وهابیت:مغالطات ابن تیمیه"11-مغالطه مصادره مطلوب 12-مغالطه تغییر تعریف

11-  :مغالطه  مصادره  مطلوب  

هنگامی  که  ا  ز  طریق  دور  باطل  به  اثبات  مطلبی  بپردازیم  در  واقع  آنچه را  مطلوب  ما  بوده  در  مقدمات  و  نتیجه  بدون  هیچ  استدلالی  تکرار  کرده   .ایم«  چرا   لنی  رئیس  شده  چون  برتر از  دیگران  است،  به  چه  دلیل  برتر  از  دیگران  است  چون  رئیس  است»  نمونه  اول:  ابن  تیمیه  هنگامی  که  می  خواهد  برای  افضلیّت  خلفای  پیش  از  علی(ع)  دلیل  بیاورد   تاجانشینی  آن  سه  نفر   رااثبات  بکند  در  باب   لک  های  افضلیّت  چنین  استدلال  می   کند«چون  حق   باابوبکر   وعمر  و  عثمان  ،بود  آنها  افضل  اند  .پس  افضل   لایق  کسی  است  که  استحقاق  مقام  جانشینی  پیامبر(ص  )را  داشته باشد» .   (همان:  ج8 :225)  

12-   :مغالطه  تغییر  تعریف  

 هرگاه  مطلبی  را  نتوانیم  توجیه  کنیم  و  از  طرفی  نخواهیم  محتوای  آن  را بپذیریم  دست  به  تغییر  در  مفاهیم  و  تعاریف  آن  مطلب  می   زنیم  در  این  صورت  با  تغییر  در  مفهوم  آن  مطلب  و تعریف  جدید  آن  طبق  میل  خود  به  مقصود  خود  رسیده ایم   نمونه  :اول:  ابن  تیمیه  در  راستای  دشمنی  با  علی(ع)  برای  مخالفت  با  روایت  پیامبر(ص)  که  فرمود«خدایا  هر  کس  على  را  خوار  کرد  او   راخوار  گردان  »تعریف  خوار  کردن  را  تغییر  می  :دهد  «کسانى  هم  که  علیه  على  جنگیدند  خوار  ،نشدند  بلکه  ًدائما  پیروز  بوده   وشهرها   رافتح  مى  کردند  با   وکفار  مى  جنگیدند  .لشکر  معاویه  هرگز  خوار  نشد؛  حتّى  در  جنگ   باعلى  .چگونه  )پیامبر(ص  گفته  باشد  :خدایا  هر  کس  على   راخوار  کرد  را  او  خوار  ،گردان  بلکه  این  شیعه  ها  هستند  که  ًدائما  خوار   ومغلوب  اند»  .:(همان ج0 ،   50  و56. )   نمونه  دوم:  تغییر  تعریف  و  معیار  عزّت   وذلّت  و  نفع   ومصلحت  مسلمانان  هیچ  کدام   ازدوازده   نفری  که شیعه  مدعی  امامت  آنهاست  دست  به  شمشیر  نبردند  مگر  علی  بن  ابی  ،طالب  در  زمان  سلطنت   اونیز  چندان  نفع  و

مصلحتی  در  این  دنیا  نصیب  مسلمانان  نشد؛  آن  چنان  که  در  زمان  سه  خلیفه  پیشین  شده  بود   اونتوانست  در  زمان   لفتش   باکفار  نبرد  کند  حتی  یک  شهر  هم  فتح  نکرد   ویک  کافر   راهم  ،نکشت  بلکه  مسلمانان  شروع  به  کشتن  یک  دیگر  کردند  .این  چه  عزتی  است  که  در  زمان   لفت   اونصیب  اس  لم  شد  بنابراین  می  توان  به  طور  قطع   ویقین  نتیجه  گرفت  آن  لطف   ومصلحتی  که  ادعا  می  کنند   باامامانشان  حاصل  می  ،شود  باطل  است. (همان:   ج3 :306)

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیه54

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَاِذْ قَالَ مُوسَی لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ اِنَّکُمْ ظَلَمْتُمْ أَنفُسَکُمْ بِاتِّخَاذِکُمُ الْعِجْلَ فَتُوبُواْ اِلَی 

بَارِئِکُمْ فَاقْتُلُواْ أَنفُسَکُمْ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ عِندَ بَارِئِکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ اِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ (۵۴)»

 

[و چون موسی به قوم خود گفت : ای قوم من! شما با (به پرستش) گرفتن گوساله برخود ستم کردید؛ پس به درگاه آفریننده خود توبه کنید و (خطاکاران) خودتان را به قتل برسانید که این (کار) نزد آفریدگارتان برای شما بهتر است؛ پس (خدا) توبه شما را پذیرفت که او توبه‏پذیر مهربان است]

 

1) علی بن ابراهیم گفت: هنگامی که موسی علیه السلام از میعادگاه خود خارج شد و به سوی قومش بازگشت و دید آن گوساله را پرستیده اند گفت: «یَا قَوْمِ اِنَّکُمْ ظَلَمْتُمْ أَنفُسَکُمْ بِاتِّخَاذِکُمُ الْعِجْلَ فَتُوبُواْ اِلَی بَارِئِکُمْ فَاقْتُلُواْ أَنفُسَکُمْ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ عِندَ بَارِئِکُمْ» آنها گفتند: چگونه خود را به قتل رسانیم؟ موسی گفت: صبحگاه همگی به بیت المقدس بیایید و با خود چاقو یا تکه ای آهن یا شمشیری بیاورید. چون من بر منبر بنی اسرائیل نشستم، چهره های خود را بپوشانید، به گونه ای که هیچ کس، همراه خود را نشناسد؛ آن گاه یکدیگر را به قتل رسانید. پس هفتاد هزار تن از کسانی که گوساله را پرستیده بودند در بیت المقدس جمع آمدند و پس از این که موسی پیشاپیش آنها نماز گزارد و از منبر بالا رفت، شروع به کشتن یکدیگر کردند، تا این که جبرئیل نازل شد و گفت:  ای موسی! به آنها بگو دست از کشتار بردارند؛ چرا که خداوند از آنها درگذشت؛ حال آن که ده هزار تن از ایشان به قتل رسیده بودند. و خداوند نازل فرمود: «ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ عِندَ بَارِئِکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ اِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ»#1#

 

1 - تفسیر قمی، ج 1، ص 58 

----------

اطلاعیه:دوستان عزیز فردا چهارده اسفندروز احسان ونیکوکاری هست کسانی که مشتاق کمک هستند دربخش نظرات به ما اطلاع بدهند. ..ان شاء الله

 

نحج البلاغه:خطبه1"آغاز آفرینش زمین و آسمان"

1-  و من خطبة له (علیه السلام) 

> یذکر فیها ابتداء خلق السماء و الأرض و خلق آدم و فیها ذکر الحج <

> و تحتوی علی حمد الله و خلق العالم و خلق الملائکة و اختیار الأنبیاء و مبعث النبی و القرآن و الأحکام الشرعیة <

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَا یَبْلُغُ مِدْحَتَهُ الْقَائِلُونَ وَ لَا یُحْصِی نَعْمَاءَهُ الْعَادُّونَ وَ لَا یُؤَدِّی حَقَّهُ الْمُجْتَهِدُونَ الَّذِی لَا یُدْرِکُهُ بُعْدُ الْهِمَمِ وَ لَا یَنَالُهُ غَوْصُ الْفِطَنِ الَّذِی لَیْسَ لِصِفَتِهِ حَدٌّ مَحْدُودٌ وَ لَا نَعْتٌ مَوْجُودٌ وَ لَا وَقْتٌ مَعْدُودٌ وَ لَا أَجَلٌ مَمْدُودٌ فَطَرَ الْخَلَائِقَ بِقُدْرَتِهِ وَ نَشَرَ الرِّیَاحَ بِرَحْمَتِهِ وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَیَدَانَ أَرْضِهِ أَوَّلُ الدِّینِ مَعْرِفَتُهُ وَ کَمَالُ مَعْرِفَتِهِ التَّصْدِیقُ بِهِ وَ کَمَالُ التَّصْدِیقِ بِهِ تَوْحِیدُهُ وَ کَمَالُ تَوْحِیدِهِ الْإِخْلَاصُ لَهُ وَ کَمَالُ الْإِخْلَاصِ لَهُ نَفْیُ الصِّفَاتِ عَنْهُ لِشَهَادَةِ کُلِّ صِفَةٍ أَنَّهَا غَیْرُ الْمَوْصُوفِ وَ شَهَادَةِ کُلِّ مَوْصُوفٍ أَنَّهُ غَیْرُ الصِّفَةِ فَمَنْ وَصَفَ اللَّهَ سُبْحَانَهُ فَقَدْ قَرَنَهُ وَ مَنْ قَرَنَهُ فَقَدْ ثَنَّاهُ وَ مَنْ ثَنَّاهُ فَقَدْ جَزَّأَهُ وَ مَنْ جَزَّأَهُ فَقَدْ جَهِلَهُ وَ مَنْ جَهِلَهُ فَقَدْ أَشَارَ إِلَیْهِ وَ مَنْ أَشَارَ إِلَیْهِ فَقَدْ حَدَّهُ وَ مَنْ حَدَّهُ فَقَدْ عَدَّهُ وَ مَنْ قَالَ فِیمَ فَقَدْ ضَمَّنَهُ وَ مَنْ قَالَ عَلَا مَ فَقَدْ أَخْلَی مِنْهُ کَائِنٌ لَا عَنْ حَدَثٍ مَوْجُودٌ لَا عَنْ عَدَمٍ مَعَ کُلِّ شَیْ‏ءٍ لَا بِمُقَارَنَةٍ وَ غَیْرُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ لَا بِمُزَایَلَةٍ فَاعِلٌ لَا بِمَعْنَی الْحَرَکَاتِ وَ الْآلَةِ بَصِیرٌ إِذْ لَا مَنْظُورَ إِلَیْهِ مِنْ خَلْقِهِ مُتَوَحِّدٌ إِذْ لَا سَکَنَ یَسْتَأْنِسُ بِهِ وَ لَا یَسْتَوْحِشُ لِفَقْدِهِ.

> خلق العالم <

أَنْشَأَ الْخَلْقَ إِنْشَاءً وَ ابْتَدَأَهُ ابْتِدَاءً بِلَا رَوِیَّةٍ أَجَالَهَا وَ لَا تَجْرِبَةٍ اسْتَفَادَهَا وَ لَا حَرَکَةٍ أَحْدَثَهَا وَ لَا هَمَامَةِ نَفْسٍ اضْطَرَبَ فِیهَا أَحَالَ الْأَشْیَاءَ لِأَوْقَاتِهَا وَ لَأَمَ بَیْنَ مُخْتَلِفَاتِهَا وَ غَرَّزَ غَرَائِزَهَا وَ أَلْزَمَهَا أَشْبَاحَهَا عَالِماً بِهَا قَبْلَ ابْتِدَائِهَا مُحِیطاً بِحُدُودِهَا وَ انْتِهَائِهَا عَارِفاً بِقَرَائِنِهَا وَ أَحْنَائِهَا ثُمَّ أَنْشَأَ سُبْحَانَهُ فَتْقَ الْأَجْوَاءِ وَ شَقَّ الْأَرْجَاءِ وَ سَکَائِکَ الْهَوَاءِ فَأَجْرَی فِیهَا مَاءً مُتَلَاطِماً تَیَّارُهُ مُتَرَاکِماً زَخَّارُهُ حَمَلَهُ عَلَی مَتْنِ الرِّیحِ الْعَاصِفَةِ وَ الزَّعْزَعِ الْقَاصِفَةِ فَأَمَرَهَا بِرَدِّهِ وَ سَلَّطَهَا عَلَی شَدِّهِ وَ قَرَنَهَا إِلَی حَدِّهِ الْهَوَاءُ مِنْ تَحْتِهَا فَتِیقٌ وَ الْمَاءُ مِنْ فَوْقِهَا دَفِیقٌ ثُمَّ أَنْشَأَ سُبْحَانَهُ رِیحاً اعْتَقَمَ مَهَبَّهَا وَ أَدَامَ مُرَبَّهَا وَ أَعْصَفَ مَجْرَاهَا وَ أَبْعَدَ مَنْشَأَهَا فَأَمَرَهَا بِتَصْفِیقِ الْمَاءِ الزَّخَّارِ وَ إِثَارَةِ مَوْجِ الْبِحَارِ فَمَخَضَتْهُ مَخْضَ السِّقَاءِ وَ عَصَفَتْ بِهِ عَصْفَهَا بِالْفَضَاءِ تَرُدُّ أَوَّلَهُ إِلَی آخِرِهِ وَ سَاجِیَهُ إِلَی مَائِرِهِ حَتَّی عَبَّ عُبَابُهُ وَ رَمَی بِالزَّبَدِ رُکَامُهُ فَرَفَعَهُ فِی هَوَاءٍ مُنْفَتِقٍ وَ جَوٍّ مُنْفَهِقٍ فَسَوَّی مِنْهُ سَبْعَ سَمَوَاتٍ جَعَلَ سُفْلَاهُنَّ مَوْجاً مَکْفُوفاً وَ عُلْیَاهُنَّ سَقْفاً مَحْفُوظاً وَ سَمْکاً مَرْفُوعاً بِغَیْرِ عَمَدٍ یَدْعَمُهَا وَ لَا دِسَارٍ یَنْظِمُهَا ثُمَّ زَیَّنَهَا بِزِینَةِ الْکَوَاکِبِ وَ ضِیَاءِ الثَّوَاقِبِ وَ أَجْرَی فِیهَا سِرَاجاً مُسْتَطِیراً وَ قَمَراً مُنِیراً فِی فَلَکٍ دَائِرٍ وَ سَقْفٍ سَائِرٍ وَ رَقِیمٍ مَائِرٍ. 

>خلق الملائکة<

ثُمَّ فَتَقَ مَا بَیْنَ السَّمَوَاتِ الْعُلَا فَمَلَأَهُنَّ أَطْوَاراً مِنْ مَلَائِکَتِهِ مِنْهُمْ سُجُودٌ لَا یَرْکَعُونَ وَ رُکُوعٌ لَا یَنْتَصِبُونَ وَ صَافُّونَ لَا یَتَزَایَلُونَ وَ مُسَبِّحُونَ لَا یَسْأَمُونَ لَا یَغْشَاهُمْ نَوْمُ الْعُیُونِ وَ لَا سَهْوُ الْعُقُولِ وَ لَا فَتْرَةُ الْأَبْدَانِ وَ لَا غَفْلَةُ النِّسْیَانِ وَ مِنْهُمْ أُمَنَاءُ عَلَی وَحْیِهِ وَ أَلْسِنَةٌ إِلَی رُسُلِهِ وَ مُخْتَلِفُونَ بِقَضَائِهِ وَ أَمْرِهِ وَ مِنْهُمُ الْحَفَظَةُ لِعِبَادِهِ وَ السَّدَنَةُ لِأَبْوَابِ جِنَانِهِ وَ مِنْهُمُ الثَّابِتَةُ فِی الْأَرَضِینَ السُّفْلَی أَقْدَامُهُمْ وَ الْمَارِقَةُ مِنَ السَّمَاءِ الْعُلْیَا أَعْنَاقُهُمْ وَ الْخَارِجَةُ مِنَ الْأَقْطَارِ أَرْکَانُهُمْ وَ الْمُنَاسِبَةُ لِقَوَائِمِ الْعَرْشِ أَکْتَافُهُمْ نَاکِسَةٌ دُونَهُ أَبْصَارُهُمْ مُتَلَفِّعُونَ تَحْتَهُ بِأَجْنِحَتِهِمْ مَضْرُوبَةٌ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ مَنْ دُونَهُمْ حُجُبُ الْعِزَّةِ وَ أَسْتَارُ الْقُدْرَةِ لَا یَتَوَهَّمُونَ رَبَّهُمْ بِالتَّصْوِیرِ وَ لَا یُجْرُونَ عَلَیْهِ صِفَاتِ الْمَصْنُوعِینَ وَ لَا یَحُدُّونَهُ بِالْأَمَاکِنِ وَ لَا یُشِیرُونَ إِلَیْهِ بِالنَّظَائِرِ.

