#شعر_مهدوی
جهان محیط وسیع عنایت است امروز
وجود، مرکز نور هدایت است امروز
عطاوجود و کرم بی نهایت است امروز
دهید مژده که عید ولایت است امروز
خجسته باد به مستضعفین زعامتشان
که ثبت شد به کتاب خدا امامتشان
الا که قائم امر قیام شد مهدی
زمامدار به کل نظام شد مهدی
به خلق، رهبر والا مقام شد مهدی
امام بود و دوباره امام شد مهدی
کرامت و شرف و نصر مامبارک باد
امامت ولی عصر ما مبارک باد
9- و من کلام له (علیه السلام)
> فی صفته و صفة خصومه و یقال إنها فی أصحاب الجمل <
وَ قَدْ أَرْعَدُوا وَ أَبْرَقُوا وَ مَعَ هَذَیْنِ الْأَمْرَیْنِ الْفَشَلُ وَ لَسْنَا نُرْعِدُ حَتَّی نُوقِعَ وَ لَا نُسِیلُ حَتَّی نُمْطِرَ.
خطبه 009-درباره پیمان شکنان
شناخت طلحه و زبیر (و اصحاب جمل)
چون رعد خروشیدند، و چونان برق درخشیدند، اما کاری از پیش نبردند و سر انجام سست گردیدند، ولی ما اینگونه نیستیم، تا عمل نکنیم رعد و برقی نداریم، و تا نباریم سیل جاری نمی سازیم.
8- و من کلام له (علیه السلام)
> یعنی به الزبیر فی حال اقتضت ذلک و یدعوه للدخول فی البیعة ثانیة <
یَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَایَعَ بِیَدِهِ وَ لَمْ یُبَایِعْ بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَیْعَةِ وَ ادَّعَی الْوَلِیجَةَ فَلْیَأْتِ عَلَیْهَا بِأَمْرٍ یُعْرَفُ وَ إِلَّا فَلْیَدْخُلْ فِیمَا خَرَجَ مِنْهُ.
خطبه 008-درباره زبیر و بیعت او
پیمان شکنی زبیر
زبیر، می پندارد با دست بیعت کرد نه با دل، پس به بیعت با من اقرار کرده ولی مدعی انکار بیعت با قلب است، بر او لازم است بر این ادعا دلیل روشنی بیاورد، یا به بیعت گذشته باز گردد
#شعر_مهدوی
از همه سو می دمد، نور تجلّای تو
غایبی و عالمی است، محو تماشای تو
تا که نهم از شرف، پا به سر آسمان
کاش که می شد سرم، خاک کف پای تو!
روی به هر سو کنی، پای به هر جا نهی
در سر ما شور توست، در دل ما جای تو
سروقدان قائمند تا تو قیامت کنی
ای نگه فاطمه بر قد و بالای تو!
خیز و بر آر از جگر بانگ "اَنَاالمنتقم"
تا همگان بشنوند از حرم، آوای تو
زنده شود از دمت، روح هزاران مسیح
دل ببرد از کلیم، نطق دل آرای تو
از حرم فاطمه تا صف کرببلاست
چشم دو ششماهه بر قامت رعنای تو
موسی سینای جان، چهره عیان کن عیان
تا که شود عالمی طور تجلّای تو
آرزوی فاطمه بانگ "اَنَاالمهدی ات"
عقده گشای علی، دست توانای تو
آینه بگشا دمی تا که کند هر دمی
چارده آیینه نور، جلوه ز سیمای تو
"میثم" اگر می چکد، از نفسش شهد جان
میوه نخلش بود، شاخة خرمای تو
حضرت علی اکبر (ع) در سال 33 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود
حضرت علی اکبر فرزند امام حسین علیهما السلام در بین سال های 33 تا 35 ه از مادری به نام لیلا دختر ابی مرّه در شهر مدینه چشم به جهان گشود. وی در مکتب انسان ساز پدر شیوه های صحیح دفاع از مکتب و اطاعت از امامت و حمایت از آرمان های مقدس آن را آموخت. او در روز عاشورا اولین نفر از بنی هاشم بود که پس از مبارزه جانانه جام شهادت سر کشید. روز میلاد حضرت علی اکبر علیه السلام به روز جوان نامگذاری شده است.
شناسنامه حضرت علی اکبر علیه السلام
حضرت علی اکبر (ع) فرزند بزرگ امام حسین در سال 33 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود.
مادر بزرگوار وی لیلا دختر ابی مره است. لیلا برای امام حسین پسری آورد، رشید، دلیر، زیبا، شبیه ترین کس به رسول خدا، رویش روی رسول، گفتگویش گفتگوی رسول خدا ، هر کسی که آرزوی دیدار رسول خدا را داشت بر چهره پسر لیلا می نگریست، تا آنجا که پدر بزرگوارش می فرماید "هرگاه مشتاق دیدار پیامبر می شدیم به چهره او می نگریستیم"؛ به همین جهت روز عاشورا وقتی اذن میدان طلبید و عازم جبهه پیکار شد، امام حسین چهره به آسمان گرفت و گفت «اللهم اشهد علی هؤلاء القوم فقد برز الیهم غلام اشبه الناس برسولک محمد خلقا و خلقا و منطقا و کنا اذا اشتقنا الی رؤیة نبیک نظرنا الیه...».
حضرت علی اکبر علیه السلام اولین شهید عاشورا از بنی هاشم بود. شجاعت و دلاوری حضرت علی اکبر و رزم آوری و بصیرت دینی و سیاسی او، در سفر کربلا به ویژه در روز عاشورا تجلی کرد. سخنان و فداکاریهای وی نیز به خوبی مؤید این مطلب است .
زندگی نامه حضرت علی اکبر علیه السلام
وقتی حضرت اعلام کرد عزم سفر دارد و می خواهد از مدینة النّبی بیرون برود، حضرت علی اکبر علیه السلام پرچم وفاداری نسبت به امام را پیشاپیش قافله به اهتزاز درآورد.
کاروان حماسه و ایثار پس از پشت سر نهادن منازل ذو حُسم، بیضه و عُذیب الهجانات به موقفی به نام بنی مقاتل رسید. عقبة بن سمعان که از یاران و همراهان امام بود و بسیاری از روایات واقعه عاشورا از وی نقل شده می گوید: شب هنگام در رکاب امام حرکت کردیم و چون ساعتی را پیمودیم، امام حسین علیه السلام را خواب سبکی فرا گرفت. در حالی که سر مبارکشان روی قربوس زین اسب بود و به زودی دیدگان آن سرور آزادگان گشوده شد و فرمود: «انّا لله و انّا الیه راجعون الحمد الله ربّ العالمین» و دو یا سه بار آیه استرجاع را تکرار فرمود؛ حضرت علی اکبر علیه السلام با درایت و فراستی که داشت، متوجّه حال پدر گردید مشاهده کرد آن ستاره پرفروغ اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم مدام آیه مذکور را بر زبان جاری می نماید. مرکب خویش را به سوی اسب پدر هدایت کرد و خطاب به ایشان گفت: «پدر جان! از چه جهت آیه استرجاع را تلاوت می کنید. امام فرمود: فرزند عزیزم اندکی که خواب رفتم، سواری عنان اسب را کشید و گفت: «القوم یسیرون و المنایا تسری الیهم» این قوم در حال حرکتند در حالی که مرگ به سوی آنان می آید.
علی اکبر علیه السلام پس از لحظه ای مکث، با قوّت قلب وشهامتی شگفت روی به پدر بزرگوار خویش کرد و گفت: «یا ابة لا اراک الله السوء و السنا علی الحقّ» پدر جان! خداوند حادثه ای ناگوار پدید نیاورد. آیا ما بر حق نیستیم؟ امام در جوابش فرمود: «بلی والّذی الیه مرجع العباد؛ آری، به خداوندی که بازگشت بندگان به سوی اوست، ما بر حقّیم.» علی اکبر با شنیدن این پاسخ چون گُل شکفت و با آرامشی خاصّ امام علیه السلام را مورد خطاب قرار داد و گفت: «یا ابه اذا لانبالی نموت محقّین»ای پدر! [وقتی بر حق بودن ما مسلّم است] در این صورت باکی نیست و بر حق جان می دهیم. امام علیه السلام وقتی مشاهده فرمود فرزند در این مصاحبه معرفتی سربلند و پیروز بیرون آمد، شاد شد. او را مخاطب قرار داد و فرمود: «جزاک الله من ولد خیر ما جزی ولدا عن والده» خدایت پاداشی نیکو عطا کند؛ نیکوترین پاداش که باید فرزندی از پدر خویش دریافت کند.
حضرت علی اکبر علیه السلام اولین شهید عاشورا از بنی هاشم بود
شمه ای از فضائل و مناقب حضرت علی اکبر علیه السلام
تربیت شایسته امام حسین (ع) سبب شد که علی اکبر به بهترین صفات کمال آراسته شود. عواملی همچون: اصالت خانوادگی، تربیت و وراثت، کسب علم و فضایل که از عناصر تشکیل دهنده شخصیت هر کس است، در وجود و زندگی او فراهم بود. خلق و خوی او و رفتار و حرکات و ادب و متانتش در حدّ اعلای برجستگی و درخشندگی بود. آن گونه که گفته و نوشته اند، رفتارش یادآور حرکات و رفتار پیامبر خدا (ص) بود و همین سبب می گشت تا در چهره او شخصیت پیامبر را مشاهده نمایند و با دیدن او یاد حضرت رسول (ص) را در ذهن ها زنده کنند. علی اکبر، نسخه ای برابر با اصل نسبت به رسول خدا و شاخه ای از آن شجره طیبه و ریشه پاک بود و وارث همه خوبی های خاندان عصمت و طهارت به شمار می رفت.
علی اکبر (ع)، از جوانی مجموعه ای از خوبی ها و فضیلت ها و نمونه ای روشن از فضایل عترت پاک پیامبر بود. حتی کسی چون معاویه هم که دشمن خاندان عصمت بود، به فضایل او اقرار داشت.
رابطه سرشار از ادب و احترام علی اکبر (ع) به پدر و علاقه و محبت پدر به فرزند، در همه مراحل زندگی این دو الگوی فضیلت وجود داشت و نهایت و اوج آن، در صحنه عاشورا دیده می شود که به آن اشاره می کنیم.
تربیت ولایی و تأدیب شایسته، سبب شده بود علی اکبر همواره در خدمت و اطاعت پدر بزرگوارش باشد و در نهایت ادب، گوش به فرمان و آماده جان نثاری شود.
میلاد حضرت علی اکبر علیه السلام، روز جوان
جوانی، بهار عمر و فصل طربناک زندگی است. هیچ دوره ای از زندگی چون روزگار جوانی، سرسبز و خرّم نیست، و هیچ انسانی همانند زمان جوانی، توان مند و پرانرژی نیست. بسیاری از پیروزی ها و کامیابی ها، تنها در سایه جوانی امکان پذیر است و بسیاری از آرزوها و هدف ها، فقط در فرصت جوانی قابل دست یابی است. جوانی فرصتی است که بر خلاف بسیاری از فرصت های دیگر، تنها یک بار در اختیار همه قرار می گیرد و چون به انجام خویش برسد، هرگز امکان تکرار نخواهد داشت. پس «فرصت جوانی»، طلایی ترین فرصت ها و ناب ترین موهبت هاست و نمی توان در این نکته تردید کرد که هدر دادن روزگاران خوش جوانی و تباه کردن این بهار زندگانی، به اندوهی انبوه و حسرتی متراکم خواهد انجامید، اما این روزگار، اقتضاهایی دارد؛ اقتضاهایی که بخشی از آنها به جوان بر می گردد و بخشی نیز به آنها که با جوان در تعاملند. آنها که به جوان بر می گردد، «نازها» و «نیازها»ی جوانی است. نازها، یعنی «سرزندگی، شیک پوشی، آراستگی، جمال گرایی، آرمان گرایی و...؛ و نیازها، یعنی عبادت و تضرع؛ دانش اندوزی، مهار و تعدیل غرایز، تهذیب نفس، ورزش، مطالعه، مسئولیت پذیری و....
حضرت علی اکبر علیه السلام، الگوی جوانان
جوان، محتاج اسوه و الگوست. اسوه و الگوی جوان، باید جوان باشد؛ تا فضایل و کمالات این جوان دست یافتنی و ملموس باشد.
قرآن برای زندگی بشر، اُسوه و الگو معرفی می کند؛ «و لکم فی رسول الله اسوه حسنه». اگر پیامبر و سبک زندگی نبوی اسوه و الگوست، هر شخص و سبک دیگری اگر بخواهد اسوه و الگو باشد، باید رنگ و بوی پیامبر را داشته باشد و «اشبه الناس خلقاً خُلقاً و منطقاً برسول الله» باشد.
امام حسین علیه السلام حضرت علی اکبرعلیه السلام را عصارة بنی هاشم و شبیه ترین مردم به پیامبر صلی الله علیه وآله دانسته، فرمود هر وقت دلمان برای رسول الله تنگ می شد، مشتاق زیارت علی اکبر می شدیم و زیارت و ملاقات علی اکبر علیه السلام بود که دلمان را در فراق پیامبر صلی الله علیه وآله تسلی می بخشید.
پس اگر کسی شیفتة جمال و کمال پیامبر صلی الله علیه وآله است، می تواند از رخسار و فضایل علی اکبر هم به پیامبر صلی الله علیه وآله برسد.
#حدیث_مهدوی
احادیث عن الامام المهدی(عجله الله تعالی فرجه الشریف)
وأما وجهُ الانتفاع بی فی غیبتی فکالانتفاع بالشمس إذا غیبها عن الأبصار السحاب وإنی لاَمانٌ لأهل الأرض کما أن النجومَ أمانٌ لأهل السماء
ای شیعه ما
نفع بردن از من در زمان غیبتم مانند نفع بردن از خورشید هنگام پنهان شدنش در پشت ابرهاست و همانا من ایمنی بخش اهل زمین هستم، همچنان که ستارگان ایمنی بخش اهل آسمانند.
منابع:الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسی) / ج 2 / 471 / احتجاج الحجة القائم المنتظر المهدی صاحب الزمان صلوات الله علیه و على آبائه الطاهرین ..... ص : 46الوافی / ج 2 / 425 / بیان ..... ص : 419بحار الأنوار (ط - بیروت) / ج 52 / 92 / باب 20 علة الغیبة و کیفیة انتفاع الناس به فی غیبته صلوات الله علیه ..... ص : 90بحار الأنوار (ط - بیروت) / ج 53 / 181 / باب 31 ما خرج من توقیعاته ع ..... ص : 150بحار الأنوار (ط - بیروت) / ج 75 / 380 / باب 30 مواعظ القائم ع و حکمه ..... ص : 380
#شعر_مهدوی
تو آخرین تجلی الله اکبری
کاملترین پیالهی ساقی کوثری
هر روز با عنایت باران دست خود
ما را به سوی عرش خداوند میبری
در کوچههای برفی تاریخ عاشقی
یک اتفاق تازه و یک عشق نوبری
ما با توکلِ به شما زنده ماندهایم
تو اولین امیدی و امید آخری
سهم من از نسیم عبایت چه میشود
درماندهام که قسمت من را بیاوری
پژواک گریههای غمانگیز فاطمه
ای جلوهی بهاریِ پاییزِ فاطمه
در بین ما نشستهای و ما بدون تو
از کودکی کنار تو اما بدون تو
در طول خشکسالی فصل نبودنت
ماندیم دستخالی و تنها بدون تو
یک عمر در پی تو دویدیم و عاقبت
چیزی نصیب ما نشد آقا ، بدون تو
تا کربلا چگونه ؟ بیا و خودت بگو
پا میدهد پریدنم آیا بدون تو ؟
آخر به یاد اشک تو از دست میرود
این موج دل سپرده به دریا بدون تو
امشب که بار عامِ همه خانهی شماست
این روسیاه تشنهی پیمانهی شماست
بسم الله الرحمن الرحیم
باسلام خدمت مهدی دوستان عزیز ازهمراهی وهمکاری شمادوستان عزیز متشکریم.