>صفة خلق آدم علیه السلام<

ثُمَّ جَمَعَ سُبْحَانَهُ مِنْ حَزْنِ الْأَرْضِ وَ سَهْلِهَا وَ عَذْبِهَا وَ سَبَخِهَا تُرْبَةً سَنَّهَا بِالْمَاءِ حَتَّی خَلَصَتْ وَ لَاطَهَا بِالْبَلَّةِ حَتَّی لَزَبَتْ فَجَبَلَ مِنْهَا صُورَةً ذَاتَ أَحْنَاءٍ وَ وُصُولٍ وَ أَعْضَاءٍ وَ فُصُولٍ أَجْمَدَهَا حَتَّی اسْتَمْسَکَتْ وَ أَصْلَدَهَا حَتَّی صَلْصَلَتْ لِوَقْتٍ مَعْدُودٍ وَ أَمَدٍ مَعْلُومٍ ثُمَّ نَفَخَ فِیهَا مِنْ رُوحِهِ فَمَثُلَتْ إِنْسَاناً ذَا أَذْهَانٍ یُجِیلُهَا وَ فِکَرٍ یَتَصَرَّفُ بِهَا وَ جَوَارِحَ یَخْتَدِمُهَا وَ أَدَوَاتٍ یُقَلِّبُهَا وَ مَعْرِفَةٍ یَفْرُقُ بِهَا بَیْنَ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ وَ الْأَذْوَاقِ وَ الْمَشَامِّ وَ الْأَلْوَانِ وَ الْأَجْنَاسِ مَعْجُوناً بِطِینَةِ الْأَلْوَانِ الْمُخْتَلِفَةِ وَ الْأَشْبَاهِ الْمُؤْتَلِفَةِ وَ الْأَضْدَادِ الْمُتَعَادِیَةِ وَ الْأَخْلَاطِ الْمُتَبَایِنَةِ مِنَ الْحَرِّ وَ الْبَرْدِ وَ الْبَلَّةِ وَ الْجُمُودِ وَ اسْتَأْدَی اللَّهُ سُبْحَانَهُ الْمَلَائِکَةَ وَدِیعَتَهُ لَدَیْهِمْ وَ عَهْدَ وَصِیَّتِهِ إِلَیْهِمْ فِی الْإِذْعَانِ بِالسُّجُودِ لَهُ وَ الْخُنُوعِ لِتَکْرِمَتِهِ فَقَالَ سُبْحَانَهُ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ اعْتَرَتْهُ الْحَمِیَّةُ وَ غَلَبَتْ عَلَیْهِ الشِّقْوَةُ وَ تَعَزَّزَ بِخِلْقَةِ النَّارِ وَ اسْتَوْهَنَ خَلْقَ الصَّلْصَالِ فَأَعْطَاهُ اللَّهُ النَّظِرَةَ اسْتِحْقَاقاً لِلسُّخْطَةِ وَ اسْتِتْمَاماً لِلْبَلِیَّةِ وَ إِنْجَازاً لِلْعِدَةِ فَقَالَ فَإِنَّکَ مِنَ الْمُنْظَرِینَ إِلی یَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ. ثُمَّ أَسْکَنَ سُبْحَانَهُ آدَمَ دَاراً أَرْغَدَ فِیهَا عَیْشَهُ وَ آمَنَ فِیهَا مَحَلَّتَهُ وَ حَذَّرَهُ إِبْلِیسَ وَ عَدَاوَتَهُ فَاغْتَرَّهُ عَدُوُّهُ نَفَاسَةً عَلَیْهِ بِدَارِ الْمُقَامِ وَ مُرَافَقَةِ الْأَبْرَارِ فَبَاعَ الْیَقِینَ بِشَکِّهِ وَ الْعَزِیمَةَ بِوَهْنِهِ وَ اسْتَبْدَلَ بِالْجَذَلِ وَجَلًا وَ بِالِاغْتِرَارِ نَدَماً ثُمَّ بَسَطَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ لَهُ فِی تَوْبَتِهِ وَ لَقَّاهُ کَلِمَةَ رَحْمَتِهِ وَ وَعَدَهُ الْمَرَدَّ إِلَی جَنَّتِهِ وَ أَهْبَطَهُ إِلَی دَارِ الْبَلِیَّةِ وَ تَنَاسُلِ الذُّرِّیَّةِ.

>اختیار الأنبیاء<

وَ اصْطَفَی سُبْحَانَهُ مِنْ وَلَدِهِ أَنْبِیَاءَ أَخَذَ عَلَی الْوَحْیِ مِیثَاقَهُمْ وَ عَلَی تَبْلِیغِ الرِّسَالَةِ أَمَانَتَهُمْ لَمَّا بَدَّلَ أَکْثَرُ خَلْقِهِ عَهْدَ اللَّهِ إِلَیْهِمْ فَجَهِلُوا حَقَّهُ وَ اتَّخَذُوا الْأَنْدَادَ مَعَهُ وَ اجْتَالَتْهُمُ الشَّیَاطِینُ عَنْ مَعْرِفَتِهِ وَ اقْتَطَعَتْهُمْ عَنْ عِبَادَتِهِ فَبَعَثَ فِیهِمْ رُسُلَهُ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ وَ یُرُوهُمْ آیَاتِ الْمَقْدِرَةِ مِنْ سَقْفٍ فَوْقَهُمْ مَرْفُوعٍ وَ مِهَادٍ تَحْتَهُمْ مَوْضُوعٍ وَ مَعَایِشَ تُحْیِیهِمْ وَ آجَالٍ تُفْنِیهِمْ وَ أَوْصَابٍ تُهْرِمُهُمْ وَ أَحْدَاثٍ تَتَابَعُ عَلَیْهِمْ وَ لَمْ یُخْلِ اللَّهُ سُبْحَانَهُ خَلْقَهُ مِنْ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ کِتَابٍ مُنْزَلٍ أَوْ حُجَّةٍ لَازِمَةٍ أَوْ مَحَجَّةٍ قَائِمَةٍ رُسُلٌ لَا تُقَصِّرُ بِهِمْ قِلَّةُ عَدَدِهِمْ وَ لَا کَثْرَةُ الْمُکَذِّبِینَ لَهُمْ مِنْ سَابِقٍ سُمِّیَ لَهُ مَنْ بَعْدَهُ أَوْ غَابِرٍ عَرَّفَهُ مَنْ قَبْلَهُ عَلَی ذَلِکَ نَسَلَتِ الْقُرُونُ وَ مَضَتِ الدُّهُورُ وَ سَلَفَتِ الْآبَاءُ وَ خَلَفَتِ الْأَبْنَاءُ.

>مبعث النبی<

إِلَی أَنْ بَعَثَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ مُحَمَّداً رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) لِإِنْجَازِ عِدَتِهِ وَ إِتْمَامِ نُبُوَّتِهِ مَأْخُوذاً عَلَی النَّبِیِّینَ مِیثَاقُهُ مَشْهُورَةً سِمَاتُهُ کَرِیماً مِیلَادُهُ وَ أَهْلُ الْأَرْضِ یَوْمَئِذٍ مِلَلٌ مُتَفَرِّقَةٌ وَ أَهْوَاءٌ مُنْتَشِرَةٌ وَ طَرَائِقُ مُتَشَتِّتَةٌ بَیْنَ مُشَبِّهٍ لِلَّهِ بِخَلْقِهِ أَوْ مُلْحِدٍ فِی اسْمِهِ أَوْ مُشِیرٍ إِلَی غَیْرِهِ فَهَدَاهُمْ بِهِ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ أَنْقَذَهُمْ بِمَکَانِهِ مِنَ الْجَهَالَةِ ثُمَّ اخْتَارَ سُبْحَانَهُ لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه وآله) لِقَاءَهُ وَ رَضِیَ لَهُ مَا عِنْدَهُ وَ أَکْرَمَهُ عَنْ دَارِ الدُّنْیَا وَ رَغِبَ بِهِ عَنْ مَقَامِ الْبَلْوَی فَقَبَضَهُ إِلَیْهِ کَرِیماً (صلی الله علیه وآله) وَ خَلَّفَ فِیکُمْ مَا خَلَّفَتِ الْأَنْبِیَاءُ فِی أُمَمِهَا إِذْ لَمْ یَتْرُکُوهُمْ هَمَلًا بِغَیْرِ طَرِیقٍ وَاضِحٍ وَ لَا عَلَمٍ قَائِمٍ.

>القرآن و الأحکام الشرعیة<

کِتَابَ رَبِّکُمْ فِیکُمْ مُبَیِّناً حَلَالَهُ وَ حَرَامَهُ وَ فَرَائِضَهُ وَ فَضَائِلَهُ وَ نَاسِخَهُ وَ مَنْسُوخَهُ وَ رُخَصَهُ وَ عَزَائِمَهُ وَ خَاصَّهُ وَ عَامَّهُ وَ عِبَرَهُ وَ أَمْثَالَهُ وَ مُرْسَلَهُ وَ مَحْدُودَهُ وَ مُحْکَمَهُ وَ مُتَشَابِهَهُ مُفَسِّراً مُجْمَلَهُ وَ مُبَیِّناً غَوَامِضَهُ بَیْنَ مَأْخُوذٍ مِیثَاقُ عِلْمِهِ وَ مُوَسَّعٍ عَلَی الْعِبَادِ فِی جَهْلِهِ وَ بَیْنَ مُثْبَتٍ فِی الْکِتَابِ فَرْضُهُ وَ مَعْلُومٍ فِی السُّنَّةِ نَسْخُهُ وَ وَاجِبٍ فِی السُّنَّةِ أَخْذُهُ وَ مُرَخَّصٍ فِی الْکِتَابِ تَرْکُهُ وَ بَیْنَ وَاجِبٍ بِوَقْتِهِ وَ زَائِلٍ فِی مُسْتَقْبَلِهِ وَ مُبَایَنٌ بَیْنَ مَحَارِمِهِ مِنْ کَبِیرٍ أَوْعَدَ عَلَیْهِ نِیرَانَهُ أَوْ صَغِیرٍ أَرْصَدَ لَهُ غُفْرَانَهُ وَ بَیْنَ مَقْبُولٍ فِی أَدْنَاهُ مُوَسَّعٍ فِی أَقْصَاهُ.

>و منها فی ذکر الحج<

وَ فَرَضَ عَلَیْکُمْ حَجَّ بَیْتِهِ الْحَرَامِ الَّذِی جَعَلَهُ قِبْلَةً لِلْأَنَامِ یَرِدُونَهُ وُرُودَ الْأَنْعَامِ وَ یَأْلَهُونَ إِلَیْهِ وُلُوهَ الْحَمَامِ وَ جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ عَلَامَةً لِتَوَاضُعِهِمْ لِعَظَمَتِهِ وَ إِذْعَانِهِمْ لِعِزَّتِهِ وَ اخْتَارَ مِنْ خَلْقِهِ سُمَّاعاً أَجَابُوا إِلَیْهِ دَعْوَتَهُ وَ صَدَّقُوا کَلِمَتَهُ وَ وَقَفُوا مَوَاقِفَ أَنْبِیَائِهِ وَ تَشَبَّهُوا بِمَلَائِکَتِهِ الْمُطِیفِینَ بِعَرْشِهِ یُحْرِزُونَ الْأَرْبَاحَ فِی مَتْجَرِ عِبَادَتِهِ وَ یَتَبَادَرُونَ عِنْدَهُ مَوْعِدَ مَغْفِرَتِهِ جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَی لِلْإِسْلَامِ عَلَماً وَ لِلْعَائِذِینَ حَرَماً فَرَضَ حَقَّهُ وَ أَوْجَبَ حَجَّهُ وَ کَتَبَ عَلَیْکُمْ وِفَادَتَهُ فَقَالَ سُبْحَانَهُ وَ لِلَّهِ عَلَی النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَیْهِ سَبِیلًا وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ. 

خطبه 001-آغاز آفرینش آسمان و... 

عجز انسان از شناخت ذات خدا

سپاس خداوندی را که سخنوران از ستودن او عاجزند، و حسابگران از شمارش نعمت‏های او ناتوان، و تلاشگران از ادای حق او درمانده‏اند. خدایی که افکار ژرف اندیش، ذات او را درک نمی‏کنند و دست غوّاصان دریای علوم به او نخواهد رسید. پروردگاری که برای صفات او حدّ و مرزی وجود ندارد، و تعریف کاملی نمی‏توان یافت و برای خدا وقتی معیّن، و سر آمدی مشخّص نمی‏توان تعیین کرد. مخلوقات را با قدرت خود آفرید، و با رحمت خود بادها را به حرکت در آورد و به وسیله کوه‏ها اضطراب و لرزش زمین را به آرامش تبدیل کرد. 

2 دین و شناخت خدا

 سر آغاز دین، خداشناسی است، و کمال شناخت خدا، باور داشتن، او، و کمال باور داشتن خدا، شهادت به یگانگی اوست و کمال توحید (شهادت بر یگانگی خدا) اخلاص، و کمال اخلاص، خدا را از صفات مخلوقات جدا کردن است، زیرا هر صفتی نشان می‏دهد که غیر از موصوف، و هر موصوفی گواهی می‏دهد که غیر از صفت است، پس کسی که خدا را با صفت مخلوقات تعریف کند او را به چیزی نزدیک کرده، و با نزدیک کردن خدا به چیزی، دو خدا مطرح شده و با طرح شدن دو خدا، اجزایی برای او تصوّر نموده و با تصّور اجزا برای خدا، او را نشناخته است. و کسی که خدا را نشناسد به سوی او اشاره می‏کند و هر کس به سوی خدا اشاره کند، او را محدود کرده، به شمارش آورده. و آن کس که بگوید «خدا در چیست» او را در چیز دیگری پنداشته است، و کسی که بپرسد «خدا بر روی چه چیزی قرار دارد» به تحقیق جایی را خالی از او در نظر گرفته است، در صورتی که خدا همواره بوده، و از چیزی به وجود نیامده است. با همه چیز هست، نه اینکه همنشین آنان باشد، و با همه چیز فرق دارد نه اینکه از آنان جدا و بیگانه باشد. انجام دهنده همه کارهاست، بدون حرکت و ابزار و وسیله، بیناست حتّی در آن هنگام که پدیده‏ای وجود نداشت، یگانه و تنهاست، زیرا کسی نبوده تا با او انس گیرد، و یا از فقدانش وحشت کند. 

3 راه‏های خدا شناسی 

اوّل-  آفرینش جهان 

خلقت را آغاز کرد، و موجودات را بیافرید، بدون نیاز به فکر و اندیشه‏ای، یا استفاده از تجربه‏ای، بی آن که حرکتی ایجاد کند، و یا تصمیمی مضطرب در او راه داشته باشد. برای پدید آمدن موجودات، وقت مناسبی قرار داد، و موجودات گوناگون را هماهنگ کرد، و در هر کدام، غریزه خاصّ خودش را قرار داد، و غرائز را همراه آنان گردانید. خدا پیش از آن که موجودات را بیافریند، از تمام جزئیّات و جوانب آنها آگاهی داشت، و حدود و پایان آنها را می‏دانست، و از اسرار درون و بیرون پدیده‏ها، آشنا بود. سپس خدای سبحان طبقات فضا را شکافت، و اطراف آن را باز کرد، و هوای به آسمان و زمین راه یافته را آفرید، و در آن آبی روان ساخت، آبی که امواج متلاطم آن شکننده بود، که یکی بر دیگری می‏نشست، آب را بر بادی طوفانی و شکننده نهاد، و باد را به باز گرداندن آن فرمان داد، و به نگهداری آب مسلّط ساخت، و حد و مرز آن را به خوبی تعیین فرمود. فضا را در زیر تند باد و آب را بر بالای آن در حرکت بود. سپس خدای سبحان طوفانی بر انگیخت که آب را متلاطم ساخت و امواج آب را پی در پی در هم کوبید. طوفان به شدّت وزید، و از نقطه‏ای دور دوباره آغاز شد. سپس به طوفان امر کرد تا امواج دریاها را به هر سو روان کند و بر هم کوبد و با همان شدّت که در فضا وزیدن داشت، بر امواج آب‏ها حمله‏ور گردد از اوّل آن بر می‏داشت و به آخرش می‏ریخت، و آب‏های ساکن را به امواج سرکش بر گرداند. تا آنجا که آب‏ها روی هم قرار گرفتند، و چون قلّه‏های بلند کوه‏ها بالا آمدند. امواج تند کف‏های بر آمده از آب‏ها را در هوای باز، و فضای گسترده بالا برد، که از آن هفت آسمان را پدید آورد. آسمان پایین را چون موج مهار شده، و آسمان‏های بالا را مانند سقفی استوار و بلند قرار داد، بی آن که نیازمند به ستونی باشد یا میخ‏هایی که آنها را استوار کند. آنگاه فضای آسمان پایین را به وسیله نور ستارگان درخشنده زینت بخشید و در آن چراغی روشنایی بخش (خورشید)، و ماهی درخشان، به حرکت در آورد که همواره در مدار فلکی گردنده و بر قرار، و سقفی متحرّک، و صفحه‏ای بی قرار، به گردش خود ادامه دهند. 