ان شاءالله باحمایت وبازدیدهای مستمر شما خوبان واطلاع رسانی به دوستان ونزدیکان خود کمک کنید تا صفحه تازه تاسیس حضرت ولی عصر(عج) بانیرویی مضاعفترازقبل به کار خودادامه دهد.
(به روایتی:کودک تازه کار صفحه راه رفتن رابلد شود.)
منتظر نظرات وانتقادات شما هستیم.ان شاءالله.
7- و من خطبة له (علیه السلام)
> یذم فیها أتباع الشیطان <
اتَّخَذُوا الشَّیْطَانَ لِأَمْرِهِمْ مِلَاکاً وَ اتَّخَذَهُمْ لَهُ أَشْرَاکاً فَبَاضَ وَ فَرَّخَ فِی صُدُورِهِمْ وَ دَبَّ وَ دَرَجَ فِی حُجُورِهِمْ فَنَظَرَ بِأَعْیُنِهِمْ وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِمْ فَرَکِبَ بِهِمُ الزَّلَلَ وَ زَیَّنَ لَهُمُ الْخَطَلَ فِعْلَ مَنْ قَدْ شَرِکَهُ الشَّیْطَانُ فِی سُلْطَانِهِ وَ نَطَقَ بِالْبَاطِلِ عَلَی لِسَانِهِ.
پایان شب سیه
هنگامى که به وضع کنونى نظر افکنیم و سیر صعودى جنایت ،ها ،کشتارها جنگ ها وخونریزى ها و کشمکش ها واخت لفات بین المللى وگسترش روزافزون مفاسد اخ لقى را بنگریم، از خود سؤال مى کنیم که آیا وضع بههمین صورت پیش مى رود؟ ودامنه آن جنایت ها واین مفاسد آنچنان گسترش پیدا مى کند که جامعه بشریت را در یک جنگ دائمى درگیر ساخته و نابود مى کند؟ یا وانحرافات عقیدتى و مفاسد اخ لقى همچون بات لق متعفّنى او را در خود فرو مى برد؟ و یا روزنه امیدى براى نجات و اص لح وجود دارد؟ در برابر این سؤال مهم دو جواب دیده مى شود: پاسخ اول که از سوى بدبینى ها ومادّى گرایان مطرح مى ،شود این است که آینده جهان تاریک است ودر هر زمان هر احتمال خطرناکى وجود دارد. امّا آنها که به مبانى ادیان آسمانى معتقدند، مخصوصاً مسلمانان، به خصوص شیعیان جهان، پاسخ دیگرى به این سؤال مى دهند ومى گویند:
این شام سیاه قیرگون راصبح امیدى در عقب است. این ابرهاى تاریک، و طوفان مرگبار، و سیل ویرانگر، سرانجام برطرف مى ،شود وآسمان روشن وآفتاب درخشان ومحیط آرام بهدنبال آن است. این گرداب هاى مخوف همیشه در برابر مانخواهد ،بود ودر افقى نهچندان دور نشانه هاى ساحل نجات به چشم مى خورد. جهان در انتظار مصلحى بزرگ است که با یک انق لب صحنه عالم را به نفع حق و عدالت دگرگون مى کند. البته هر یک از پیروان ادیان، این مصلح بزرگ را به نامى مى نامند که بهگفته شاعر عرب: عباراتنا شتى و حسنک واحد *** و کل الى ذاک الجمال یشیر «ّعبارات ما مختلف است اما زیبایى تو یک چیز بیش نیست و همه گفته هاى به ماهمان جمال زیبا اشاره مى کند!» * * * فطرت و ظهور مصلح بزرگ الهامات باطنى که گاه امواجش از داورى هاى خرد نیرومندتر است نهتنها در مسئله خداشناسى، بلکه در تمام اعتقادات مذهبى مى تواند رهنمون ما،باشد ودر این مسئله نیز رهنمون ماست. و نشانه هاى آن: او ال: عشق عمومى به عدالت جهانى است، زیرا همه مردم دنیا با تمام اخت لف هایى که ،دارند بدون ،استثنا به صلح وعدالت عشق مىورزند، ما همه فریاد مى زنیم ودر این راه لش مى کنیم وصلح و عدالت جهانى را با تمام وجود خود مى طلبیم. دلیلى بهتر از این براى فطرى بودن ظهور آن مصلح بزرگ پیدا نمى ،شود چرا که همه جا عمومى بودن خواسته ها دلیلى بر فطرى بودن آنهاست( .دقّت کنید) هر عشق اصیل و فطرى حاکى از وجود معشوقى در خارج و جاذبه و کشش آن است.
چگونه ممکن است خداوند این عطش را در درون جان انسان آفریده باشد و چشمه اى که از را اواین نظر سیراب کند در خارج موجود نباشد؟ این جاست که مى گوییم فطرت ونهاد عدالت طلب آدمى بهوضوح صدا مى زند که سرانجام صلح و عدالت همه جهان را فرا خواهد گرفت، و بساط ظلم و ستم و خودکامگى برچیده خواهد شد، و بشریّت به صورت یک کشور و در زیر یک پرچم با تفاهم و پاکى زندگى خواهد کرد. ًثانیا: انتظار عمومى همه ادیان و مذاهب براى یک مصلح بزرگ جهانى است، تقریباً در همه ادیا ن فصلى جالب در این زمینه به چشم مى ،خورد ومسئله ایمان بهظهور یک نجاتبخش ،بزرگ براى مرهم نهادن بر زخم هاى جانکاه ،بشریّت تنها در میان مسلمانان ،نیست بلکه اسناد ومدارک موجود نشان مى ده د این یک اعتقاد عمومى و قدیمى است که در میان همه اقوام و مذاهب شرق و غرب بوده است، اگر چه اس لم به حکم این که مذهبى است کامل تر تأکید بیشترى روى این مسئله مى کند. * * * در کتاب«زند» که از کتب معروف زرتشتیان است بعد از ذکر مبارزه همیشگى ایزدان و اهریمنان مى گوید :«آن گاه پیروزى بزرگ از طرف ایزدان مى ،شود واهریمنان رامنقرض مى سازد... «عالم کیهان به سعادت اصلى خود رسیده، بنى آدم بر تخت نیک بختى خواهند نشست!» در کتاب«جاماسب نامه» از«زردشت »چنین نقل مى کند :«مردى بیرون آید اززمین تازیان ...مردى بزرگ ،سر وبزرگ تن، و بزرگ ساق، و بر آیین جد خویش و با سپاه بسیار... و زمین را پرداد کند». در کتاب«وشن جوک» :از کتب هندوها چنین آمده« سرانجام دنیا به کسى برگردد که خدا را دوست دارد و از بندگان خاص او باشد». در کتاب«باسک» از کتب هندوها چنین مى خوانیم :«دور دنیا تمام شود به پادشاهِ عادلى در آخر زمان، او پیشواى فرشتگان و پریان و آدمیان باشد، راستى حق با او باشد، و آنچه در دریاها و زمین ها وکوه ها پنهان است همه به رادست آورد . ازآسمان وزمین آنچه باشد خبر مى دهد وبزرگ تر او از کسى بهدنیا نیاید!» ِدر کتاب«مزامیر» داود که از کتب«عهد قدیم »(تورات و ملحقات آن) است مى خوانیم :«شریران منقطع خواهند ،شد امّا متوک لن به خداوند وارث زمین خواهند شد .» :در همان کتاب و همان فصل آمده است «صدیقان وارث زمین شده و همیشه در آن ساکن خواهند شد .» نظیر همین سخن در کتاب«اشعیاى نبى» ازکتب تورات نیز آمده است در انجیل«متى » ِفصل24 چنین مى خوانیم :«چون برق ازمشرق بیرون مى آید به تا ومغرب ظاهر مى ،گردد فرزند انسان نیز چنین خواهد بود...». و در انجیل«لوقا» فصل دوازدهم مى خوانیم :«کمرهاى خود را،بسته وچراغ هاى خود راافروخته ،نگهدارید ومانند کسانى باشید که انتظار آقاىِ خود را مى ،کشند تاهر وقت بیاید ودر را بکوبد بى درنگ براى اوباز کنند!» در کتاب«ع لئم الظهور» چنین آمده است: « ِدر کتب قدیم چینیان، و در عقائدِ هندیان، و در بین اهالى اسکاندیناوى، و حتى در میانِ مصریان قدیم، و بومیانِ م کزیک و نظایر آنها، عقیده به ظهور یک مصلح جهانى را مى توان یافت». * * * دلائل عقلى الف - نظام آفرینش به ما این درس را مى دهد که جهان بشریّت باید سرانجام بهقانون عدالت تن در دهد و تسلیم نظم عاد لنه ومصلح پایدار گردد. توضیح این که: جهان هستى تا آن جا که مامى دانیم مجموعه اى ازنظام ،هاست وجود قوانین منظم در سرتاسر این ،جهان دلیل بر یکپارچگى و به هم پیوستگى این نظام است. مسئله نظم و قانون و برنامه و حساب یکى از جدّى ترین واساسى ترین مسائل این جهان محسوب مى شود. از منظومه هاى بزرگ ،گرفته تایک ذرّه اتم که چند میلیون آن رامى توان بر نوک سوزنى جاى ،داد همه تابع نظام دقیقى هستند. دستگاه هاى مختلف تن ،ما ازساختمان عجیب یک سلول کوچک ،گرفته تاطرز کار مغز و سلسله اعصاب و قلب و شش ،ها همه داراى آنچنان نظمى هستند که به گفته بعضى از دانشمندان هر کدام از آنها همانند یک ساعت بسیار دقیق در بدن انسان کار مى ،کند وساختمان منظم دقیق ترین کامپیوترها در برابر آنها ناچیز و کم ارزش است. آیا در جهانى این چنین، انسان که«جزء » این«کل »است مى تواند بهصورت یک وصله ناهمرنگ و نامنظم باجنگ و خونریزى و ظلم زندگى کند؟!
آیا بى عدالتى ها وفسادهاى اخ لقى واجتماعى که نوعى بى نظمى است مى تواند براى همیشه بر جامعه بشریّت حاکم باشد؟! نتیجه این که: مشاهده نظام هستى ما را به این حقیقت متوجّه مى سازد که سرانجام جامعه انسانیّت نیز در برابر نظم وعدالت سر فرو خواهد آورد، و به مسیر اصلى آفرینش باز خواهد گشت! ب - سیر تکاملى جامعه ،ها دلیل دیگرى بر آینده روشن جهان بشریّت است، چرا که ما هرگز نمى توانیم این حقیقت راانکار کنیم که جامعه بشریّت از روزى که خود را شناخته است، هیچ گاه در یک مرحله توقف نکرده، و دائماً رو به جلو حرکت کرده است. در جنبه هاى ،مادّى از نظر مسکن، لباس، نوع غذا، وسائل نقلیه، و وسائل تولیدى، یک روز در ابتدائى ترین شرایط زندگى مى ،کرد امروز بهمرحله اى رسیده که عقل ها را،حیران وچشم ها راخیره مى کند وًمسلما باز این سیر صع ودى ادامهمى یابد. از نظر علوم و دانش ها وفرهنگ نیز دائماً در سیر صعودى بوده، و هر روز کشف تازه و تحقیق جدید و مطلب نوى در این زمینه به دست آورده است. این«قانون تکامل »سرانجام شامل جنبه هاى معنوى واخلاقى واجتماعى نیز مى ،شود وانسانیّت را به سوى یک قان ونعاد لنه، و صلح و عدالت پایدار، و فضائل اخلاقى و معنوى، پیش مى ،برد واگر مى بینیم امروز مفاسد اخلاقى رو به افزایش است این خود نیز زمینه را براى یک انقلاب تکاملى تدریجاً آماده خواهد کرد. هرگز نمى گوییم باید فساد راتشویق ،کرد ولى مى گوییم فساد وقتى ازّحد گذشت، عکس العمل آن، یک انق لب اخ لقى خواهد بود. هنگامى که انسان ها گرفتار بن بست ها وعواقب نامطلوب گناهان خویش شدند وسرهاى آنها بهسنگ خورد، و جان هاى آنها بهلب ،رسید حداقل آماده پذیرش چنین اصولى که از ناحیه یک رهبر الهى ارائه مى ،شود خواهد شد. * * * قرآن و ظهور مهدى در بزرگ کتاب آسمانى، آیات متعدّدى است که بشارت این ظهور بزرگ را مى ،دهد از ما ومیان این آیات تنها بهیک آیه قناعت مى کنیم:
در سوره نور، آیه55 مى خوانیم: ( وعد هلل الذین آمنوا منکم و عملوا الصالحات لیستخلفنهم فى لرض کما استخلف الذین منقبلهم); خداوند به کسانى از شما که ایمان آورده اند وعمل صالح انجام مى دهند وعده لفت روى زمین داده، همان گونه که افرادى را که قبل از شما بودند و ایمان و عمل صالح داشتند حکومت و لفت داشتند». این آیه به خوبى نشان مى دهد که ،سرانجام حکومت روى زمین ازدست ح کام جبار و زمامداران ستمگر بیرون خواهد آمد، و مؤمنان صالح بر سراسر زمین حکومت خواهند نمود. در دنباله همین آیه لوه بر وعده فوق، سه وعده دیگر، نیز داده شده است; تمکین دین و نفوذ معنوى حکومت«ا هلل» در دل ها (و لیمکنن لهم دینهم الذى ارتضى لهم) مبدّل شدن هر گ ونه ناامنى به امنیت(ًو لیبدلنهم من بعد خوفهم امنا) و ریشه کن شدن شرک ازسراسر زمین (یعبدوننى ال یشرکون بى شیئا) امام على بن الحسین(علیه السلام) در تفسیر این آیه فرمود: « هم و هلل شیعتنا یفعل الله ذلک بهم على یدى رجل منا و هو مهدىّ هذه لمة; این گروه به خ دا سوگند همان پیروان مکتب ما هستند، خداوند به وسیله مردى از خاندان ما این موضوع را تحقّق مى بخشد او ومهدى این امّت است».(1) مهدى در منابع حدیث احادیث در زمینه این که حکومت جهانى توأم باصلح وعدالت بهوسیله فردى ازخاندان پیامبر( صلى الله علیه وآله) به نام«مهدى» تحقّق مى یابد در منابع حدیث «شیعه» « واهل سنّت» بهقدرى زیاد است که از ّحد «تواتر» نیز مى گذرد. و احادیث در زمینه این که اودوازدهمین امام وجانشین پیامبر ونهمین فرزند امام حسین(علیه الس لم) و فرزند لفصل امام حسن عسکرى است در منابع شیعه نیز متواتر است. در قسمت اوّل یعنى متواتر بودن احادیث ظهور مهدى از نظر منابع اهل سنّت همین قدر کافى است که دانشمندان اهل سنّت صریحاً در کتابهایشان از آن یاد کرده ،اند تاآنجا که در رساله اى که ازطرف « رابطة العالم اس لمى»، از بزرگ ترین مراکز دینى اهل ،حجاز ًاخیرا انتشار یافته چنین مى خوانیم :« اوآخرین خلفاى راشدین دوازده گانه است که پیامبر(صلى الله علیه وآله) در احادیث صحاح از آن خبر داد، و احادیث مهدى از بسیارى از صحابه از پیامبر گرامى اس لم نقل شده است».