دوّم-  شگفتی خلقت فرشتگان: 

سپس آسمان‏های بالا را از هم گشود، و از فرشتگان گوناگون پر نمود. گروهی از فرشتگان همواره در سجده‏اند و رکوع ندارند و گروهی در رکوعند و یارای ایستادن ندارند و گروهی در صف‏هایی ایستاده‏اند که پراکنده نمی‏شوند و گروهی همواره تسبیح گویند و خسته نمی‏شوند و هیچ گاه خواب به چشمشان راه نمی‏یابد، و عقل‏های آنان دچار اشتباه نمی‏گردد، بدن‏های آنان دچار سستی نشده، و آنان دچار بی خبری برخاسته از فراموشی نمی‏شوند. برخی از فرشتگان، امینان وحی الهی، و زبان گویای وحی برای پیامبران می‏باشند، که پیوسته برای رساندن حکم و فرمان خدا در رفت و آمدند. جمعی از فرشتگان حافظان بندگان، و جمعی دیگر دربانان بهشت خداوندند. بعضی از آنها پاهایشان در طبقات پایین زمین قرار داشته، و گردن‏هاشان از آسمان فراتر، و ارکان وجودشان از اطراف جهان گذشته، عرش الهی بر دوش‏هایشان استوار است، برابر عرش خدا دیدگان به زیر افکنده، و در زیر آن، بالها را به خود پیچیده‏اند. میان این دسته از فرشتگان با آنها که در مراتب پایین‏تری قرار دارند، حجاب عزّت، و پرده‏های قدرت، فاصله انداخته است. هرگز خدا را با وهم و خیال، در شکل و صورتی نمی‏پندارند، و صفات پدیده‏ها را بر او روا نمی‏دارند، هرگز خدا را در جایی محدود نمی‏سازند، و نه با همانند آوردن، به او اشاره می‏کنند. 

سوم-  شگفتی آفرینش آدم علیه السّلام و ویژگی‏های انسان کامل. 

سپس خداوند بزرگ، خاکی از قسمت‏های گوناگون زمین، از قسمت‏های سخت و نرم، شور و شیرین، گرد آورد، آب بر آن افزود تا گلی خالص و آماده شد، و با افزودن رطوبت، چسبناک گردید، که از آن، اندامی شایسته، و عضوهایی جدا و به یکدیگر پیوسته آفرید. آن را خشکانید تا محکم شد. خشکاندن را ادامه داد تا سخت شد تا زمانی معیّن و سر انجامی مشخّص، اندام انسان کامل گردید. آنگاه از روحی که آفرید در آن دمید تا به صورت انسانی زنده در آمد، دارای نیروی اندیشه، که وی را به تلاش اندازد و دارای افکاری که در دیگر موجودات، تصرّف نماید. به انسان اعضاء و جوارحی بخشید، که در خدمت او باشند، و ابزاری عطا فرمود، که آنها را در زندگی به کار گیرد. قدرت تشخیص به او داد تا حق و باطل را بشناسد، و حواس چشایی، و بویایی، و وسیله تشخیص رنگ‏ها، و أجناس مختلف در اختیار او قرار داد. انسان را مخلوطی از رنگ‏های گوناگون، و چیزهای همانند و سازگار، و نیروهای متضاد، و مزاج‏های گوناگون، گرمی، سردی، تری، خشکی، قرار داد. سپس از فرشتگان خواست تا آن چه در عهده دارند انجام دهند، و عهدی را که پذیرفته‏اند وفا کنند، اینگونه که بر آدم سجده کنند، و او را بزرگ بشمارند، و فرمود: «بر آدم سجده کنید پس فرشتگان همه سجده کردند جز شیطان» غرور و خود بزرگ بینی او را گرفت و شقاوت و بدی بر او غلبه کرد، و به آفرینش خود از آتش افتخار نمود، و آفرینش انسان از خاک را پست شمرد. خداوند برای سزاوار بودن شیطان به خشم الهی، و برای کامل شدن آزمایش، و تحقّق وعده‏ها، به او مهلت داد و فرمود: «تا روز رستاخیز مهلت داده شدی». 

چهارم-  آدم علیه السّلام و داستان بهشت 

سپس خداوند آدم را در خانه‏ای مسکن داد که زندگی در آن گوارا بود. جایگاه او را امن و امان بخشید و او را از شیطان و دشمنی او ترساند. پس شیطان او را فریب داد، بدان علّت که از زندگی آدم در بهشت و هم نشینی او با نیکان حسادت ورزید. پس آدم علیه السّلام یقین را به تردید، و عزم استوار را به گفته‏های ناپایدار شیطان فروخت و شادی خود را به ترس تبدیل کرد، که فریب خوردن برای او پشیمانی آورد آنگاه خدای سبحان در توبه را بر روی آدم گشود و کلمه رحمت، بر زبان او جاری ساخت و به او وعده بازگشت به بهشت را داد. آنگاه آدم را به زمین، خانه آزمایش‏ها و مشکلات، فرود آورد، تا ازدواج کند، و فرزندانی پدید آورد، و خدای سبحان از فرزندان او پیامبرانی برگزید. 

4-  فلسفه بعثت پیامبران (نبوّت عامّه) 

خدا پیمان وحی را از پیامبران گرفت تا امانت رسالت را به مردم برسانند، آنگاه که در عصر جاهلیت‏ها بیشتر مردم، پیمان خدا را نادیده انگاشتند و حق پروردگار را نشناختند و برابر او به خدایان دروغین روی آوردند، و شیطان مردم را از معرفت خدا باز داشت و از پرستش او جدا کرد، خداوند پیامبران خود را مبعوث فرمود، و هر چندگاه، متناسب با خواسته‏های انسان‏ها، رسولان خود را پی در پی اعزام کرد تا وفاداری به پیمان فطرت را از آنان باز جویند و نعمت‏های فراموش شده را به یاد آورند و با ابلاغ احکام الهی، حجّت خدا را بر آنها تمام نمایند و توانمندی‏های پنهان شده عقل‏ها را آشکار سازند و نشانه‏های قدرت خدا را معرّفی کنند، مانند: سقف بلند پایه آسمان‏ها بر فراز انسان‏ها، گاهواره گسترده زمین در زیر پای آنها، و وسائل و عوامل حیات و زندگی، و راه‏های مرگ و مردن، و مشکلات و رنج‏های پیر کننده، و حوادث پی در پی، که همواره بر سر راه آدمیان است. خداوند هرگز انسان‏ها را بدون پیامبر، یا کتابی آسمانی، یا برهانی قاطع، یا راهی استوار، رها نساخته است، پیامبرانی که با اندک بودن یاران، و فراوانی انکار کنندگان، هرگز در انجام وظیفه خود کوتاهی نکردند. بعضی از پیامبران، بشارت ظهور پیامبر آینده را دادند و برخی دیگر را پیامبران گذشته معرّفی کردند. بدین گونه قرن‏ها پدید آمد، و روزگاران سپری شد، پدران رفتند و فرزندان جای آنها را گرفتند. 

5-  فلسفه بعثت پیامبر خاتم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم 

تا این که خدای سبحان، برای وفای به وعده خود، و کامل گردانیدن دوران نبوّت، حضرت محمّد (که درود خدا بر او باد) را مبعوث کرد، پیامبری که از همه پیامبران پیمان پذیرش نبوّت او را گرفته بود، نشانه‏های او شهرت داشت، و تولّدش بر همه مبارک بود. در روزگاری که مردم روی زمین دارای مذاهب پراکنده، خواسته‏های گوناگون، و روش‏های متفاوت بودند: عدّه‏ای خدا را به پدیده‏ها تشبیه کرده و گروهی نام‏های ارزشمند خدا را انکار و به بت‏ها نسبت می‏دادند، و برخی به غیر خدا اشاره می‏کردند. پس خدای سبحان، مردم را به وسیله محمد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم از گمراهی نجات داد و هدایت کرد، و از جهالت رهایی بخشید. سپس دیدار خود را برای پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم بر گزید، و آنچه نزد خود داشت برای او پسندید و او را با کوچ دادن از دنیا گرامی داشت، و از گرفتاری‏ها و مشکلات رهایی بخشید و کریمانه قبض روح کرد. 

6 ضرورت امامت پس از پیامبران الهی 

رسول گرامی اسلام، در میان شما مردم جانشینانی برگزید که تمام پیامبران گذشته برای امّت‏های خود برگزیدند، زیرا آنها هرگز انسان‏ها را سرگردان رها نکردند و بدون معرّفی راهی روشن و نشانه‏های استوار، از میان مردم نرفتند. 

7 ویژگی‏های قرآن و احکام اسلام 

کتاب پروردگار میان شماست، که بیان کننده حلال و حرام، واجب و مستحب، ناسخ و منسوخ، مباح و ممنوع، خاصّ و عام، پندها و مثل‏ها، مطلق و مقیّد، محکم و متشابه می‏باشد، عبارات مجمل خود را تفسیر، و نکات پیچیده خود را روشن می‏کند، از واجباتی که پیمان شناسایی آن را گرفت و مستحبّاتی که آگاهی از آنها لازم نیست. قسمتی از احکام دینی در قرآن واجب شمرده شد که ناسخ آن در سنّت پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم آمده، و بعضی از آن، در سنّت پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم واجب شده که در کتاب خدا ترک آن مجاز بوده است، بعضی از واجبات، وقت محدودی داشته که در آینده از بین رفته است. محرّمات الهی از هم جدا می‏باشند، برخی از آنها، گناهان بزرگ است که وعده آتش دارد و بعضی کوچک که وعده بخشش داده است، و برخی از اعمال که اندکش مقبول و در انجام بیشتر آن آزادند. 

8-  فلسفه و راه آورد حج 

خدا حجّ را خانه محترم خود را بر شما واجب کرد، همان خانه‏ای که آن را قبله‏گاه انسان‏ها قرار داده که چونان تشنگان به سوی آن روی می‏آورند، و همانند کبوتران به آن پناه می‏برند. خدای سبحان، کعبه را مظهر تواضع بندگان برابر عظمت خویش و نشانه اعتراف آنان به بزرگی و قدرت خود قرار داد و در میان انسان‏ها، شنوندگانی را برگزید که دعوت او را برای حج، اجابت کنند و سخن او را تصدیق نمایند و پای بر جایگاه پیامبران الهی نهند. همانند فرشتگانی که بر گرد عرش الهی طواف می‏کنند، و سودهای فراوان در این عبادتگاه و محل تجارت زائران به دست آورند و به سوی وعده‏گاه آمرزش الهی بشتابند. خدای سبحان، کعبه را برای اسلام، نشانه گویا، و برای پناهندگان، خانه امن و امان قرار داد، ادای حق آن را واجب کرد و حج بیت اللّه را واجب شمرد و بر همه شما انسانها مقرّر داشت که به زیارت آن بروید، و فرمود: آن کس که توان رفتن به خانه خدا را دارد، حج بر او واجب است و آن کس که انکار کند، خداوند از همه جهانیان بی نیاز است

 

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیات50الی53

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَاِذْ فَرَنَا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنجَیْنَاکُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ (۵۰) وَاِذْ وَاعَدْنَا مُوسَی أَرْبَعِینَ لَیْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَأَنتُمْ ظَالِمُونَ (۵۱) ثُمَّ عَفَوْنَا عَنکُمِ مِّن بَعْدِ ذَلِکَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ (۵۲) وَاِذْ آتَیْنَا مُوسَی الْکِتَابَ وَالْفُرْقَانَ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ (۵۳) »

 

[و هنگامی که دریا را برای شما شکافتیم و شما را نجات بخشیدیم و فرعونیان را در حالی که شما نظاره می‏کردید غرق کردیم؛ * و آن گاه که با موسی چهل شب قرار گذاشتیم آن گاه در غیاب وی شما گوساله را (به پرستش) گرفتید در حالی که ستمکار بودید؛* پس از آن بر شما بخشودیم باشد که شکر گزاری کنید.* و آن گاه که موسی را کتاب و فرقان (جداکننده حق از باطل) دادیم شاید هدایت‏ یابید]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند عز و جل فرمود: و به یاد آورید «اِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ» به گونه ای که نیمی از نیم دیگر جدا شد «فَأَنجَیْنَاکُمْ» در آن میان و خاندان فرعون و قومش را غرق کردیم، «وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ» به آنان در حالی که غرق می شدند؛ و این بدان سبب بود که چون موسی به دریا رسید، خداوند  عزّ و جل به او وحی کرد: به بنی اسرائیل بگو دوباره مرا به یگانگی یاد کنید و در قلب هایتان، یاد محمّد صلی الله علیه و آله، سرور تمامی بندگان زن و مرد مرا بگذرانید و در دل هایتان ولایت علی علیه السلام، برادر محمّد صلی الله علیه و آله، و ولایت خاندانش را باز تکرار کنید و بگویید: خداوندا! به حقّ شکوه ایشان، ما را از روی این آب بگذران، تا این گونه آب برایتان به خشکی تبدیل شود. پس موسی به آنان این سخن گفت، آنان گفتند: آیا ما را به کاری که نمی خواهیم وا می داری؟ مگر نه این است که ما به خاطر ترس از مرگ از دست فرعونیان در گریزیم؟ حال تو می خواهی با گفتن این کلمات ما را به میان این دریای خروشان بفرستی؟ نمی دانیم از این کار تو، چه بر سر ما خواهد آمد. کالب بن یوحنا سوار بر اسب و رو به روی آن خلیج چهار فرسخی به موسی علیه السلام گفت:  ای پیامبر خدا! آیا خداوند تو را فرمان داده که ما این کلمات را بر زبان آوریم و به آب داخل شویم؟ فرمود: بله. گفت: و تو امر می کنی که چنین کنیم؟ فرمود: بله. پس، او ایستاد و همان طور که موسی فرمان داده بود، دو باره خدا را به یگانگی و محمّد صلی الله علیه و آله را به پیامبری و علی علیه السلام و پاکان خاندان ایشان را به ولایت، یاد کرد. سپس گفت: خدایا! به حقّ شکوه ایشان مرا از روی این آب بگذران و سپس با اسب به آب زد و بر روی آن تاخت. ناگهان آب دریا به زیر پای اسب او چون زمینی نرم شد، تا اینکه به آن سوی خلیج رسید و باز اسب را تاخت و برگشت و رو به بنی اسرائیل گفت:  ای بنی اسرائیل! از خداوند و از موسی فرمان برید که این دعا، کلید گشودن درهای بهشت و بستن درهای دوزخ و سبب نزول روزی است؛ و موجب خشنودی آفریدگار قادر متعال از بندگان زن و مرد خود می شود. امّا آنان سرپیچی کردند و گفتند: ما فقط از روی زمین به راه می افتیم.

 

آن گاه خداوند متعال به موسی وحی کرد «أَنِ اضْرِب بِّعَصَاکَ الْبَحْرَ» [با عصای خود بر این دریا بزن] و بگو: خداوندا! به شکوه محمّد و خاندان پاک او، این دریا را بشکاف. چون چنین گفت، دریا شکافته شد و زمین تا آن سوی خلیج نمایان گشت. موسی علیه السلام گفت: داخل شوید. گفتند: زمین گل آلود است و می ترسیم در آن فرو رویم. خداوند عز و جل فرمود:  ای موسی! بگو: خداوندا! به حق شکوه محمّد و خاندان پاکش زمین را خشک فرما. چون چنین گفت، خداوند، باد صبا را فرستاد و آن زمین خشک شد. موسی علیه السلام گفت: داخل شوید. گفتند:  ای پیامبر خدا! ما دوازده قبیله از دوازده پدر هستیم، اگر از یک راه داخل شویم، هر قبیله ای می خواهد از همراهان خود پیشی گیرد و این گونه، از در گرفتن نزاع بین قبیله ها در امان نخواهیم بود؛ پس اگر برای هر گروه از ما راهی جداگانه باشد، از  آن چه که بر آن بیم داریم در امان خواهیم بود. خداوند به موسی فرمان داد تا با عصای خود به تعداد قبایل آنها، به دوازده نقطه  دریا، دوازده ضربه بزند و بگوید: خداوندا! به حقّ شکوه محمّد و خاندان پاکش، زمین را به ما بنما و آب را از ما دور گردان. پس، دوازده راه در میان دریا گشوده شد و زمین کف دریا، با وزش باد صبا خشکید. موسی علیه السلام گفت: داخل شوید. گفتند: اگر هر گروه از ما پا در یکی از این راه ها بگذارد، نخواهد دانست چه بر سر دیگران می آید. خداوند عز و جل فرمود: بر هر یک از این کوه های آب، در میان این دوازده راه، ضربه ای بزن. موسی علیه السلام چنین کرد و گفت: خداوندا! به حقّ شکوه محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاکش، در این دریا راه های فراخی بگشا به گونه ای که اینان یکدیگر را ببینند. پس، چنین شد و آنها به دریا داخل شدند و چون به پایان راه رسیدند، فرعون و قومش سر رسیدند و برخی داخل شدند؛ وقتی آخرین گروه آنها پا در دریا گذاشت و اولین گروه خواست تا بیرون رود، دریا به امر خداوند متعال آنان را در میان گرفت و آنان پیش چشم یاران موسی علیه السلام غرق شدند. این همان کلام خداوند عز و جل است که فرمود: «وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ» به سوی آنها. خداوند عز و جل در زمان محمّد صلی الله علیه و آله به بنی اسرائیل فرمود: چون خداوند متعال به خاطر بزرگواری محمّد صلی الله علیه و آله و دعای موسی علیه السلام و توسل او به خاندان محمّد صلی الله علیه و آله برای نزدیکی به خداوند، این چنین نعمت را بر پیشینیان شما تمام نمود، آیا کنون که شما محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان او علیهم السلام را می بینید، در نمی یابید که بایست به ایشان ایمان آورید؟

 

سپس خداوند عز و جل فرمود: «وَاِذْ وَاعَدْنَا مُوسَی أَرْبَعِینَ لَیْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَأَنتُمْ ظَالِمُونَ» موسی بن عمران علیه السلام به بنی اسرائیل گفته بود: هر گاه خداوند شما را رهایی بخشید و دشمنانتان را به هلاکت رساند، از سوی پروردگارتان کتابی برایتان می آورم که امر ها و نهی ها و پندها و اندرزها و مثال های او را در بر داشته باشد. پس هنگامی که خداوند، آنان را رهایی بخشید، به موسی امر فرمود که به وعده گاه خود برود و در پایین کوه، سی روز روزه بگیرد. موسی علیه السلام گمان کرد که پس از آن سی روز، خداوند کتاب را به او عطا می کند. موسی سی روز روزه گرفت و چون روز آخر فرا رسید پیش از گشودن روزه  خود مسواک زد. خداوند عز و جل به او وحی کرد:  ای موسی! مگر نمی دانی بوی دهان روزه دار نزد من از بوی مشک خوشتر است؟ ده روز دیگر روزه بگیر و چون گاه افطار رسید مسواک نزن. موسی علیه السلام چنین کرد. از آنجا که خداوند به او وعده داده بود که پس از چهل شب، کتاب را به او عطا کند، آن را به او بخشید. سامری پیشتر نزد بیچارگان بنی اسرائیل آمد و آنان را به شک انداخت و گفت: موسی به شما وعده داده پس از چهل شب به سوی شما باز می گردد؛ حال آن که منظور خدا از چهل، بیست شب و بیست روز بوده است و اینک بیست شب و بیست روز گذشته و چهل فرا رسیده و موسی سخن پروردگارش را درست نفهمیده است. پس پروردگارتان به نزدتان آمده تا به شما نشان دهد او خود می تواند شما را به سوی خویش فرا خواند و موسی را از سر نیاز به پیامبری خود نفرستاده است. سامری گوساله ای را که ساخته دست خودش بود بر ایشان نمایان کرد. آنها به او گفتند: چگونه گوساله می تواند خدا باشد؟ گفت: پروردگارتان از طریق این گوساله با شما سخن می گوید؛ همان طور که با موسی از طریق درخت سخن گفت، او در این گوساله درآمده است؛ چنان که در درخت درآمده بود. سامری آنان را فریفت و آنها گمراه شدند.

 

موسی علیه السلام چون بازگشت، گفت:  ای گوساله! آیا چنان که اینان می پندارند، پروردگار ما در توست؟ گوساله به سخن آمد و گفت: پروردگار ما منزّه است از این که گوساله یا درخت یا هر مکان دیگری او را در برگیرد؛ به خدا سوگند که نه ای موسی. امّا، سامری گوساله را به دیوار وصل کرد و گودالی در آن سوی دیوار کند، و یکی از یاغیان پیرو خود را در آن گودال نشاند، پس او دهان خود را بر پشت گوساله گذاشت و با بنی اسرائیل سخن گفت: «هَذَا اِلَهُکُمْ وَاِلَهُ مُوسَی» [این خدای شما و خدای موسی است]،  ای موسی بن عمران علیه السلام! آنها خود را در پرستش من وا ندادند و مرا خدای خویش نگرفتند، مگر بدان سبب که در درود فرستادن بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاکش سستی ورزیدند و ولایت ایشان و پیامبری محمّد صلی الله علیه و آله و امامت وصی او را منکر شدند؛ و این سبب شد تا مرا به خدایی خویش بگیرند. خداوند متعال فرمود: چون آنان در درود فرستادن به محمّد صلی الله علیه و آله و وصی او، علی علیه السلام، سستی ورزیدند، خود را در پرستش گوساله وادادند؛ پس آیا شما از ناتوانی های بزرگتر در پی ستیزه جویی با محمّد صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام هراس ندارید؛ حال آن که شما ایشان را می بینید و نشانه ها و دلایل ایشان بر شما آشکار گشته است؟ سپس خداوند عز و جل فرمود: «ثُمَّ عَفَوْنَا عَنکُمِ مِّن بَعْدِ ذَلِکَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ» یعنی ما از گوساله پرستی اجداد شما درگذشتیم، تا شاید شما ای قوم بنی اسرائیل که در عصر محمّد صلی الله علیه و آله به سر می برید شکرگزار نعمتی باشید که به پیشینیان شما و پس از آنها به شما داده ایم.

 

سپس حضرت علیه السلام فرمود: خداوند عز و جل از آن رو از ایشان درگذشت که آنان به نام محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاک او، خداوند را خواندند و ولایت محمّد صلی الله علیه و آله و علی و خاندان پاک ایشان علیهم السلام را نزد خود تازه کردند؛ و در این هنگام بود که خداوند متعال بر آنان رحم آورد و از ایشان درگذشت.

 

سپس خداوند عز و جل فرمود: «وَاِذْ آتَیْنَا مُوسَی الْکِتَابَ وَالْفُرْقَانَ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ» زمانی را به یاد آرید که به موسی کتاب عطا کردیم و آن، همان توراتی بود که خداوند از بنی اسرائیل پیمان گرفت تا به آن ایمان آورند و به دستورات آن گردن نهند؛ و نیز به او فرقان عطا کردیم تا به آن حق را از باطل جدا سازد و صاحبان حق را از پیروان باطل بازشناسد؛ و این چنین وقتی خداوند متعال آنان را با کتاب و ایمان آوردن به آن و گردن نهادن به دستورات آن گرامی داشت، به موسی علیه السلام وحی کرد:  ای موسی! این کتابی است که ایشان به آن ایمان آوردند و فرقان نیز برجاست تا مؤمنان را از کافران و صاحبان حق را از پیروان باطل جدا کند. پس پیمان با آن را بر ایشان تازه کن، که من به ذات مقدس خود سوگند حقیّ خورده ام که از هیچ کس هیچ ایمان و کرداری را نپذیرم، مگر این که به آن ایمان آورند. موسی علیه السلام عرض کرد: پروردگارا! آن «فرقان» چیست؟ خداوند عز و جل فرمود:  ای موسی! آن است که از بنی اسرائیل پیمان بگیری که محمّد صلی الله علیه و آله برترین پیامبران و سرور پیغامبران است ، و برادر و وصی او علی علیه السلام، برترین اوصیا است و آنانی که محمّد صلی الله علیه و آله ایشان را به ولایت منصوب می کند سروران آفریدگان هستند و شیعیان او که از او و جانشینانش پیروی می کنند و تسلیم ایشان و امر و نهی ایشان هستند، ستارگان فردوس برین و پادشاهان بهشت عدن می باشند. موسی علیه السلام آن پیمان را از بنی اسرائیل گرفت؛ حال آن که برخی از آنها به راستی آن را باور داشتند و برخی دگر عهدی زبانی بستند و در دل نپذیرفتند. پس، آن کس که به راستی باور داشت، نوری آشکار بر پیشانی اش درخشید؛ و آن کس که با زبان و نه در دل پیمان بست، از آن نور بی بهره ماند. و آن پیمان همان فرقانی شد که خداوند عز و جل به موسی علیه السلام عطا فرمود و این چنین صاحبان حق را از پیروان باطل جدا نمود. سپس، خداوند عز و جل فرمود: «لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ» یعنی امید است بدانید باور داشتن به ولایت مایه  ارجمندی بنده نزد خدای عز و جل است؛ همان سان که پیشینیان شما به آن ارجمند گشتند. #1#

 

 

 

1 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 245، ح 

--------------

اطلاعیه:دوستان عزیز چندروزدیگه روزنیکوکاری هست کسانی که مشتاق کمک هستند دربخش نظرات به ما اطلاع بدهند...ان شاء الله

 

مهدویت:روایتی از امام(ع)فی النحج البلاغه.درباب ظهور حجت(عج)

 و فی حدیثه علیه السلام:

 

فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ ضَرَبَ یَعْسُوبُ الدِّینِ بِذَنَبِهِ، فَیَجْتَمِعُونَ إِلَیْهِ کَمَا یَجْتَمِعُ قَزَعُ الْخَرِیفِ

 

 

قال الرضی-  یعسوب الدین الیعسوب-  السید العظیم المالک لأمور الناس یومئذ-  و القزع قطع الغیم التی لا ماء فیها

 

روایتی از امام علیه السلام: «اشاره به ظهور امام زمان علیه السّلام»

 

چون آنگونه شود، پیشوای دین قیام کند، پس مسلمانان پیرامون او چونان ابر پاییزی گرد آیند. 

 

«یعسوب» یعنی بزرگ مسلمانان، و «قزع» یعنی ابرهای پاییزی 

منبع:نحج البلاغه

------------

اطلاعیه:دوستان عزیز چندروزدیگه روزنیکوکاری هست کسانی که مشتاق کمک کردنند دربخش نظرات به ما اطلاع بدهند...ان شاء الله

 

وهابیت: مغالطات ابن تیمیه. 9مغالطه پهلوان پنبه 10مغالطه نکته انحرافی

9-  :مغالطه  پهلوان  پنبه  

بسیار  مشاهده  می   شود  که  شارحان  و  مفسران  یک  مطلب  علمی  وقتی  با آن   موضوع  و  مطلب  یا  با  نویسنده  یا  گوینده  آن  مخالف  هستند  در  مقام  تبیین  آن  موضوع  تقریر  غلط،  ضعیف یا  پستی  از  سخن  طرف  ارائه  می   دهند  که  بتوانند  به  راحتی  آن  را  شکست  داده  و  خود  را  اثبات  نمایند. این   چنینجنگاوری  در  زبان  منطق   دانان  نه  قهرمان  واقعی  عرصه  علم  بلکه  نامی  فراتر  از«پهلوان  پنبه  »  شایسته او  .نیست  نمونه  اول:  گاهی  در  باره  موضوعی  چند  روایت   باچند  سند  نقل  شده   وًاحیانا  یکی   ازسندها  ضعیف  است  .ابن  تیمیه  حدیث  با   راهمان  سند  ضعیف  نقل  کرده   وبه  شدت  تضعیف  می کند.   وی  به  طرق  دیگر  همان  حدیث -   که  صحیح  هستند -   اشاره  نمی  کند  در  حالی  که  اگر  یک  روایت  دو  طریق   ودو  سند  داشته  ،باشد  نباید  فقط  یک  سند   رااستخراج  کرد  بلکه  باید  پس   ازجستجوی  ،کامل  به  داوری  پرداخت(  ،امینی1392ش:  ج3 :188)    نمونه  دوم:  برای  عدم  اثبات  و  در  واقع  انکار  مقام  علی(ع)  به  چنین  استد  لل  ضعیفی  از  سوی  شیعه بسنده  کرده  و  با  یک  مقایسه  سطحی  با  دشمنان  آن  حضرت،  برنده  از  میدان  مبارزه  خارج  می  شود:  در  حقیقت  رافضیان  نمی  توانند  ایمان  علی   وعدالتش   راثابت  کنند  اگر  بگویند  ،اسلام  هجرت   وجهاد   اودر  راه  خدا  به  تواتر  نقل  شده  ،است  در  پاسخ  می  گوییم  :اسلام  ،معاویه  ،یزید  خلفای  بنی  امیّه   وبنی  ،عباس  هم  چنین  ،نماز  روزه   وجهاد  آنان  نیز  به  تواتر  نقل  شده است.    ،(ابن  تیمیه1382ق :ج2 :92-        10:مغالطه  نکته  انحرافی

  افرادی  که  توان  علمی  و  استدلال  ضعیفی  دارند  به  هنگام  پاسخ  به مطالب  حاشیه  ای  و  بی  ربطی  می  پردازند  تا  اذهان  را  از  اصل  موضوع  منحرف  کرده  تا  شاید  به  این  وسیله    برای عدم  پاسخگویی  و  استدلال  مناسب  خود  سرپوشی  گذاشته  باشند.  ابن  تیمیه  در  نمونه   های  ذیل  طوری  موضوع رابانکات  و  موضوعات  بی  ربط  به  مسائل  انحرافی  می   کشاند  تا  توانسته  باشد  به  نحوی  اصل  حقانیت  خلافت  .حضرت  علی(ع)  و  قیام  امام  حسین(ع)  را  دچار  خدشه  کرده  و  منکر  آن  گردد  نمونه  اول:  بسیاری   ازنخستین  سابقین  در  اسلام   ازعلی  پیروی  نکردند  او  با   وبیعت  ننمودند   وبسیاری  از  صحابه   وتابعین  او   باجنگیدند  .:(همان ج8 :  234)    جدای  از  اینکه  ابن  تیمیه  نامی  و  منبعی  تاریخی  از  اسامی«سابقون  »نمی  برد  عدم  پیروی  و  جنگ  عده   ای با  حضرت  امیر(ع)  چگونه  می  تواند  دلیل  انکار   لفت  وی  باشد،  آیا  مخالفان  حضرت  رسول(ص)  نمی   توانند با   همین  استدلال،  رسالت  وی!را  به  حق  انکار  نمایند؟  نمونه  دوم:  در  قیام  ،حسین  نه  مصلحت  دین  بود   ونه  مصلحت  ،دنیا  بلکه  این  ظالمین  سرکش  بر  ضد  نوه  رسول  خدا  قدرت  پیدا  کردند   تااینکه  را   اومظلوم   وشهید  کردند   ودر  قیام   وکشته  شدن   اوآن  قدر  فساد  بود  که  اگر  در  شهر  خود  نشسته  ،بود  آن  قدر  فساد  نمی  .شد  پس  آن  چیزی  که   اوقصد  آن   راداشت   ازبه  دست  آوردن  نیکی   ودفع  ،بدی  ًاص  ل  حاصل  ،نگشت  بلکه  بدی  به  سبب  قیام   اوزیاد  شد   وخیر  کم  گردید   واین  سبب  ّشر  بزرگی  شد   وکشته  شدن  حسین  فتنه  های  بسیار  در  پی  داشت؛  همان  طور  که  کشته  شدن  عثمان  سبب  فتنه  های  بسیار گشت.   (همان:  ج4 :319)   جدای  از  مغالطه  ذکر  شده  افراطی  گرایان  امروز  که  خود  را  تابع  ابن  تیمیه  می   دانند  و  برای  اصلاح  امت قیام  کرده   اند  بر  اساس  همین  سخن  و  استدلال  فوق  نباید  به  قیام  و  جهاد  دست  بزنند  چرا  که  فتنه  بزرگی  را  به پا  کرده اند.

------------------

اطلاعیه:دوستان عزیز چندروزدیگه روزنیکوکاری هست کسانی که مشتاق به کمک هستند دربخش نظرات به ما اطلاع بدهند...ان شاء الله

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیه49

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَاِذْ نَجَّیْنَاکُم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَسُومُونَکُمْ سُوَءَ الْعَذَابِ یُذَبِّحُونَ أَبْنَاءکُمْ وَیَسْتَحْیُونَ نِسَاءکُمْ وَفِی ذَلِکُم بَلاءٌ مِّن رَّبِّکُمْ عَظِیمٌ (۴۹)»

 

[و (به یاد آرید) آن گاه که شما را از (چنگ) فرعونیان رهانیدیم؛ (آنها) شما را سخت ‏شکنجه می‏کردند، پسران شما را سر می‏بریدند و زنهایتان را زنده می‏گذاشتند؛ و در آن (امر)، آزمایش بزرگی از جانب پروردگارتان بود]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند متعال فرمود: و  ای بنی اسرائیل! به یاد آورید «اِذْ نَجَّیْنَاکُم» پیشینیان شما را نجات دادیم «مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ» و کسانی که به فرعون در خویشاوندی و دین و آیین او نزدیکی می جستند، «یَسُومُونَکُمْ» شما را شکنجه می کردند «سُوَءَ الْعَذَابِ» به شکنجه های سختی که بر شما روا می داشتند؛ از جمله شکنجه های سخت آنها این بود که: فرعون، آنان را به ساخت  و ساز مجبور کرده بود، و چون می ترسید که از کار کردن بگریزند، فرمان داده بود تا آنان را غل و زنجیر کنند و آنان در چنین حالتی خشت ها را از پله ها به طبقات بالا می بردند و گاه می شد یکی از آنها سقوط کند و جان سپارد، یا زمینگیر شود؛ امّا فرعونیان هیچ به او اعتنا نمی کردند، تا این که خداوند متعال به موسی علیه السلام وحی کرد: به آنها بگو، هر کاری را با درود فرستادن بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاکش آغاز کنند تا آن کار بر ایشان سبک گردد. آنان چنین کردند و کارها برایشان سبک گشت و فرمان داد تا هر کس درود فرستادن بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندانش را از یاد برد و سقوط کرد و زمین گیر شد، اگر در توانش بود، برای سلامتی خود، بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندانش درود فرستد و اگر یارای این کار را نداشت، دیگران بالای سرش، بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندانش درود فرستند تا برخیزد و از آن حادثه آسیبی نبیند و آنان چنین کردند و سلامت خویش باز یافتند. «یُذَبِّحُونَ أَبْنَاءکُمْ» چون به فرعون گفتند: در بنی اسرائیل پسری زائیده می شود که مرگ تو و فروپاشی پادشاهی ات به دست اوست، فرمان داد تا پسران نورسیده  بنی اسرائیل را سر ببرند. زنی از زنان بنی اسرائیل به قابله ها رشوه داد تا داستان بارداری او را فاش نکنند و بارداریش به پایان رسد. آن گاه فرزند خود را در صحرایی یا در غاری یا در مکانی مخفی به دنیا آورد، و بالای سر او ده بار گفت: درود بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاکش. پس، خداوند فرشته ای فرستاد تا نوزاد را پرورش دهد و از یک انگشتش شیر برای او جاری ساخت تا بیاشامد و از انگشتی دگر غذایی نرم تا تناول کند. روزها گذشت و در میان قوم بنی اسرائیل کسانی که البته تعدادشان بیشتر از کشته شدگان بود، جان سالم به در بردند و بزرگ شدند و این گونه بنی اسرائیل رشد یافت. «وَیَسْتَحْیُونَ نِسَاءکُمْ» آنها را بر جا می گذاشتند و به کنیزی می گرفتند. پس، بنی اسرائیل نزد موسی فریاد شکایت برآورد و گفتند: فرعونیان با دختران و خواهران ما همبستر می شوند. خداوند به آن دختران فرمان داد تا به هنگام ناخشنودی از این کار، بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاک او علیهم السلام درود فرستند؛ و این گونه خداوند آن مردان را به کاری یا دردی یا مرضی مزمن و یا لطفی از لطف های خود مشغول می کرد و آنان را از دختران دور می نمود. پس، دیگر هیچ زنی با آنان، همبستر نمی شد و خداوند به برکت درود فرستادن بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاک او، شر آنها را از سر ایشان کم می کرد.