سپس بعد از ذکر نام«بیست نفر از صحابه »که احادیثِ مهدى(علیه الس لم)را از پیامبر( صلى الله علیه وآله)نقل کرده ،اند چنین ادامه مى دهد :«غیر ازآنها نیز گروه بسیار دیگرى احادیث را نقل کرده اند ... بعضى ازدانشمندان اهل سنّت کتب خاصّى پیرامون اخبار مهدى نوشته اند ازجمله ابونعیم اصفهانى، ابن حجر هیثمى وشوکانى وادریس مغربى و ابوالعبّاس ابن عبدالمؤمن هستند .»سپس مى افزاید :«گروهى ازبزرگان گذشته و امروز از علماى اهل سنّت تصریح به متواتر بودن اخبار مهدى کرده اند». سپس بعد از ذکر نام گروهى از آنان گفتار خود را با این عبارت پایان مى دهد :«جمعى ازحفاظ ومحدثین ًصریحا گفته اند که احادیث مهدى هم ازنوع حدیث صحیح است و هم از نوع حدیث حسن و مجموع آن قطعاً متواتر است، و اعتقاد به قیام مهدى واجب مى باشد واین ازعقاید مسلّم اهل سنّت وجماعت است و هیچ کس جز افراد جاهل و بدعت گذار آن را انکار نمى کند!» امّا در مورد احادیث شیعه همین اندازه کافى است که بدانیم صدها حدیث در این زمینه از راویان مختلف از پیامبر(صلى الله علیه وآله) و ائمه هدى(علیهم السلام) نقل شده، به طورى که از حدّ تواتر گذشته، و نزد شیعه از ضروریات مذهب گردیده است، که احدى نمى تواند در میان اهل مذهب وارد شود از واعتقاد آنها بر ظهور مهدى و بسیارى از ویژگى هاى ،او وع لئم ظهور وچگونگى حکومت وبرنامه هاى مختلف ،او باخبر نگردد. علماى بزرگ شیعه از قرون نخستین تا به امروز کتاب هاى متعدّدى در این زمینه نگاشته واحادیث را در آن جمع آورى کرده اند. ما به عنوان نمونه، دوسه حدیث را در این جا یادآور مى شویم وع لقمندان بهمطالعه بیشتر در این زمینه را بهکتاب هاى «مهدى انق لبى بزرگ» ،«نوید امن و امان» و ترجمه کتاب«المهدى» تألیف عالم بزرگوار سیّد صدرالدین صدر ارجاع مى دهیم. پیغمبر گرامى اسلام فرمود: «لو لم یبق من الدهر ال ی وم لطول الله ذلک الیوم حتّى یبعث رج ال من اهل بیتى ًیم لها قسطاً و عدلا کما ملئت ظلماً و جورا; اگر از احوالات عمر جهان جز یک روز باقى نماند، خداوند آن را طو لنى مى کند تامردى ازخاندان مرا مبعوث کند که زمین را پر از عدل و داد کند آنچنان که از ظلم و جور پر شده باشد».(2)
در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: « اذا قام القائم حکم بالعدل و ارتفع الجور فى ایامه و امنت به السبل و اخرجت لرض برکاتها، و رد کل حق الى اهله،... و حکم بین الناس بحکم داود و حکم محمّد(صلى الله علیه وآله) ًفحینئذ تظهر لرض کنوزها، و تبدى برکاتها، و لیجد الرجل منکم یومئذ موضعا لصدقته و لبره، لشمول الغنى جمیع المؤمنین...; هنگامى که قائم قیام کند، حکومت را بر اساس عدالت قرار مى ،دهد ظلم و جور در دوران او برچیده مى ،شود جادّه ها در پرتو وجودش امن و امان مى ،گردد زمین برکاتش راخارج مى ،سازد وهر حقّى به صاحبش مى ،رسد در میان مردم همانند داود و محمد(صلى الله علیه وآله) داورى کند، در این هنگام زمین گنج هاى خود راآشکار مى ،سازد وبرکات خود راظاهر مى ،کند وکسى مستحقّى رابراى انفاق وصد قه و کمک مالى نمى ،یابد زیرا همه مؤمنان بى نیاز وغنى خواهند شد...»(3) مى دانیم در عصر غیبت مهدى (ارواحنا فداه )تداوم خط امامت وو لیت بهوسیله نواب عام آن حضرت یعنى علما وفقها صورت مى گیرد. 1. تفسیر مجمع ،البیان ذیل آیه 66، سوره نور. 2. اینحدیث در غالب کتب شیعه و اهل سنّت نقل شده است. 5. بحارا لنوار، ج15 (چاپ قدیم).
روایات ائمه اثنى عشر بعد از اثبات امامت و لفت لفصل امام امیرالمؤمنین على بن ابیطالب(علیه السلم) سخن از امامت بقیه امامان به میان مى آید. فشرده بحث در این زمینه نیز چنین است:
او ال روایات متعدّدى در کتب اهل سنّت و شیعه، امروز در دست ماست که به صورت کلّى سخن از لفت «دوازده خلیفه و امام »بعد از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى گوید. این احادیث در منابع بسیار معروف اهل سنّت مانند صحیح بخارى، صحیح ترمذى، صحیح مسلم، صحیح ابى داود ومسند احمد وامثال این کتب نقل شده است. در کتاب«منتخب لثر »دویست و هفتاد و یک حدیث در این زمینه نقل کرده که قسمت قابل توجّهى از آن، از کتب علماى تسنّن و بقیّه از منابع شیعه است. به عنوان نمونه در صحیح بخارى که معروف ترین کتاب اهل سنّت ،است چنین مى خوانیم: «جابربن سمرة »می گوید: از پیامبر(ص) شنیدم که فرمود: «ًیکون اثنا عشر امیرا- فقال کلمة لم اسمعها- فقال ابی انه قال کلهم من قریش: « ،دوازده امیر بعد از من خواهند بود، سپس جمله ای فرمود که من نشنیدم پدرم گفت پیامبر(ص) فرمود همه آنها از قریش هستند(»1 ) در«صحیح مسلم »همین حدیث را چنین نقل مى کند که «جابر» مى گوید: از پیامبر(صلى الله علیه وآله) شنیدم فرمود: «ال یزال لس لم عزیزاً الى اثنا عشر خلیفة ثم قال کلمة لم افهمها، فقلت لبى ما قال فقال کلهم من قریش; اسلام همواره عزیز خواهد بود تا دوازده خلیفه و جانشین، سپس کلمه اى فرمود که من متوجّه نشدم از وپدرم سؤال کردم، پدرم گفت، پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود همه آنها از قریشند».(2) در کتاب مسندِ احمد از عبدا هلل بن مسعود، صحابى معروف چنین نقل شده که از پیامبر( صلى الله علیه وآله)درباره خلفاى او سؤال کردند، فرمود: «اثنا عشر کعدة نقباءِ بنى اسرائیل; « آنها دوازده نفرند، همچون نقباء و رؤساى بنى اسرائیل که دوازده نفر بودند».(3) محتواى این احادیث این احادیث که در بعضى«عزت اسلام » را در گرو«دوازده خلیفه » و در بعضى دیگر بقا و حیات دین را تا قیامت در گرو آن دانسته، و همه را از قریش، و در بعضى همه را از«بنى هاشم» معرفى ،کرده بر هیچ مذهبى ازمذاهب اس لمى جز بر مذهب شیعه تطبیق نمى ،کند چرا که توجیه آن طبق اعتقاد اهل تشیّع کاملا روشن است، در حالى که علماى اهل سنّت براى توجیه آن گرفتار بن بست شدیدى شده اند.