 

«وَفِی ذَلِکُم» یعنی در این راه نجاتی که خداوند به آن شما را رهایی بخشید «بَلاءٌ» نعمتی «مِّن رَّبِّکُمْ عَظِیمٌ» بزرگ است. خداوند  عزّ و جل فرمود: «یَا بَنِی اِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ» [ای فرزندان اسرائیل! به یاد آرید]#1# آن گاه را که بلا از پیشینیان شما دور شد و با درود فرستادن بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاکش بر آنان سبک گشت؛ پس، آیا نمی دانید که اگر شما به هنگام دیدار این خاندان به ایشان ایمان آورید، نعمت برایتان بسی برتر و والاتر و بزرگواری خداوند در حق شما نیک تر و فزون تر خواهد بود#2#؟

 

1 - بقره/ 46

2 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 242، ح 120

-----------

اطلاعیه:دوستان چندروزدیگه روزنیکوکاری هست کسانی که می خواهند کمک کنند دربخش نظرات به ما اطلاع بدهند...ان شاء الله. 

 

وهابیت:مغالطات ابن تیمیه.7 مغالطه گذاره های بدون سور 8مغالطه انتحال

7-  مغالطه  گزاره  های  بدون  سور  بر  اساس  قوانین  و  قواعدی  منطقی  گزاره های  بدون  سور(همه،  هیچ، برخی  در  حکم  جزئیه  اند  نه  کلیه) حال  آنکه  برخی   وقتی  چنین  گزاره  هایی  را  به  کار  می   برند  گمان  کلی  بودن  آن را  دارند  و  دچار  مغالطه  می  .گردند  ابن  تیمیه  در  راستای  مخالفت  با        فضایل  علی(ع)  و  کفر  وی  در  دوران   :کودکی  چنین  نگاشته  است  که«پیش   ازآن  که  خداوند  محمّد(ص)را  به  رسالت  مبعوث  ،کند  هیچ  کس   ازقریش  مؤمن  نبود؛  نه  ،مردی  نه  ،کودکی نه  ،زنی  نه  سه  نفر   ونه  علی  .هیچ  کدام  ایمان  نداشتند؛  زمانی  که  گفته  می  شود  :مردان  بت  می  ،پرستیدند  کودکان  نیز  همین  گونه  ،بودند  چه  علی   وچه  دیگران  .  ،(ابن  تیمیه1382:ق ج8 :  285)   همان  گونه  که  مشاهده  می   شود  گزاره  بدون  سور«مردان  بت  می  پرستیدند  »  را  ابن  تیمیه  کلیه  تفسیر کرده   است  که  یعنی«همه  مردان  بت  می  پرستیدند  »  :در  حالی  که  به  لحاظ  م   منطقی  چنین  است«  برخی  مردان بت  می  پرستیدند  »بر  این  اساس  این  گزاره  صادق  است  که«برخی  مردان  پیش  از  رسالت  بت  نمی  پرستیدند»

8-   :مغالطه  انتحال  

انتحال  به  دو  معنا  به  کار  می   رود  یکی  به  معنای  سرقت  علمی  وادبی  و  دیگر  اینکه شخص  برای  اینکه  نظرش  را  بقبولاند  همه  یا  افرادی  معروف  و  مقبول  را  طرفدار  خود  نشان  دهد.  ابن   تیمیه  نیز  برای  محکم  جلوه  دادن  مطلب  مورد  استناد  ،خود  پیوسته   ازکلمات   معنادار  و  سنگینی  مانند«اتفاق  ا       اهل علم» ،   «اجماع  اهل  علم » ،   «اتفاق  حدیث  شناسان»  ،«اجماع  مفسران  و  محدثان»  ،«احدی  نقل نکرده» ،   «هیچ  کس  مخالفت  ننموده »«   وهیچ  یک  ازعلما»   و  عباراتی  مانند  آن  ها  بهره  می گیرد.    برخی  از  نویسندگان  در مورد  وسعت  بکارگیری  این  مغالطه  توسط  ابن  تیمیه  چنین  نوشته  اند  که  در  هر  صفحه  ای   ازکتاب  او  این  کلمات  کم   یازیاد  تکرار  شده  به  طوری  که  حصر  آن  نیاز  به  کتاب  جداگانه  ای   ،دارد.  (حسینی  می  لنی1416:ق  413)   نمونه  اول:  همه  علما  بر  دروغگویی  شیعه  اتفاق  دارند  حتی  بخاری  که  جزء  اصحاب  صحیح  است  از  هیچ  یک از   ،رجال  شیعه  حدیث  نقل  نکرده  است.  (ابن  تیمیه1382ق:  ج1 ،56)     لمه  امینی  در  رد  سخن  او  نام  سی  و  نه  راوی  موثق  شیعی  را  نقل  کرده  که  در  صحاح  و  سنن  اهل  سنت از  ایشان  حدیث  نقل  شده  است.  (امینی،  بی  :تا32)   نمونه  دوم:  اینکه  آیه  «إِنَّما  ُوَلِیُّکُم  ُاللّه  ُوَرَسُولُه  َوَالَّذین  آمَنُوا  َالَّذین  َیُقیمُون  َالصَّ  لة  َوَیُؤْتُون  َالزَّکاة  ْوَهُم  َراکِعُون »  (سوره  /مائده55)  ولی   وصاحب  اختیار  شما  تنها  ،خدا  پیامبر  و   اوکسانی  هستند  که  ایمان  آورده  ،اند  همان  کسانی  که  نماز   رابرپا  می  دارند   ودر  حال  رکوع  زکات  می دهند.   در  مورد  علی  در  آن  هنگام  که  انگشترش  را  در  نماز  به  فقیر  ،بخشید  نازل  شده  است،  به  اتفاق  دانشمندان  حدیث  دروغ  است   ودروغ  بودن  آن  از   راههای  گوناگونی  آشکار است.    ،(ابن  تیمیه1382ق :ج2 :  33)   جالب  است  بدانیم  که  این  حدیثی   راکه  ابن  تیمیّه  تکذیب  کرده  محدثان   زیر  که  بزرگان  علم  روایت  و حدیث  بشمار  می  روند  از  طرق  مختلف  نقل  کرده  اند  :،عبدالرزاق  عبد  بن  ،حمید  ابن  جریر  ،طبری  ،ابوالشیخ  ابن  مردویه،  ابن  ابی  ،حاتِم  ابو  الشیخ   وابن  ،عساکر  ،طبرانی  ،ثعلبی  ،واحدی  خطیب  ،بغدادی  ابن  ،جوزی  محب  ،طبری  هیثمی   ومتّقی  هند؛  از  طرفی  این  حدیث  در  تفسیرهای  فخر  ،رازی  ،بَغَوی  ،نَسَفی  ،قُرْطُبی  ،بیضاوی  ابوالسعود  عمادی   وشوکانی  نیز  آمده  است  .آلوسی  حنفی  در  تفسیر  آیه  می گوید:   اکثر  محدّثان   برآنند  که  این  آیه  درباره  علی  کرم  اللّه  وجهه  نازل  شده است.    ،(آلوسی1433ق: ج3 :  334)   نمونه  سوم:  نزول  آیه  انما  ولیکم   هلل   ،(ابن  تیمیه1382ق  :ج8  :0 )   وآیه  بلغ  ما  انزل  الیک  (همان:  ج8  :33 )  و  آیه  الیوم  اکملت  لکم  دینکم  (همان:  ج0  :53 )   وآیات  نجم  (همان:  ج0  :92 )   وآیه  مودت  (همان:  ج0  :66 )  و  آیه   ومن  الناس  من   یشرى(همان:  ج0  :112 )   وآیه  فتلقى  آدم  من  ربه  کلمات  (همان:  ج0  :131 )   وآیه  لکل قوم  هاد  (همان:  ج0  :136 )   وآیه  تعیها  اذن  واعیة  (همان:  ج0  :102 )   وآیات  سوره  هل  اتى  (همان:  ج0  :100 )   ومن  عنده  علم  الکتاب  (همان:  ج0  :251 )   وخیرالبریة  (همان:  ج0  :256 )   وسایر  آیات  در  باره  ،على  همه  کذب   ودروغ  است   وبه  اتفاق  دانشمندان  ساختگى  است   وبه  دست  رافضیان  جعل  شده  !است  نمونه  چهارم:  احادیث  زیر  درباره  على  همه  کذب   ودروغ  است  :حدیث  حربک   حربى(همان:  ج2 :232) ،   حدیث  عطاى  انگشترى  (همان:  ج8 :0 ) ،   حدیث  اللهم   وِال  من  وا  له  (همان:  ج0 :55) ،   حدیث  لیلةالمبیت  (همان:  ج0 :112) ،   حدیث  شناختن  منافقان   بابغض  على  (همان:  ج0 :146) ،   حدیث  ایثار  اهل  بیت  به  یتیم  و  اسیر   ومسکین  (همان: ج0 :  100) ،   حدیث  تایید  اس  لم   باشمشیر  على  (همان:  ج0 :160) ،   حدیث  صدیق  بودن  على  (همان:  ج0 :225) ،   حدیث  اولین  نماز  گزار  بودن  على  (:همان  ج0 :20) ،   حدیث  یوم   لنذار  (همان:  ج0 : 266) ،   حدیث  محبوب  ترین  خلق  بودن  على  (همان: ج0 :  284) ،   حدیث  انت  اَخى   ووصیى  (همان: ج0 :  354) ،   حدیث  اعلم  سوره  برائت  توسط  على  (همان: ج0 :  335) ،    وحدیث  مواخات   وحدیث  خیبر   وحدیث  طائر  مشوى   وسفینه  نوح   وحدیث  من  شک  فى  على   وحدیث  زاهد  بودن  على   وهزار  رکعت  نماز  و   اوآزاد  کردن  بنده  توسط  على   واعلم  بودن  على   واقضا  بودن  على  انا   ومدینةالعلم   وعلى  مع  الحق   وعادل  بودن  على   ومعصوم  بودن  على   وسایر  موارد  مانند  آن،  هممه   وهمه  کذب   ودروغ  است  به  اتفاق  حدیث شناسان!

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیات47و48

بسم الله الرحمن الرحیم

«یَا بَنِی اِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَی الْعَالَمِینَ (۴۷) وَاتَّقُواْ یَوْمًا لاَّ تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْئًا وَلاَ یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ هُمْ یُنصَرُونَ (۴۸)»

 

[ای فرزندان اسرائیل! از نعمت هایم که بر شما ارزانی داشتم و (از) این که من شما را بر جهانیان برتری دادم یاد کنید* و بترسید از روزی که هیچ کس چیزی (از عذاب خدا) را از کسی دفع نمی‏کند و نه از او، شفاعتی پذیرفته و نه به جای وی بدلی گرفته می‏شود و نه یاری خواهند شد]

 

1) رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: من، بنده  خدا هستم و اسمم احمد صلی الله علیه و آله است و نیز من، بنده  خدا هستم و اسمم اسرائیل است. هر چه را خداوند به او فرمان داده، به من فرمان داده است؛ و هر کجا خداوند او را منظور داشته، مرا منظور داشته است. #1#

 

2) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند عز و جل فرمود: «یَا بَنِی اِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ» و موسی علیه السلام و هارون را برای پیام بری به سوی پیشینیان شما فرستادم و این گونه ما آنان را به پیامبری محمّد صلی الله علیه و آله و جانشینی علی علیه السلام و امامت خاندان پاکش رهنمون شدیم و بر این امر از شما عهد و پیمانی گرفتیم که اگر به آن وفا کنید، پادشاهان بهشت و شایسته  بخشش ها و شادمانی های آن خواهید شد. «وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَی الْعَالَمِینَ» یعنی، با پیشینیان شما چنین کردم و آنان را در دین و دنیا برتری بخشیدم و امّا آنان را در دین برتری بخشیدم؛ چرا که ولایت محمّد صلی الله علیه و آله و علی و خاندان پاک ایشان علیه السلام را پذیرفتند؛ و نیز در دنیا برترشان داشتم و ابرها را بر سرشان سایبان کردم و برایشان انگبین و عسل فرو فرستادم و از سنگ، آبی گوارا به آنها نوشاندم و برایشان دریا را شکافتم و نجاتشان دادم و دشمنان آنان؛ یعنی فرعون و قومش را غرق کردم و این گونه آنها را بر عالمان زمانشان برتری دادم؛ عالمانی که با آیین های پیشینیان شما مخالفت می کردند و از راه ایشان، رو بر می تافتند. سپس، خداوند عز و جل فرمود: پس، اگر با پیشینیان شما در آن روزگار، به خاطر پذیرش ولایت محمّد صلی الله علیه و آله چنین کردم، البته در این زمان شما را نیک تر برتری می بخشم، اگر به عهد و پیمانی که از شما گرفته شده وفا کنید. سپس، خداوند عز و جل فرمود: «وَاتَّقُواْ یَوْمًا لاَّ تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْئًا» و به هنگام جان دادن عذابی را که مستحقّ آن شده است از سر او دفع نکند. «وَلاَ یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ» که برای عقب افتادن مرگ او به شفاعت بر می خیزد. «وَلاَ یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ» و هیچ فدایی از او پذیرفته نمی شود تا به جای او بمیرد و او به جای گذاشته شود. حضرت امام صادق علیه السلام فرمود: این چنین روزی، روز مرگ است؛ پس، شفیع و فدایی در جلوگیری از آن کارساز نخواهد بود؛ امّا در قیامت ما و خاندان ما، کردار شیعیان خود را به تمامی، جبران می کنیم.

 

 در آن گاه ما برخی از شیعیانمان را در تنگناهای آن عرصات، به ناتوانی درافتاده ببینیم، پس، شیعیان برگزیده  خود همچون سلمان و مقداد و ابوذر و عمار و همطرازان ایشان را در زمان های دیگر، از روزگار پس از ایشان گرفته تا روز قیامت، به نزد آن ناتوانان بفرستیم تا همچون شاهین و باز بر آنها فرود آیند و آنها را به مانند صید برگیرند و شتابان به بهشت رسانند. سپس، آنان را همچون کبوتری، به نزد دیگر دوستداران و شیعیان برگزیده  خود، بفرستیم تا همانند پرنده ای که دانه بر می چیند، ایشان را از آن عرصات برچینند و به کنار ما در بهشت آورند. سپس، یک تن از شیعیان ما را خواهند آورد، کسی که گرچه در کردار خود کوتاهی کرده، امّا ولایت را پذیرفته و تقیه پیشه کرده و حقوق برادرانش را پاس داشته است، و روبروی او صد تن یا بیش از آن تا صد هزار تن از ناصبی ها را می ایستانند و به او می گویند: اینان فداییان تو هستند تا از آتش دوزخ رهایی یابی. پس مؤمنان به بهشت و ناصبی ها به دوزخ درآیند و این همان کلام خداوند عز و جل است که فرمود: «رُّبَمَا یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُواْ» [چه بسا کسانی که کافر شدند]#2# یعنی به ولایت، «لَوْ کَانُواْ مُسْلِمِینَ» [آرزو کنند که کاش مسلمان بودند]#3# و به امر امامت گردن نهاده بودند تا مخالفانشان، فدای رهایی آنان از آتش دوزخ شوند. #4#

 

 

 

1 - تفسیر عیاشی، ج 1، ص 62، ح 45

2 - حجر/ 2

3 - حجر/ 2

4 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 240، ح 118 و 119

 

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیات45و46

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ وَاِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ اِلاَّ عَلَی الْخَاشِعِینَ (۴۵) الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُوا رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ اِلَیْهِ رَاجِعُونَ (۴۶)»

 

[از شکیبایی و نماز یاری جویید و به راستی این (کار) گران است مگر بر فروتنان* همان کسانی که می‏دانند با پروردگار خود دیدار خواهند کرد و به سوی او باز خواهند گشت]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند عز و جل به دیگر یهودیان و کافران و مشرکان فرمود: «وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ» یعنی با دست کشیدن از حرام خدا و بردباری در راه ادای امانات الهی و روی برتافتن از رهبری های ناحق، و شکیبایی در راه ارج نهادن به پیامبری محمّد صلی الله علیه و آله و جانشینی علی علیه السلام. از بردباری در راه خدمت به ایشان و خدمت به هر آن کس که ایشان فرمان دهند، یاری جویید تا شایسته  خشنودی و آمرزش خداوند و نیک بختی جاودان بهشت در کنار خداوند بخشنده شوید و با مؤمنان برگزیده همراه گردید و از دیدار خاندان محمّد صلی الله علیه و آله، سرور اولین و آخرین انسانها، و دیدار علی علیه السلام، سرور همه  اوصیا و بزرگان و نیکان و برگزیدگان، بهره مند شوید که این بیش از هر نعمتی در بهشت، روشنایی بخش چشمانتان شود، سرورتان را افزون کند و شما را در هدایت به کمال رساند؛ و نیز از نمازهای پنج گانه و درود فرستادن بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاکش، سروران انسان های برگزیده، یاری طلبید تا به گام نهادن در بهشت، نزدیک شوید. «وَاِنَّهَا» یعنی گزاردن نمازهای پنج گانه و درود فرستادن بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاکش در کنار گردن نهادن به فرمانهای ایشان و ایمان داشتن به آشکار و نهانشان و دست کشیدن از چرا و چگونه کردن برای مخالفت با ایشان «لَکَبِیرَةٌ» دشوار است «اِلاَّ عَلَی الْخَاشِعِینَ» آنان که از کیفر خداوند به خاطر سرپیچی از برترین واجبات او واهمه دارند. سپس خداوند  عزّ و جل در وصف فروتنان فرمود: «الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُوا رَبِّهِمْ» و بر این باورند که به دیدار پروردگارشان نائل می آیند، دیداری که والاترین بخشش او به بندگان خویش است.

 

و البته خداوند فرمود: «یَظُنُّونَ»؛ زیرا ایشان از سرانجام خود بی خبرند و فرجام کارها از آنها پنهان شده است. «وَأَنَّهُمْ اِلَیْهِ رَاجِعُونَ» به سوی بخشش های او و نیک بختی بهشت او، به پاداش ایمان و فروتنی ایشان، امّا آنان به این عاقبت یقین ندارند؛ چرا که خود را از تغییر و دگرگونی در امان نمی بینند. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: مؤمن تا زمانی که گاه جان سپردنش فرا رسد و فرشته  مرگ بر او پدید آید، همواره از بد فرجامی در هراس است و یقین ندارد که به بهشت راه می یابد.#1#

 

2) امام جعفر صادق علیه السلام فرمود: هر گاه علی علیه السلام از چیزی در هراس می افتاد، به نماز پناه می برد و سپس این آیه را تلاوت می فرمود: «وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ»#2#

 

3) از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام روایت شده است که حضرت در باره   کلام خداوند عز و جل: «وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ» فرمود: صبر، همان روزه است. هر گاه مرد به پیشامدی ناگوار دچار شود بایست روزه بگیرد. همانا خداوند عز و جل می فرماید: «وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ» یعنی به روزه.#3#

 

4) امام جعفر صادق علیه السلام فرمود:  ای مسمع! چون کسی از شما به اندوهی از اندوه های دنیا گرفتار شود، چه چیزی او را از این که وضو گیرد و به مسجد درآید و دو رکعت نماز بگزارد و در آن به سوی خدا دعا کند باز می دارد؟ مگر نشنیده ای که خداوند متعال می فرماید: «وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ»#4#

 

5) ابن بابویه، از امیر مؤمنان حضرت علی علیه السلام روایت کرده است که ایشان در باره  کلام خداوند متعال: «الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُوا رَبِّهِمْ» فرمود: یعنی، یقین دارند که برانگیخته می شوند و به محشر در می آیند و به حسابشان رسیدگی می شود و سزای خود را در پاداش و کیفر می بینند. ظن در این جا به معنای یقین است. #5#

 

 

 

1 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 237، ح 115 - 117

2 - کافی، ج 3، ص 480، ح 1

3 - کافی، ج 4، ص 63، ح 7

4 - تفسیر عیاشی، ج 1، ص 62، ح 39

5 - توحید، ص 267، ح 5

 

وهابیت:مغالطات ابن تیمیه-بستن راه استدلال

6-   :بستن  راه  استدلال  

این  مغالطه  که  خود  اقسامی  دارد   تلاش  می  ،کند  تا  از  طرق  مختلفی  مانند تحقیر   تمسخر،  برچسب  زدن  و  مانند  آن  جلوی  استدلال  و  بحث  علمی  را  بگیرد  و  به  جای  پراختن  و  بررسی  دلیل  .آن  را  تحت  تاثیر  امور  مذکور  قرار  دهد  نمونه  اول:  تحقیر  فرد  یا  رای؛  ابن  تیمیّه  به  راحتی  تمام  احادیث   ومناقب  امیرالمؤمنین  (ع)را  انکار  کرده  و  مرتب  از  عباراتی  چون  «دروغ است» ،   «به  اتفاق  علما  دروغ است»  «   وبی  خردان  آن  ها   رانقل  می کنند»   استفاده  می  کند.  همچنین  در  مورد  موضوعی  که  بین  محدّثان  به  حدیث  «یوم الدار»    مشهور  است  و  در ذیل  آیه  «ْوَأَنْذِر  َعَشیرَتَک  َاْ  لَقْرَبین  »/(شعراء214)  بحث  می  شود  می  گوید:  این  حدیث  نزد  حدیث  شناسان  دروغی  بیش  نیست   وهیچ  عالم  حدیث  شناسی  نیست  مگر  این  که  می  داند  که  آن  دروغ   وجعلی است.    ،(ابن تیمیه  1382ق،  ج9 :229)   ،بنابراین   یاتمام  علمای  اهل  سنّت  که  می  دانسته  اند  این  حدیث  دروغ   وجعلی  است   ودر  عین  حال  آن   رادر  کتاب  های  خود  نقل  کرده  اند  فاسق  می  باشند یا   و  این  که  تمامی  آنان  عالم   وحدیث  شناس  نبوده   اند و   دروغگو  و  بیخرد!هستند  نمونه  دوم:  مسموم  کردن  سرچشمه(با  برچسب  زدن)؛  ابن  تیمیه   محدثانی  را  که  حدیثی   لف  نظر  او نقل  می  کنند  برچسب  کفر  و  انحراف  می  زند.  وی  حاکم  نیشابورى  محدث  سنی  بزرگ  تاریخ  حدیث  را  بخاطر  نقل  «حدیث  طیر  »به  تشیّع  و  راویان  «حدیث  مدینة العلم»    رابه  عوامل  زندقه ا   وثبات  زندقه  و   اوپیروانش  متهم  می کند.    ،(کنتوری1386:ش ج13:  35 ج   ؛15  :224  )  آن  چنان  که  پیدایش  شیعه  را  به  عبدا  اللُّهِ  بن  سبا یهودی  نسبت  می  دهد  و  اعتقاد  به  امامت  اهل  بیت  را  از  آموزه  های  یهود  معرفی  می   ،کند.(  ابن  تیمیه1382ق: ج1  : 2و9 )    نمونه  سوم:  تله  گذاری(مدح  موافقان)  مغالطه  بار  ارزشی  کلمه؛  ابن  تیمیه  بر   لف  مورد  قبلی  نسبت به  طرفداران  مطالب  مورد  نظرش  به  جای  دروغگو  یا  جاهل  از  تعابیر  مثبتی  همچون  موثق  و  عالم  بهره  می  :گیرد  تعدادی  از  اهل  علم  صحت  جمله  «   وعترتى   وانهما  لن  یفترقا  حتى  یردا  على الحوض»   را  انکار  کرده  .اند   ،(کنتوری1386:ش ج16:  616)    نمونه  چهارم:  توهین  و  تمسخر؛  ابن  تیمیه  در  نقد  بر  کتاب   لمه  ابن  مطهّر حلّی-    عالم  معاصر  شیعی زمان خود-    ضمن  اینکه  او  را  به  تمسخر  و  توهین«ابن  منجّس  »خطاب  می   کند  به  شخصیت  وی  چنین  توهین روا  می   :دارد«وی  اهل  جبت   وطاغوت   ونفاق   ونجاست   و  .کدورت  است(  ،ابن  تیمیه1382ق:  ج1 ،154)

چرا در عزاداریها لباس سیاه میپوشیم؟؟؟؟

مشکی از آن رنگ‌هایی است که پیشینه‌ای قوی در مراسم عزاداری دارد اما کاربرد این رنگ اسرارآمیز تنها در این مواقع نیست و تمام حوزه‌های رسمی و خاص را نیز در برمی‌گیرد.

تا الان برایتان این سوال پیش آمده که چرا مردم در مراسم عزا و سوگواری لباس سیاه به تن می‌کنند؟ این رنگ تداعی کننده چه حسی است که همیشه برای نمایش ناراحتی و افسردگی از آن استفاده می‌شود؟

در ایام محرم، چهره شهرهای مختلف ایران سیاه‌پوش می‌شود و در هر کوی و برزنی پارچه‌های تیره‌ای آویخته شده که نشان از سوگواری برای سومین امام شیعیان، امام حسین (ع) دارند. با این حجم از سیاهی گویی تمام شهر در ماتم فرو رفته و به واقع هم همین است. هنوز پس از نزدیک به ۱۳ قرن که از شهادت امام حسین (ع) و یاران مظلومش در دشت کربلا گذشته، غم و ماتم مظلومیت او زنده است و مسلمانان جهان با فرارسیدن ماه محرم، داغ دلشان تازه می‌شود و سیاه‌پوش به سینه‌زنی و زنجیرزنی در هیئت‌ها و خیابان‌ها می‌پردازند.

 

---

 

اما فارغ از آیین‌های عزاداری محرم، سوال اصلی ما این است که چرا برای سوگواری لباس سیاه می‌پوشیم؟

مرسوم‌ترین رنگ برای مراسم عزا در سراسر دنیا، سیاه است. رسم پوشیدن لباس‌هایی به این رنگ به زمان امپراتوری روم باز می‌گردد؛ زمانی که آنها رداهای مشکی بلندی را در مراسم ترحیم و عزاداری به تن می‌کردند.

رسم سیاه پوشیدن در دوران رنسانس به اوج خود رسید و در خلال قرن ۱۹ میلادی، زنان بیشتر از مردان از سیاه برای بیان ناراحتی و اندوه خود استفاده می‌کردند.

 

در مراسم سوگواری همه عزارداران سر تا پا سیاه پوش می‌شدند، از لباس و روسری و کلاه گرفته تا زیورآلات و کفش همه البسه و وسایل زینتی مشکی بودند.

در گذشته در آمریکای لاتین و کشورهای حاشیه مدیترانه رسم بود که زنان بیوه تا آخر عمر خود لباس‌های مشکی بپوشند. این در حالی بود که بقیه اعضای خانواده اجازه پوشیدن لباس رنگی داشتند.

نقش دین و مذهب در پوشیدن لباس سیاه در مراسم سوگواری

دین و مذهب هم در پوشیدن لباس سیاه در مراسم عزاداری نقش مهمی دارد. به طور مثال حدود ۷۶ درصد از مردم آمریکا مسیحی کاتولیک هستند. سیاه پوشیدن در عزا رسم کاتولیک‌هاست و به همین خاطر تقریبا همه مردم آمریکا به این سنت رفتار می‌کنند و برای ادای احترام به متوفی و خانواده‌ی وی لباس مشکی می‌پوشند.

این در حالیست که ادیانی همچون بودا و هندوها در مراسم تحریم و سوگواری لباس سفید می‌پوشند. به اعتقاد آنها سفید نماد پاکیزگی و خلوص است. به همین خاطر در میان پیروان این ادیان، کاملا مرسوم است که مردم در مراسم عزا سفید به تن کنند.

البته جا دارد اشاره کنیم در کشوری همچون ژاپن، در حال حاضر لباس مرسوم عزا و سوگواری همان سیاه به رسم کشورهای دیگر جهان است.

در دین اسلام اجباری برای پوشیدن لباس سیاه در مراسم سوگواری وجود ندارد. حتی از منظر اسلام، «پوشیدن لباس سیاه بنا ب گفته‌ی علما چه در حال نماز یا غیر آن مکروه است». به این خاطر که پوشیدن لباس سیاه  برای چشم یا اعضای دیگر یا روحیه انسان مضر است.

اما آیت‌الله مکارم شیرازی در پاسخ به این سوال که حکم پوشیدن لباس مشکی در عزاداری چیست، گفته:

مرسوم و معمول میان مردم آن است که در غم مرگ عزیزان لباس سیاه بر تن مى کنند و این رنگ لباس را علامت ماتم و عزا مى دانند. بنابراین یکى از راه ها و شیوه هاى مطلوب عزادارى براى خامس آل عبا، پوشیدن لباس سیاه در سالروز شهادت آن حضرت یا ایّام محرّم است.

در تاریخ مى خوانیم: هنگامى که حسین بن على (علیه السلام) به شهادت رسید، زنان بنى هاشمى لباس هاى سیاه و خشن پوشیدند.

در برخى از روایات نیز آمده است: هنگامى که (بر اثر خطابه ها و افشاگرى هاى امام سجّاد(علیه السلام) و حضرت زینب(علیها السلام)) یزیدبه خاندان هاشمى اجازه داد در دمشق عزادارى کنند، زنان هاشمى و قرشى لباس سیاه بر تن پوشیدند و به مدّت هفت روز براى امام حسین(علیه السلام) و شهداى کربلا عزادارى کردند.

لازم به یادآورى است که هر چند فقها بر اساس روایات به کراهت لباس سیاه به خصوص در نماز فتوا داده اند، ولى پوشیدن آن براى عزاى امام حسین(علیه السلام) کراهتى ندارد و شاید رجحان نیز داشته باشد؛ زیرا جنبه تعظیم شعائر بر آن غلبه دارد.

با این توضیحات می‌توان نتیجه گرفت که تنها دلیل استفاده از این رنگ، حزن و اندوهی است که مشکی در خود دارد و از زمان باستان در میان بیشتر فرهنگ‌ها، ادیان و کشورهای جهان مرسوم بوده. این رسم همچنان ادامه دارد و اغلب مردم جهان در غم از دست دادن عزیزان خود سیاه می‌پوشند تا نهایتِ اندوه و مصیبت درونشان را نمایش دهند.

سیاه رنگی پر رمز و راز است و به عنوان نماد مرگ، افسردگی و غم در میان جهانیان مرسوم شده.

بد نیست اشاره کنیم، روانشناسان اعتقاد دارند که رنگ‌ها در واکنش و رفتار انسان‌ها تاثیر زیادی دارند. مردم با رنگ‌هایی زندگی می‌کنند که با شخصیت آنها هماهنگی دارد و گویای خصوصیات اخلاقی و روانی آنهاست.

برخی از مردم نیز در طول تاریخ بر این باور بوده‌اند که مشکی نماد خاموشی دنیا پس از مرگ است. به همین خاطر پس از مرگ عزیزان خود سیاه می‌پوشند تا این مفهوم را القا کنند که جهان در فراق آن عزیزان عاری از نور و روشنایی است.