آیا منظور خلفاى چهارگانه نخستین به اضافه خلفاى بنى امیه وبنى عبّاس مى باشد؟ در حالى که مى دانیم نهتعداد خلفاى نخستین دوازده نفر ،بود به نه وانضمام بنى ،امیّه نه وبنى ،عباس واین عدد دوازده باهیچ حسابى تطبیق نمى کند. به لوه در میان خلفاى بنى امیّه کسانى مثل «یزید» ودر میان بنى عبّاس کسانى همچون«منصور دوانیقى » و«هارون الرشید » بودند که در ظلم و استکبار و جنایت آنها احدى تردید ندارد و ممکن نیست آنها به عنوان خلفاى پیامبر و مایه عزّت و سربلندى اسلام محسوب شوند، هر قدر معیارها را نیز ساده فرض کنیم باز آنها قطعاً بیرونند. و از اینها که بگذریم عدد دوازده را در هیچ مورد جز ائمه دوازدهگانه شیعه نمى یابیم. بهتر این است رشته سخن را در این جا به دست یکى از علماى معروف سنّت دهیم: «سلیمان بن ابراهیم قندوزى حنفى » در کتاب«ینابیع المودة »چنین مى گوید: «بعضى از محقّقین گفته اند :احادیثى که دلالت دارد بر این که ِخلفاء بعد ازرسول اکرم( صلى هلل علیه وآله)دوازده نفرند مشهور است، و از طرق زیادى نقل شده، آنچه با گذشت زمان به دست مى آید این است که مراد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) از این حدیث، دوازده جانشین از اهل بیت و عترت او هستند، زیرا ممکن نیست اینحدیث را بر خلفاى نخستین حمل کرد، چه آنان بیش از چهار نفر نیستند، و نیز بر بنى امیّه تطبیق نمى ،شود زیرا آنان ازدوازده نفر ،بیشترند وهمه ،آنان به جز عمر بن عبدالعزیز ظالم و ستمگر بودند و دیگر این که آنان « ازبنى هاشم» ،نبودند وپیامبر(صلى الله علیه وآله) فرموده تمام دوازده نفر از بنى ،هاشمند همان گونه که «عبدالملک بن عمر» « ازجابر بن سحره» نقل مى کند; وآهسته سخن گفتن پیغمبر(صلى الله علیه وآله) در این که آنها ازکدام طائفه هستند شاهد همین سخن ،است زیرا جمعى از لفت بنى هاشم خوشدل ،نبودند وهمچنین حدیث قابل تطبیق بر خلفاى بنى عباس نیست، زیرا عدد آنها بیش از دوازده نفر است، و از این گذشته آنان به آیه مودت( قل ال اسئلکم علیه اجرا ال المودة فى القربى)(4)عمل نکردند، و حدیث کساء را نادیده گرفتند! بنابراین حدیث فقط بر دوازده امامى که از اهل بیت و عترت پیامبر(صلى الله علیه وآله) بوده اند قابل تطبیق است.
زیرا آنان از نظر علم و دانش از همه دانشمندترند، و از نظر زهد و تقوى از همه زاهدتر، و از نظر حسب و نسب از همه عالى ،ترند وآنان کسانى هستند که علوم و دانش هاى خود به راوراثت ازّجد خود رسول خدا بهدست آورده اند. و آنچه که این نظر را تأیید مى کند حدیث ثقلین واحادیث فراوان دیگرى است که ازپیامبر( صلى الله علیه وآله) رسیده است».(5) جالب این که در گفتوگویى که بابعضى ازعلماى حجاز در سفر مکّه ،داشتیم تفسیر دیگرى براى این حدیث از آنها شنیدم که چگونگى بن بستى راکه آنها در این زمینه با آن روبه رو شده اند روشن مى ،سازد آنها مى گفتند .«شاید منظور از دوازده خلیفه و امیر چهار خلیفه نخستین است که در آغاز اسلام بودند و تعداد دیگرى که در آینده خواهند بود و هنوز ظاهر نشده اند»! و به این ترتیب ارتباط و به هم پیوستگى این خلفا که ازحدیث پیامبر(علیه السلام) ،به خوبى روشن است نادیده گرفته شده. امّا سخن ما این است چه لزومى دارد که تفسیر روشن حدیث را که با امامان دوازده گانه شیعه هماهنگ است رها ،کنیم وخود به راوادى هایى بیفکنیم که بن بستش این چنین آشکار است. * * * تعیین امامانبا نام قابل توجه این که :در بعضى ازروایات که ازطرق اهل سنّت ازپیامبر گرامى اس لم(صلى الله علیه وآله) به ما رسیده، نام دوازده امام صریحاً آمده است، و اسم و مشخّصات آنها تعیین شده! «شیخ سلیمان قندوزى » عالم معروف اهل سنّت در همان کتاب«ینابیع المودة » چنیننقل مى کند: «مردى یهودى به نام نعثل، خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله) رسید و در ضمن سؤالاتش، از اوصیا و جانشینان بعد از او سراغ گرفت، پیامبر(صلى الله علیه وآله) آنها را چنین معرّفى فرمود: « ان وصیى على بن ابیطالب و بعده سبطاى الحسن و الحسین تلوه تسعة ائمة من صلب الحسین قال یا محمّد فسمهم لى:
قال(صلى الله علیه وآله) اذا مضى الحسین فابنه على، فاذا مضى على فابنه محمّد فاذا مضى محمّد فابنه جعفر،فاذا مضى جعفر فابنه موسى، فاذا مضى موسى فابنه على، فاذا مضى على فابنه محمّد، فاذا مضى محمّد فابنه على، فاذا مضى علىفابنه الحسن، فاذا مضى الحسن فابنه الحجة محمّد المهدى(علیهم السلام) فهؤ لاءِ اثنا عشر; وصى من على بن ابیطالب است و بعد از او دو فرزندم حسن و حسینند، و بعد از حسین نه امام از نسل او خواهد بود». مرد یهودى گفت نامشان را ببر. :پیامبر فرمود«هنگامى که حسین از دنی ا برود فرزندش على است، و هنگامى که فرزندش على از جهان چشم بربندد فرزندش محمّد است، و هنگامى که محمّد دنیا را وداع گوید فرزندش جعفر است، و بعد از جعفر فرزندش موسى، و هنگامى که موسى از دنیا برود، فرزندش على است، و بعد از على فرزندش محمّد. و هنگامى که محمّد د یده از جهان بربندد فرزندش على است. و پس از على فرزندش حسن و هنگامى که حسن از جهان برود فرزندش حجّت محمّد المهدى است، اینها امامان دوازده گانه اند».(6) و نیز در همان کتاب ینابیع المودة به نقل از«کتاب مناقب »حدیث دیگرى است که امامان دوازده گانه را با اسم و القاب بیان کرده، و در مورد حضرت مهدى اشاره به غیبت و سپس قیام او، و پر کردن صفحه زمین از عدل و داد، آن گونه که از ظلم و جور پر شده باشد، مى کند.(7) البته احادیث از طرف شیعه در این زمینه بسیار فراوان و فوق حد تواتر است. (دقّت کنید) * * * هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد... جالب این که در حدیثى که در کتب اهل سنّت نیز ازپیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)آمده است مى خوانیم «من مات بغیر امام مات میتة جاهلیة; کسى که بدون امامى از جهان برود، مردن او مردن جاهلیّت است!»(8) همین حدیث در منابع شیعه به این صورت آمدهاست: «من مات ال یعرف امامه مات میتة جاهلیة; کسى که بمیرد و امام زمان خود را نشناسد مرگ جاهلیّت است».(4)
این حدیث به خوبى گواهى مى دهد که در هر عصر وزمانى امام معصومى وجود ،دارد که باید او را شناخت و عدم شناسائى او آنچنان زیانبار است که انسان را در سرحد دوران کفر و جاهلیّت قرار مى دهد. آیا منظور از امام و پیشوا در این حدیث همان کسانى است که در رأس حکومت ها قرار ،دارند چنگیزها و هارون ها وزمانداران وابسته؟ بدون شک جواب این سؤال منفى است، چرا که زمامداران غالباً افرادى نادرست و ظالم و گاه وابسته به شرق و غرب، و عامل سیاست هاى بیگانه بوده و،هستند و مسلماً شناسایى آنها و پذیرش امامتشان انسان را به «دارالبوار »و جهنم مى فرستد. پس روشن مى شود که در هر عصر وزمانى امامى معصوم است که باید را اوپیدا کرد ورهبرى را اوپذیرا شد. البته اثبات امامت یکایک امامان لوه بر طریق فوق از طریق نصوص و روایاتى که از هر امام سابق نسبت به امام لحق رسیده و همچنین از طریق اعجاز آنها نیز محقق است.
1. صحیح بخارى، جزء0 ، کتاب لمقام، ص199. 2. صحیح مسلم، کتاب لماره، باب الناس تیع لقریش. 5. مسند احمد، ج1 ، ص501. 4. سوره شورى، آیه25. 6. ینابیع الموده، ص445. 5. ینابیع الموده، ص441. 6. ینابیع الموده، ص442. 1. المعجم المفهرس للفاظ لحادیث النبوى، ج5 ، ص592. 0. بحارا لنوار، ج5 (چاپ قدیم)، ص 15.