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیه44

بسم الله الرحمن الرحیم

«أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَکُمْ وَأَنتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ(۴۴)»

 

[آیا مردم را به نیکی فرمان می‏دهید و خود را فراموش می‏کنید، با این که شما کتاب (خدا) را می‏خوانید؟ آیا (هیچ) نمی‏اندیشید؟]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند عز و جل، به قومی از نافرمانان و منافقان یهود که اموال نیازمندان را از آنها دریغ و پنهان می کردند و ثروتمندان را چپاول می نمودند و دیگران را به نیکی فرا می خواندند و خود نیکی نمی کردند و از بدی وا می داشتند و خود بدی می کردند، فرمود:  ای گروه یهود «أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ» به صدقه دادن و باز گرداندن امانت «وَتَنسَوْنَ أَنفُسَکُمْ وَأَنتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ» در  آن چه که بدان فرا می خوانید «وَأَنتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ» تورات که به نیکی امر می کند و از بدی باز می دارد و از مجازات نافرمانان خبر می دهد و از مراتب والا و ارجمندی که خداوند به فرمانبران کوشا در راه خود، ارزانی میدارد باخبر می سازد. «أَفَلاَ تَعْقِلُونَ» در مجازاتی که از سوی خدای عز و جل بدان گرفتار می شوید؛ چرا که  آن چه را بدان فرا می خوانید خود در راهش گام بر نمی دارید و   آن چه را از آن باز می دارید، خود در آن غرق گشته اید. (حدیث ادامه دارد)

 

2) حضرت ابی عبد الله امام جعفر صادق علیه السلام در باره  کلام خداوند متعال: «أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَکُمْ»، دست مبارک خود را بر گلو گذاشت و فرمود: همچون کسی که خود را سر می برد. #1#

 

3) و علی بن ابراهیم در باره  این آیه گفت: آن در باره  قصه پردازان و خطیبان نازل شد و این سخن امیر مؤمنان علیه السلام است: و بر هر منبری خطیبی سخنور دارند که بر خدا و بر رسول او و بر کتاب او دروغ می بندد. #2# کمیت بن زید اسدی در این باره می گوید:

 

مصیبٌ علی الأعواد یوم رکوبها         لما قال فیها مخطئٌ حین ینزل

 

«به هنگامی که بر فراز منبر است، سخن از حق می راند و چون پایین  اید، به راه خطا رود».

 

و دیگری نیز در این معنا گفته است:

 

و غیر تقی یأمر الناس بالتقی                   طبیبٌ یداوی و الطبیب علیل

 

«ناپارسایی که مردم را به پرهیزکاری فرمان دهد، همچون طبیبی است که درمان می کند حال آن که خود بیمار است».     

 

1 - تفسیر عیاشی، ج 1، ص 61، ح 37

2 - تفسیر قمی، ج 1، ص 56

 

وهابیت:4 مغالطه تکرار و5 مغالطه تفسیر نادرست

4-   :مغالطه  تکرار   صرف  تکرار  یک  نظریه  و دیدگاه-   با  این  که  دلیل  نداشته باشد-   می   تواند  در پذیرش   مخاطب  تاثیرگذار  باشد.  زمانی  که  فردی  بخواهد  نظر  خودش  را  به  خواننده  تحمیل  کند  و  به  او  بقبولانند به  این  مغالطه  دست  می  زند  به  این  نحو  که  بارها  و  بارها  آن  جمله  را  تکرار  می   کند.  ابن  تیمیه  نیز  از  این روش  .برای  به  کرسی  نشاندن  نظرات  خاص  خود  بهره  جسته  است  اگرچه  دلیل  محکمی  برای  آن  ارائه  نداده  است   نمونه  اول:  وی  بارها  به  این  مطلب  اشاره  کرده  که  پیامبر  به  اطاعت  از  حاکم  و  ولی  امر  و  لزوم  تبعیت از   جماعت  تاکید  کرده  است.  لذا  هر  جا  که  در  مقابل  استدلال  و  عقاید  شیعه  در  باب   ولایت  و   خلافت محکوم  می   شود  و  سخنی  در  دفاع  ندارد  به  جای  پاسخ  به  همان  مطلب  تکراری  مذکور  تمسک  جسته  و  دائماً تکرار  می   کند  که  حتی  اگر  ابوبکر  و  عمر  در  این  موضوع  ستم  کردند  و  دست  به  کارهای  ناشایست  زدند  در  عین حال  همان  گونه  که  گ  ،فته  شد  اطاعت  از  آن  دو  و  صبر  بر  ستمشان  بر  هر  مسلمانی  واجب  است.  (حسینی  می لنی  1428:ق  2  ج :81)   نمونه  دوم:  مطلب  دیگری  که  بسیار  تکرار  کرده  اینکه  جنگ  های  سه   گانه  علی  در  ایام   لفتش  از  روی هوس   ،بوده  و  مسلمانان  زیادی  رابه  کشتن  داده  است.(ابن  تیمیه1382ق:ج2  :232-235وص232؛  ج9  ،236  و359؛  ج0،ص452؛  ج8  :326و331)

5-   :مغالطه  تفسیر  نادرست  یا  به  تفسیر  به  رأی  هنگامی  که  با  حقیقتی  روبرو  می  شویم  که  نمی  توانیم  اصل  آن  را  انکار  کنیم   لش  می  کنیم  که  معنای  آن  موضوع  را  آن  طور  که  می   خواهیم  و  به  نفع  و  رأی  ماست تغییر   دهیم  در  دام  این  مغلطه افتاده ایم  نمونه  اول:  در  حدیث  معروف  ،منزلت  پیامبر(ص)  به  علی(ع)  فرموده  است  :«َانت  منّی  بمنزلة  َهارون  من  موسی  الّا  ُاَنَّه   النَبِی  بَعدی  »تو  نسبت  به  من  مانند  هارون  نسبت  به  موسی  هستی  .دلالت  حدیث  بر  وزارت   وخلافت  علی   ازپیامبر  روشن  است  چنانکه  هارون  هم  در  زمان  حیات  موسی  طبق  آیات  قرآن  وزیر  ،و  مشاور  او  نیز  در  زمان  غیبت  موسی  جانشین  وی  به  حساب  می  /آمد (فرقان5 )   اما  ابن  تیمیه   این  حدیث  را  چنین تفسیر  می  کند«  :در  این  حدیث  هیچ  مزیتی  برای  علی  نیست   ودر  آن  اشاره  ای  به  استخلاف   وجانشینی  ،او  نشده پیامبر  فقط  خواسته  بگوید  که   باعلی  اُنس  دارد   ومنظور  دیگری  نداشته  .است  »  ،(ابن  تیمیه1382ق:  ج8 : 260)

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیات42و43

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَلاَ تَلْبِسُواْ الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَکْتُمُواْ الْحَقَّ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ(۴۲) وَأَقِیمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّکَاةَ وَارْکَعُواْ مَعَ الرَّاکِعِینَ (۴۳)»

 

[و حق را به باطل درنیامیزید، و حقیقت را، با آن که خود می‏دانید، کتمان نکنید. * و نماز را بر پا دارید، و زکات را بدهید، و با رکوع ‏کنندگان رکوع کنید]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند با این آیه قومی از یهود را مخاطب ساخت که حق را به باطل می پوشاندند،#1# و می پنداشتند محمّد، پیامبر خدا و علی، وصی اوست؛ ولی آن دو پانصد سال پس از آن روزگار می آیند. پس، رسول خدا صلی الله علیه و آله به آنها فرمود: آیا موافقید تورات میان ما حکم کند؟ عرض کردند: بله. آنها تورات را آوردند و از روی آن بر خلاف   آن چه در آن بود خواندن آغاز کردند. آن گاه خداوند، طوماری را که از رویش می خواندند دگرگون ساخت؛ حال آن که دو تن از قاریان یهود آن را گشوده بودند و یکی اولش را در دست گرفته بود و دیگری آخرش را. آن طومار به ماری دوسر تبدیل شد و هر سری از آن، دست راست آن قاری را که او را گرفته بود، به دهان گرفت و رفت تا به زیر فشاری سهمگین دست هایشان را خرد کند و در آن حال دو مرد یهودی به فغان افتادند و نعره سر دادند. در آن میان، طومارهای دیگری نیز بود، پس، زبان گشودند و گفتند: همچنان در این عذاب گرفتارید تا وصف محمّد صلی الله علیه و آله و پیامبری او را در تورات، قرائت کنید و وصف علی علیه السلام و امامت او را بر هر  آن چه خداوند متعال نازل فرموده از تورات بخوانید. پس، آن دو یهودی تورات را درست خواندند و به رسول خدا صلی الله علیه و آله ایمان آورده، امامت علی علیه السلام، ولی خدا و وصی رسول او صلی الله علیه و آله را باور کردند. خداوند عز و جل فرمود: «وَلاَ تَلْبِسُواْ الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ» که از طرفی به محمّد صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام ایمان آورید و از طرفی دگر، آن دو را منکر شوید و این چنین «تَکْتُمُواْ الْحَقَّ». در پیامبری این محمّد صلی الله علیه و آله و امامت این علی علیه السلام «وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ» که آن را کتمان می کنید و این گونه با دانش و عقل خود می ستیزید. پس اگر خداوند خبردار بودنتان را بر شما حجت قرار داد، اما شما به انکار پرداختید، او حجّت خود را به هدر نداده است؛ بلکه آن را به کسان دیگری استوار می سازد و شما نمی توانید بر پروردگارتان چیره شوید و او را شکست دهید. سپس خداوند عز و جل به آنان فرمود: «وَأَقِیمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّکَاةَ وَارْکَعُواْ مَعَ الرَّاکِعِینَ » نماز واجبی را که محمّد صلی الله علیه و آله آورده است به پا دارید و نیز بر محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاک و پاکدامن او که علی علیه السلام سرور و بزرگ ایشان است، درود فرستید. «وَآتُواْ الزَّکَاةَ» از دارایی هایتان آن گاه که واجب شود و از پیکرهایتان آن گاه که لازم شود و از یاریتان آن گاه که خواسته شود. «وَارْکَعُواْ مَعَ الرَّاکِعِینَ » و خاکساری کنید به همراه آنان که در برابر شکوه خداوند عز و جل خاکساری می کنند و از اولیا خداوند، یعنی محمّد صلی الله علیه و آله، پیامبر خدا و علی علیه السلام، ولی خدا و امامان پس از ایشان که سروران برگزیدگان خداوندند فرمانبری می کنند.#2#

 

 

 

1 - تفسیر عیاشی، ج 1، ص 60، ح 31

2 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 230، ح 109 و 110

 

وهابیت:مغالطات ابن تیمیه .مغالطه نقل قول ناقص یاتحریف 3

3-   مغالطه  نقل  قول  ناقص  یا  تحریف:  

هنگامی  که  جمله   ای  یا  نقل  قول  یا  مطلبی  به  صورت  ناقص آورده  شود   و  برخی  از  آن  حذف  گردد  و  یا  در  معنای  آن  مطلب  تحریفی  صورت  گیرد  و  به  صورتی  مخالف معنای  اصلی  معنا  گردد  این  مغالطه  صورت  گرفته  است.  گاهی  ابن  تیمیه  در  برخورد   با،احادیث  کُل  روایت  را  می  شناسد  اما  تنها  قسمتی  از  آن  را  ذکر  می  کند  که  به  نفع  اوست   وهر  جا  که  موافق  میل  ،نباشد  حذف  می  .کند  :نمونه  اول   وی  در  مواجهه  باحدیث  غدیر  خم،  ابتدای  آن  را  که  مؤیّد   ولایت  علی(ع)  می  باشد  حذف  می  کند  اما  قسمت  پایانی  آن  را  می   .آورد  ،(کثیری1418 :ق944)   نمونه  دوم:  ابن  تیمیه  در  راستای  د  فاع   ازیزید  به  تقطیع  زیر  دست  می  زند:  وی  ذیل  حدیثی   از  احمدبن  حنبل  درباره  یزید  بن  معاویه  چنین  می  نویسد«  :یزید  اعمال  زشتی  انجام  داد  مثل  حمله  به  ،مدینه  اما   ازامام  احمد  پرسیدند   :آیا  حدیث  یزید   رانمی  نویسی؟  گفت  :   اوکرامتی  ،ندارد  زیرا  مگر  نبود  که   بامردم  مدینه  در   «واقعه  حرّه   »کرد  آنچه   رانباید؟  به  احمد  گفتند  :بعضی  مردم  یزید   رادوست  دارند  .گفت  :آیا  کسی  که  ایمان  به  خدا   وروز  جزا  ،دارد  می  تواند  یزید   رادوست  داشته  باشد؟  سپس  ِپسر  احمد  به  پدر  گفت   :پس  چرا  یزید   رالعن  نمی  کنی؟  احمد  گفت  :   تابه  حال  دیده  ای  پدرت  کسی  را  لعن  کند  (  ،بدری2335  :م136)  در  اینجا  ابن  تیمیه   بانوشتن  کلمه  «انتهی  »یعنی  «پایان  »به  خواننده  القاء  می  کند  که  روایت  تمام  شده   ونتیجه  اش  این  است  که  احمد  حنبل  هم  یزید   رالعن  نمی  کند  .سپس  می  گوید«  :مذهب  اهل  سنّت   وجماعت  این  است  کهبه  مجرّد  گناهان  نباید  اهل  قبله   راتکفیر  کرد»،  ادامه  حدیث  احمد  بن  حنبل  که  ابن  تیمیه  بخش  آخر  آن  را  حذف  کرده  چنین  است  «  :احمد  گفت   :چطور  لعنت  نشود  کسی  که  خدای  تعالی  را   اولعنت  کرده؟  گفتند  :  خدا  کجا  یزید   رالعنت  کرده؟  احمد  اظهار  داشت  :طبق  آیه  «فَهَل  عَسَیتُم  ْاِن  تَولّیتُم  ْأَن  تُفْسِدوا  فی  ِا  لرض  ...  اولئک  َالّذین  ُلَعَنَهُم  ُاللّه  (  »/محمد22   و23  )زیرا  فساد  بالاتر   ازقتل  است  (  ،عبدالحمید1414 :ق306)    نمونه  سوم:  وی  همچنین  با  طرح  و  تحریف  حدیث«قسطنطنیه  »می  خواهد  یزید  رااز گناهانش  تبرئه  کند  و  می گوید:   در  صحیح  بخاری  آمده پیامبر(ص)   فرموده  :"ُاوّل  ٍجیش  یَغزوا  القُسطنطنیة  ٌمغفور لهم"    ویزید  که  فرمانده  این  سپاه  ،بوده  پس  تمام  گناهانش  بخشیده  شده است» .    ،(ابن  تیمیه1382ق: ج4 :   320   و345  این  در  حالی  است  که  حدیثی  که  در  صحیح  بخاری  ،آمده  این  است  که  فرمود«  :ُاوّل  ٍجیش  من  امّتی  َیَغْزون  مدینة  قیصر  مغفور لهم» .    ،(بخاری1422:ق  ج13 :98،  ح2030)   نمونه  چهارم:  شیخ   مفید  کتابی  به  نام«کتاب  المزار  »  یا«مناسک  المزار  »  نوشته  که  ابن  تیمیه  به  دروغ اسم   کتاب  را  به«مناسک  حج  المشاهد  »  تغییر  داده  و  بر  این  اساس  ادعا  کرده  شیعیان  به  حج  خانه  خدا مشرف  نمی  شوند  بلکه  حج  را  در  محل  قبور  ائمه  خویش  به  جا  می   ،آورند.  (ابن  تیمیه1382ق:  ج1  ،409)

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیه ۴۱

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَآمِنُواْ بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَکُمْ وَلاَ تَکُونُواْ أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ وَلاَ تَشْتَرُواْ بِآیَاتِی ثَمَنًا قَلِیلًا وَاِیَّایَ فَاتَّقُونِ(۴1)»

 

[و بد آن چه نازل کرده‏ام، که مؤید همان چیزی است که با شماست، ایمان آرید و نخستین منکر آن نباشید، و آیات مرا به بهایی ناچیز نفروشید، و تنها از من پروا کنید «از نافرمانی من حذر کنید».]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند عز و  جل، به یهودیان فرمود: «وَآمِنُواْ»  ای قوم یهود «بِمَا أَنزَلْتُ» بر محمّد صلی الله علیه و آله در ذکر پیامبری او و خبر امامت برادرش، علی علیه السلام و خاندان پاک او «مُصَدِّقًاً لِّمَا مَعَکُمْ» که همانند این ذکر در کتابتان آمده است همانا محمّد، پیامبر خدا و سرور اولین و آخرین انسانهاست که به سرور همه  اوصیا و جانشین فرستاده  پروردگار جهانیان و جداکننده  حق از باطل در میان این امّت و درب شهر حکمت و وصی فرستاده  رحمت، تأیید شده است. «وَلاَ تَشْتَرُواْ بِآیَاتِی» در منزلت پیامبری محمّد صلی الله علیه و آله و امامت علی علیه السلام و پاکان خاندان او علیه السلام «ثَمَنًاً قَلِیلًاً» که پیامبری پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امامت امامان علیه السلام را انکار کنید و دنیای ناپایدار را به جای آن برگیرید، که آن گرچه پربار شود رو به پایان و زیان و تباهی دارد. سپس، خداوند عز و جل فرمود: «وَاِیَّایَ فَاتَّقُونِ» در پنهان کردن امر محمّد و امر وصی او، اگر پروا کنید، پیامبری پیامبر اکرم و جانشینی وصی او را کوچک نمی شمارید؛ چرا که حجت های استوار خداوند و برهان های آشکار او بر شما بهانه هایتان را برچیده و فریب کاری تان را برملا ساخته است. یهودیان مدینه، پیامبری محمّد صلی الله علیه و آله را انکار و به او خیانت کردند و گفتند: ما می دانیم که محمّد صلی الله علیه و آله پیامبر است و علی علیه السلام وصی اوست، اما نه تو محمّدی و نه این، علی است و به علی علیه السلام اشاره کردند، آن گاه خداوند لباس هایی که بر تنشان و کفش هایی که بر پاهایشان بود را به سخن درآورد و هر یک از آنها به صاحب خود گفتند: دروغ گفتی  ای دشمن خدا، محمّد پیامبر، همین است و علی وصی همین. اگر خدا ما را رخصت دهد، هر آینه شما را به ستوه آوریم و زخمی کنیم و به کشتن دهیم. پس، رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: همانا خداوند عز و جل به آنان مهلت می دهد؛ چرا که می داند از پشت آنها فرزندانی پاک و مؤمن برون خواهد آمد و اگر از پشت آنان جدا شوند، خداوند آنان را به عذابی دردناک گرفتار کند؛ همانا هر که ترس از دست دادن وقت را داشته باشد، کاری را به شتاب انجام دهد.#1#  

 

2) جابر جعفی گفت: از حضرت امام محمّد باقر علیه السلام از تفسیر این آیه در باطن قرآن پرسیدم «وَآمِنُواْ بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَکُمْ وَلاَ تَکُونُواْ أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ» ایشان فرمود: یعنی فلان کس و همراه او و هر که از آنها پیروی کند و به دین آنها بگراید. خداوند آنها را منظور داشت: «وَلاَ تَکُونُواْ أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ» یعنی به علی علیه السلام.

 

 

 

1 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 228، ح 108

 

وهابیت :مغالطات ابن تیمیه ۲

2-   :مغالطه  انکار  یا  تکذیب  

بدون  دلیل   هنگامی  مطلبی  بدون  داشتن  دلیل  و  صرفاً  بخاطر  حب  و بغض  شخصی  انکار  یا  تکذیب  شود  این  مغالطه  صورت  گرفته  است.  بیشترین  مغالطه   ای  که  در  آثار  ابن  تیمیه به خصوص  بر  ضد  شیعه  دیده  می  شود  همین  روش  و  مغالطه  تکذیب  می  باشد  به  طوری  که  وی  شأن  نزول  ًتقریبا  نزدیک  به  تمام  آیات  قرآن   راکه  به  فضائل علی(  ع )   واهل  بیت  بر  می  گردد  به  روش  مذکور  انکار  می  .کند  :نمونه  اول  اینکه  آیه   لیت  «انما  ولیکم   هلل   ورسوله »   /(مائده55)  درباره  على   آمده  چیزی  جز  جعل حدیث  .توسط  دروغگویان  نیست  (همان:  ج2  :33)  همچنانکه  آیه   مودت«قل   الاسالکم  علیه  اجرا   ال  المودة  فی  القربى »/(شوری23)   درباره  خاندان  رسالت  نازل  نشده  .است  :(همان  ج2 :118)   این  در  حالى  است  که  متجاوز   ازشصت   وچهار  محدث   و،دانشمند  بر  نزول  آیه   لیت  درباره  امام  تصریح  کرده  ،اند  همچنین  بیش   ازچهل   وپنج  محدث   ودانشمند  آیه  مودت  را  درباره  اهل  بیت  نقل  کرده   ،اند. (امینی  1392:ش  ج3  :159-102)  :نمونه  دوم  معلوم  نیست  که  کفّار   ومنافقان   باعلی  دشمن  بوده  .اند   ،(ابن  تیمیه1382:ق ج0 :  491)   نمونه  سوم:  حدیث  «أنا  مدینة  العلم  وعلی بابها»   من  شهر  علم  هستم   وعلی  دروازه  آن  است  ضعیف    وسست  است،  از  همین  ،رو  در  جرگه  احادیث  دروغین  قرار  گرفته است.   :(همان ج0 :  515)   نمونه  چهارم:  در  حجة  الوداع  هیچ  سخنی   ارامامت  علی  نشده   واحدی  نقل  صحیح   یاضعیف  در  این  باره  نکرده  است  .  ،(کنتوری1386:ش ج16:  624)   نمونه  پنجم:  روایتی  که  از  رسول  اللُّه  نقل  شده  که  :«علی  مع  الحق  و  الحق  مع  علی  یدور  معه  »  قطعاً دروغ  .محض  است  و  پیامبر  منزّه  از  آن  است   ،(ابن  تیمیه1382:ق ج4 :  228-   294  ،؛  حسینی  می  لنی1428 :ق   2 ج00)   نمونه  ششم:  تمام  روایات  مربوط  به  ماجرای  دشمنی  ابوبکر  و  عمر   بافاطمه   ونماز   ودفن  فاطمه  در  شب  همگی  کذب  است   واگر  صحیح  باشد  قدح  است  .  ،(حسینی  می  لنی1428:ق 2  ج :06)

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیه ۴۱

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَآمِنُواْ بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَکُمْ وَلاَ تَکُونُواْ أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ وَلاَ تَشْتَرُواْ بِآیَاتِی ثَمَنًا قَلِیلًا وَاِیَّایَ فَاتَّقُونِ(۴1)»

 

[و بد آن چه نازل کرده‏ام، که مؤید همان چیزی است که با شماست، ایمان آرید و نخستین منکر آن نباشید، و آیات مرا به بهایی ناچیز نفروشید، و تنها از من پروا کنید «از نافرمانی من حذر کنید».]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند عز و  جل، به یهودیان فرمود: «وَآمِنُواْ»  ای قوم یهود «بِمَا أَنزَلْتُ» بر محمّد صلی الله علیه و آله در ذکر پیامبری او و خبر امامت برادرش، علی علیه السلام و خاندان پاک او «مُصَدِّقًاً لِّمَا مَعَکُمْ» که همانند این ذکر در کتابتان آمده است همانا محمّد، پیامبر خدا و سرور اولین و آخرین انسانهاست که به سرور همه  اوصیا و جانشین فرستاده  پروردگار جهانیان و جداکننده  حق از باطل در میان این امّت و درب شهر حکمت و وصی فرستاده  رحمت، تأیید شده است. «وَلاَ تَشْتَرُواْ بِآیَاتِی» در منزلت پیامبری محمّد صلی الله علیه و آله و امامت علی علیه السلام و پاکان خاندان او علیه السلام «ثَمَنًاً قَلِیلًاً» که پیامبری پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امامت امامان علیه السلام را انکار کنید و دنیای ناپایدار را به جای آن برگیرید، که آن گرچه پربار شود رو به پایان و زیان و تباهی دارد. سپس، خداوند عز و جل فرمود: «وَاِیَّایَ فَاتَّقُونِ» در پنهان کردن امر محمّد و امر وصی او، اگر پروا کنید، پیامبری پیامبر اکرم و جانشینی وصی او را کوچک نمی شمارید؛ چرا که حجت های استوار خداوند و برهان های آشکار او بر شما بهانه هایتان را برچیده و فریب کاری تان را برملا ساخته است. یهودیان مدینه، پیامبری محمّد صلی الله علیه و آله را انکار و به او خیانت کردند و گفتند: ما می دانیم که محمّد صلی الله علیه و آله پیامبر است و علی علیه السلام وصی اوست، اما نه تو محمّدی و نه این، علی است و به علی علیه السلام اشاره کردند، آن گاه خداوند لباس هایی که بر تنشان و کفش هایی که بر پاهایشان بود را به سخن درآورد و هر یک از آنها به صاحب خود گفتند: دروغ گفتی  ای دشمن خدا، محمّد پیامبر، همین است و علی وصی همین. اگر خدا ما را رخصت دهد، هر آینه شما را به ستوه آوریم و زخمی کنیم و به کشتن دهیم. پس، رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: همانا خداوند عز و جل به آنان مهلت می دهد؛ چرا که می داند از پشت آنها فرزندانی پاک و مؤمن برون خواهد آمد و اگر از پشت آنان جدا شوند، خداوند آنان را به عذابی دردناک گرفتار کند؛ همانا هر که ترس از دست دادن وقت را داشته باشد، کاری را به شتاب انجام دهد.#1#  

 

2) جابر جعفی گفت: از حضرت امام محمّد باقر علیه السلام از تفسیر این آیه در باطن قرآن پرسیدم «وَآمِنُواْ بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَکُمْ وَلاَ تَکُونُواْ أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ» ایشان فرمود: یعنی فلان کس و همراه او و هر که از آنها پیروی کند و به دین آنها بگراید. خداوند آنها را منظور داشت: «وَلاَ تَکُونُواْ أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ» یعنی به علی علیه السلام.

 

 

 

1 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 228، ح 108

 

تفاسیر برگذیده:سوره بقره آیات۳۹و۴۰

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَالَّذِینَ کَفَرواْ وَکَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا أُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ (۳۹)»

 

[(ولی) کسانی که کفر ورزیدند و نشانه‏های ما را دروغ انگاشتند، آنانند که اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند عز و جل فرمود: «وَالَّذِینَ کَفَرواْ وَکَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا» که از راستگویی محمّد صلی الله علیه و آله در خبرهایی که از قرن های پیشین آورد نشان دارد و از درستی او در  آن چه که در باره  علی علیه السلام و خاندان پاکش برای بندگان خدا بیان نمود و ایشان را برتری بخشید، خبر می دهد. آنان که پس از محمّد صلی الله علیه و آله سرور تمامی آفریدگان، زن و مردشان برترین ارجمندان هستند. «أُولَئِکَ» که راستگویی محمّد صلی الله علیه و آله را در خبرهایی که آورده انکار می کنند و درستی او را در گماشتن اولیا خود، یعنی علی علیه السلام سرور همه  اوصیا و دیگر بزرگ زادگان خاندان پاکش بر مردم نمی پذیرند «أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ»#1#

 

 

 

1 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 227، ح 106

 

«یا بَنِی اِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَوْفُواْ بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ وَاِیَّایَ فَارْهَبُونِ (۴۰)»

 

[ای فرزندان اسرائیل! نعمت هایم را که بر شما ارزانی داشتم به یاد آرید و به پیمانم وفا کنید تا به پیمانتان وفا کنم و تنها از من بترسید]

 

1) امام حسن عسکری علیه السلام فرمود: خداوند عز و جل فرمود: «یا بَنِی اِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ» آن گاه که محمّد را به پیامبری برانگیختم و او را در شهرتان جای دادم و این گونه شما را برای گرویدن به او، و ره سپردن به سویش به دشواری نیانداختم و نشانه های او و دلایل راستگویی اش را برایتان آشکار نمودم تا در باره  او به شک و تردید نیافتید.

 

«وَأَوْفُواْ بِعَهْدِی» که پیامبرانتان از پیشینیان شما گرفتند و آنان را فرمان دادند آن پیمان را به فرزندان خود رسانند تا به محمّد عرب قریشی هاشمی که با نشانه های آشکار هویدا می شود و به معجزه هایی شگفت تأیید می گردد، ایمان آورند. معجزاتی همچون آن گاه که گوشت کتف مسموم با او سخن گفت و گرگ با او لب به سخن گشود و خداوند غذای اندک را برایش بسیار کرد و سنگ های سخت را برایش نرم ساخت و آب های جاری را برایش خشک نمود و هیچ پیامبری از پیامبران خود را به نشانه ای تأیید نکرد جز آن که برای او، همانند آن یا بهتر از آن را آورد و علی بن ابی طالب علیه السلام را از بزرگترین اولیا او قرار داد. کسی که برادر و همراه او بود و عقلش از عقل او و دانشش از دانش او و بردباری اش از بردباری او سرچشمه داشت و پس از آن که با دلایل چیره و دانش والا و برتری بی  چون و چرای خود بهانه های ستیزه جویان محمد صلی الله علیه و آله را برچید، با شمشیر برّان خود به حمایت از دین او برخاست. «أُوفِ بِعَهْدِکُمْ» که به خاطر آن، آسایش جاودان را در سرای کرامت و اقامتگاه رحمت، برایتان واجب کردم. «وَاِیَّایَ فَارْهَبُونِ» در مخالفت با محمّد صلی الله علیه و آله، زیرا من آن خداوند توانایم که هر کس بر سر پذیرش من با شما بستیزد، شرش را از سرتان رفع می کنم؛ حال آن که اگر مخالفت با مرا برگزینید، آن ستیزه جویان نمی توانند انتقام مرا از شما دور کنند. #1#

 

2) مردی به خدمت امام صادق علیه السلام رسید و عرض کرد: فدایت شوم، خداوند می فرماید: «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ» [مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم]#2# ما او را می خوانیم ولی او ما را اجابت نمی کند. حضرت فرمود: چون شما به پیمان خود با خداوند وفا نکردید، اگر وفا کرده بودید، هر آینه خداوند به شما وفا می کرد. #3#

 

3) از امام جعفر صادق علیه السلام روایت شده است که ایشان در باره  کلام خداوند عز و جل فرمود: «وَأَوْفُواْ بِعَهْدِی» به ولایت امیر مؤمنان علیه السلام تا «أُوفِ بِعَهْدِکُمْ» با بهشت به عهد خود با شما وفا کنم. #4#

 

4) ابن عباس، از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت کرده است که ایشان فرمود: وقتی خداوند تبارک و تعالی آیه : «وَأَوْفُواْ بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ» را نازل فرمود، به خدا سوگند آدم از دنیا رفته بود و از قوم خود پیمان گرفته بود که به فرزندش شیث، وفا کنند، ولی به او وفا نکردند و نوح از دنیا رفته بود و از قوم خود پیمان گرفته بود که به فرزندش سام وفا کنند، ولی امّتش به او وفا نکردند و ابراهیم از دنیا رفته بود و از قوم خود پیمان گرفته بود که به فرزندش اسماعیل وفا کنند، ولی امّتش به او وفا نکردند و موسی از دنیا رفته بود و از قوم خود پیمان گرفته بود که به وصی او یوشع بن نون وفا کنند، ولی امّتش به او وفا نکردند و عیسی بن مریم عروج کرده بود و از قومش پیمان گرفته بود که به وصی او شمعون بن حمون صفا وفا کنند، ولی امّتش به او وفا نکردند و من به زودی شما را ترک خواهم گفت و از میان شما رخت برخواهم بست و از امت خود، در ولایت علی بن ابی طالب علیه السلام پیمان گرفته ام؛ حال آن که آنان سنّت امت های پیشین خود را در سرپیچی و نافرمانی از وصی من پیش گرفته اند. بدانید که من پیمانم را با شما در باره  علی تجدید می کنم «فَمَن نَّکَثَ فَاِنَّمَا یَنکُثُ عَلَی نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَی بِمَا عَاهَدَ عَلَیْهُ اللَّهَ فَسَیُؤْتِیهِ أَجْرًا عَظِیمًا» [پس هر که پیمان‏شکنی کند، تنها به زیان خود پیمان می‏شکند؛ و هر که بر  آن چه با خدا عهد بسته وفادار بماند، به زودی خدا پاداشی بزرگ به او می‏بخشد].#5#

 

ای مردم! پس از من علی علیه السلام، امام و جانشین من در میان شماست. او وصی و وزیر من و برادر و یاور من و شوی دختر و پدر فرزندان من و صاحب شفاعت و حوض و لوای من است. هر که او را منکر شود، مرا منکر شده و هر که مرا انکار کند، خداوند عز و جل را انکار کرده است؛ و هر کس به امامت او اقرار کند، به پیامبری من اقرار کرده و هر کس به پیامبری من اقرار کند، به یگانگی خداوند عز و جل اقرار کرده است.  ای مردم! هر که علی را فرمان نبرد، مرا فرمان نبرده و هر که مرا نافرمانی کند، خداوند عز و جل را نافرمانی کرده است و هر کس علی را پیروی کند، مرا پیروی کرده و هر کس مرا پیروی کند خداوند عز و جل را پیروی کرده است.  ای مردم! هر که علی را در کلام و در عمل نپذیرد، مرا نپذیرفته و هر که مرا نپذیرد، خداوند عز و جل را بر فراز عرش خود نپذیرفته است.  ای مردم! هر کس از شما علی را امام خود برگزیند، مرا پیامبر خود برگزیده و هر کس مرا پیامبر خود برگزیند، خداوند عز و جل را پروردگار خویش برگزیده است.  ای مردم! به درستی که علی، سرور همه  اوصیا و پیشوای بی همانندان و مولای مؤمنان است. دوستدار او دوستدار من و دوستدار من دوستدار خداوند عز و جل است و دشمن او دشمن من و دشمن من دشمن خداوند عز و جل است.  ای مردم! به پیمان خدا در مورد علی وفا کنید تا او در روز قیامت با بهشت خود شما را وفا کند. #6#

 

 

1 - تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع)، ص 227، ح 107

2 - غافر/ 60

3 - تفسیر قمی، ج 1، ص 56

4 - کافی ج 1، ص 357، ح 89

5 - فتح/ 10

6 - معانی الاخبار، ص 372، ح 1