6- و من کلام له (علیه السلام)
>لما أشیر علیه بألا یتبع طلحة و الزبیر و لا یرصد لهما القتال <
>و فیه یبین عن صفته بأنه علیه السلام لا یخدع <
وَ اللَّهِ لَا أَکُونُ کَالضَّبُعِ تَنَامُ عَلَی طُولِ اللَّدْمِ حَتَّی یَصِلَ إِلَیْهَا طَالِبُهَا وَ یَخْتِلَهَا رَاصِدُهَا وَ لَکِنِّی أَضْرِبُ بِالْمُقْبِلِ إِلَی الْحَقِّ الْمُدْبِرَ عَنْهُ وَ بِالسَّامِعِ الْمُطِیعِ الْعَاصِیَ الْمُرِیبَ أَبَداً حَتَّی یَأْتِیَ عَلَیَّ یَوْمِی فَوَاللَّهِ مَا زِلْتُ مَدْفُوعاً عَنْ حَقِّی مُسْتَأْثَراً عَلَیَّ مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ نَبِیَّهُ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ حَتَّی یَوْمِ النَّاسِ هَذَا.
5- و من خطبة له (علیه السلام)
> لما قبض رسول الله (صلی الله علیه وآله) و خاطبه العباس و أبو سفیان بن حرب فی أن یبایعا له بالخلافة <
>النهی عن الفتنة<
أَیُّهَا النَّاسُ شُقُّوا أَمْوَاجَ الْفِتَنِ بِسُفُنِ النَّجَاةِ وَ عَرِّجُوا عَنْ طَرِیقِ الْمُنَافَرَةِ وَ ضَعُوا تِیجَانَ الْمُفَاخَرَةِ أَفْلَحَ مَنْ نَهَضَ بِجَنَاحٍ أَوِ اسْتَسْلَمَ فَأَرَاحَ هَذَا مَاءٌ آجِنٌ وَ لُقْمَةٌ یَغَصُّ بِهَا آکِلُهَا وَ مُجْتَنِی الثَّمَرَةِ لِغَیْرِ وَقْتِ إِینَاعِهَا کَالزَّارِعِ بِغَیْرِ أَرْضِهِ.
>خلقه و علمه<
فَإِنْ أَقُلْ یَقُولُوا حَرَصَ عَلَی الْمُلْکِ وَ إِنْ أَسْکُتْ یَقُولُوا جَزِعَ مِنَ الْمَوْتِ هَیْهَاتَ بَعْدَ اللَّتَیَّا وَ الَّتِی وَ اللَّهِ لَابْنُ أَبِی طَالِبٍ آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْیِ أُمِّهِ بَلِ انْدَمَجْتُ عَلَی مَکْنُونِ عِلْمٍ لَوْ بُحْتُ بِهِ لَاضْطَرَبْتُمْ اضْطِرَابَ الْأَرْشِیَةِ فِی الطَّوِیِّ الْبَعِیدَةِ.
خطبه 005-پس از رحلت رسول خدا
راههای پرهیز از فتنه ها
ای مردم، امواج فتنه ها را با کشتیهای نجات، درهم بشکنید، و از راه اختلاف و پراکندگی بپرهیزید. و تاجهای فخر و برتری جویی را بر زمین نهید، رستگار شد آن کس که با یاران بپا خواست، یا کناره گیری نمود و مردم را آسوده گذاشت، اینگونه زمامداری، چون آبی بدمزه، و لقمه ای گلوگیر است، و آن کس که میوه را کال و نارس چیند، مانند کشاورزی است که در زمین دیگری بکارد. فلسفه سکوت در شرائطی قرار دارم که اگر سخن بگویم، می گویند بر حکومت حریص است، و اگر خاموش باشم، می گویند: از مرگ ترسید!! هرگز! من و ترس از مرگ؟! پس از آن همه جنگها و حوادث ناگوار؟! سوگند به خدا، انس و علاقه فرزند ابیطالب به مرگ در راه خدا، از علاقه طفل به پستان مادر بیشتر است، اینکه سکوت برگزیدم، از علوم و حوادث پنهانی، آگاهی دارم که اگر باز گویم مضطرب می گردید، چون لرزیدن ریسمان در چاههای عمیق!!
#شعر مهدوی
لعن گویم آن " سه بت " را چون همی -
دین حق از جور ایشان پرپر است
در رهایش از کمند ملحدان
راه اولاد " علی " روشنتر است
خاک ذل این جهان از سر فکند -
آنکه تربت از " حسینش " بر سر است
بهر جهل و بی وفایی زنان
خون دلهای " حسن " , خود مطهر است
زینت دین شد چو " زین العابدین "
چهره او از عبادت , ازهر است
علم و دین در " باقر " آمد برقرار
قلب او از مهر تابان انور است
" صادق " آل محمد ( ص ) صدق را -
بهر امت تا قیامت , رهبر است
مر چشیدن زهر تلخ نصب را
کام " کاظم " جمله حلمش برتر است
از خراسان تا به شرق کهکشان
قصر رضوان " رضا " شه اختر است
من عزب مانم ! که بر جدم " جواد "
از شرنگ زن , جگر چون اخگر است
" هادی " بمن آموخت این :
ماندن اندر کهف عزلت بهتر است
" بو محمد عسکری " درسم بداد :
مرد را غربت همی چون لشکر است
نک که " مهدی " هست غائب , مر مرا -
مردن اندر غار " یمگان " خوشتر است
4- و من خطبة له (علیه السلام)
> و هی من أفصح کلامه (علیه السلام) و فیها یعظ الناس و یهدیهم من ضلالتهم <
بِنَا اهْتَدَیْتُمْ فِی الظَّلْمَاءِ وَ تَسَنَّمْتُمْ ذُرْوَةَ الْعَلْیَاءِ وَ بِنَا أَفْجَرْتُمْ عَنِ السِّرَارِ وُقِرَ سَمْعٌ لَمْ یَفْقَهِ الْوَاعِیَةَ وَ کَیْفَ یُرَاعِی النَّبْأَةَ مَنْ أَصَمَّتْهُ الصَّیْحَةُ رُبِطَ جَنَانٌ لَمْ یُفَارِقْهُ الْخَفَقَانُ مَا زِلْتُ أَنْتَظِرُ بِکُمْ عَوَاقِبَ الْغَدْرِ وَ أَتَوَسَّمُکُمْ بِحِلْیَةِ الْمُغْتَرِّینَ حَتَّی سَتَرَنِی عَنْکُمْ جِلْبَابُ الدِّینِ وَ بَصَّرَنِیکُمْ صِدْقُ النِّیَّةِ أَقَمْتُ لَکُمْ عَلَی سَنَنِ الْحَقِّ فِی جَوَادِّ الْمَضَلَّةِ حَیْثُ تَلْتَقُونَ وَ لَا دَلِیلَ وَ تَحْتَفِرُونَ وَ لَا تُمِیهُونَ الْیَوْمَ أُنْطِقُ لَکُمُ الْعَجْمَاءَ ذَاتَ الْبَیَانِ عَزَبَ رَأْیُ امْرِئٍ تَخَلَّفَ عَنِّی مَا شَکَکْتُ فِی الْحَقِّ مُذْ أُرِیتُهُ لَمْ یُوجِسْ مُوسَی (علیه السلام) خِیفَةً عَلَی نَفْسِهِ بَلْ أَشْفَقَ مِنْ غَلَبَةِ الْجُهَّالِ وَ دُوَلِ الضَّلَالِ الْیَوْمَ تَوَاقَفْنَا عَلَی سَبِیلِ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ مَنْ وَثِقَ بِمَاءٍ لَمْ یَظْمَأْ.
#شعر مهدوی
اینهمه رمز و مثلها را کلید
جمله اندر خانه پیغمبر است
گر بخانه در , زراه در , شوند
این مبارکخانه را در , " حیدر " است
هر که بر تنزیل , بی تاویل رفت
او بچشم راست در عین اعوراست
مشک باشد لفظ , و معنی بوی او
مشک بیبو _ ای بشر _ خاکستر است !
مر نهفته دختر تنزیل را -
معنی و تاویل " حیدر " شوهر است
مشکل تنزیله بی تاویله او
بر گلوی دشمن دین خنجر است
ای گشاینده در خیبر , قرآن -
بی گشایش های خوبت خیبر است
وین گشایش را نمایش در عدد,
هرشب و هر روز , ساعت الظهر است
چون بشب بر آسمانها بنگری
با بروج و دور سالان همسر است
بر فروغ ماه تابان کن نظر !
عده الشهر همین سان یکسر است
وین عدد اندر دعا , واندر قنوت
دست مومن را چو خانم , زیور است
شست سین است و " نبی " یاسین بود
بند انگشتان دیگر , مظهر است
بند شست دویمین : " زهرای " پاک
هست , کو چون بضعه آن سرور است
آنکه یک تن زین میان منکر شود
شیعه نبود او شقی و ابتر است
در یکی از روزهای سخت و در عین حال با برکت حکومت امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام ، در منزل فرزندش امام حسین علیه السلام کودکی دیده به جهان گشود که سال ها پیش رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم مژده تولّد او را داده و در توصیف او فرموده بودند: «خداوند متعال او را سید عابدان و زینت دوستان خدا خوانده است. گویی هم اینک او را می بینم که در روز قیامت در بین صف ها شاد و سربلند و خرامان در رفت و آمد است». امام علی علیه السلام چون مادر او، شهربانو، را به همسری امام حسین علیه السلام درآوردند، به آن حضرت فرمودند: «ای حسین، از این بانوی پرهیزگار بهترین فرزند تو متولّد خواهد شد». آن گاه که در روز پنجم شعبان 36 تا 38 ق این مولود با قدوم مبارکش موجبات شادی خاندان امامت را فراهم ساخت. امام حسین علیه السلام به سبب علاقه فراوانی که به پدر بزرگوارشان داشتند نام او را «علی» برگزیدند.
از آن جا که حضرت سجاد علیه السلام به اوصاف و فضایل بسیار شایسته ای آراسته بودند که او را از هرجهت از دیگر مردم ممتاز می ساخت، به آن حضرت لقب های بسیاری که هریک به بُعدی از کمالات او دلالت داشت، نسبت داده شده است. از جمله آنهاست: زین العابدین، زین الصالحین، وصیّ الوصیین، امام الاُمّة، مُتهجِّد، سیّدالعابدین، الزّکی، الامین، البکّاء، سیّدالساجدین، منار القانتین، ذوالثّفنات و نوح آل محمّد صلی الله علیه و آله وسلم .
امام علی بن الحسین علیه السلام را به سبب سجده های طولانی او ـ که نظیر آنها فقط در علی بن ابی طالب علیه السلام دیده شده بود ـ سیدالساجدین و نیز سیّدالعابدین لقب داده بودند. امام سجاد علیه السلام را چون کوچک تر از حضرت علی اکبر و بزرگ تر از علی اصغر علیه السلام بودند، علی اوسط خوانده اند و از آن جهت که پس از ماجرای جان سوز عاشورا همواره به یاد پدر می گریستند. نوح آل محمّد لقب داده اند.
امام زین العابدین علیه السلام خود در مناسبت های مختلف به معرّفی خاندان و تبار خویش پرداخته اند؛ از جمله در کاخ یزید بن معاویه در معرّفی خود می فرمایند: «... من فرزند مکه و منایم؛ من زاده زمزم و صفایم. من فرزند کسی هستم که خداوند متعال او را در شب معراج از مسجدالحرام به مسجدالاقصی سیر داد. من فرزند محمد مصطفایم؛ من فرزند علی مرتضایم؛ من فرزند فاطمه زهرایم که سرور زنان عالم است؛ من فرزند از بین بَرنده شرک و نفاق در روی زمینم؛ من فرزند پیشوای مؤمنان و مشعل دار مجاهدان و زینت عبادت کنندگان خدا و پرورش یافته کامل مکتب ربّ العالمین هستم.
من فرزند کسی هستم که با مارقان و ناکثان و قاسطان جنگید و ناصبیان را سرکوب کرد و همیشه چشم و گوش به فرمان خدا و رسول او داشت؛ او که همیشه در دین خدا ثابت قدم بود».
بنابر مشهورترین روایت تاریخی، امام سجاد علیه السلام در همان روزهای اوّل تولد از نعمت مادر محروم شدند و مادر گران قدرشان را بر اثر عارضه تب سختی از دست دادند. اما توجّه و رسیدگی های مداوم پدر بزرگوارشان فقدان مادر را جبران کرد. امام سجاد علیه السلام دوران خردسالی را در سایه رسیدگی و محبت های سه امام معصوم سپری کردند که هر سه بزرگوار در تکوین شخصیت و فضایل و کمالات آن حضرت نقش مهمی داشتند. امام زین العابدین علیه السلام بیش از دو سال در کنار جد بزرگوارشان امام امیرالمؤمنین علیه السلام ، و از مهر و عنایات او برخوردار بودند. همین طور حدود دوازده سال با امام حسن مجتبی علیه السلام بود که در این مدت همواره از وجود سازنده آن حضرت فیض می بردند. پس از آن حدود 22 سال با پدر بزرگوارشان حضرت امام حسین علیه السلام بودند که آن حضرت او را همانند جانْ گرامی داشتند و لحظه ای از رسیدگی به او غافل نمی شدند. بنابراین سه وصیّ رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم به پرورش و تربیت او همت گماشتند و او را آن چنان که شایسته بود به کمالات و فضایل الهی آراسته ساختند تا آمادگی رهبری امت اسلامی را در یکی از سخت ترین دوره های تاریخ با صبر و مقاومتی کم نظیر عهده دار شود.
زندگی امام سجاد علیه السلام را می توان به دوره های مختلف تقسیم کرد:
1. دوران قبل از عاشورا: در این دوره که از زمان تولّد آن حضرت تا 22 سالگی طول کشید امام سجّاد علیه السلام شاهد وقایع زیادی بود نظیر فوت مادر، شهادت جدّ بزرگوارشان امام علی بن ابی طالب علیه السلام و شهادت مظلومانه عموی گرامی شان حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام و همین طور رنج ها و مرارت هایی که پدر بزرگوارشان در این مدت تحمل کردند.
2. دوران قیام امام حسین علیه السلام : امام سجّاد علیه السلام به همراه پدر به عنوان اعتراض به اعمال یزید از مدینه به طرف مکه خارج شده و از آن جا به کربلا می آیند و پس از حادثه خونین عاشورا حدود یک سال به اسارت می روند؛ امّا نمی گذارند نهضت عاشورا به فراموشی سپرده شود. با سخنرانی ها و افشاگری هایی که انجام می دهند کاخ یزیدیان را خراب می سازند.
3. دوران پس از واقعه عاشورا: امام سجّاد علیه السلام پس از پایان واقعه کربلا بعد از آن به همراه بازماندگان عاشورا به مدینه برگشتند. حدود 35 سال مسئولیت امامت شیعیان را عهده دار بودند. در این مدّت با توطئه ها و مبارزات ضدّاسلامی شش نفر از امویان که عبارت بودند از یزید بن معاویه، عبداللّه بن زبیر، معاویة بن یزید، مروان بن حکم، عبدالملک بن مروان و ولید بن عبدالملک به مقابله پرداختند و در نهایت به سال 95 ه در 59 یا 57 سالگی، به تحریک هشام بن عبدالملک برادر ولید به وسیله زهر مسموم و سپس به شهادت رسیدند.
#شعر_مهدوی
عید هجــده آفتـاب نـوک نی
کرده نوک نی چهل معراج طی
عید طاهـا عید فرقان عید نور
عید قرص مـاه در خاک تنور
عید عزت عیـد مجد و افتخار
عید مردان بـــزرگ انتظـار
آی مهدی دوستـان! عید شمـاست
این شعاع حسن خورشید شماست
آنکـه باشـد عـدل و داد حیدرش
حـق نهـد تـاج امـامت بر سرش
وعده فیض حضور آید به گوش
مـژده روز ظهـور آیـد به گوش
تا کنـد محکـم اسـاس کعبه را
کعبـه پوشیـده لبـاس کعبــه را
می کشد چون شیر حق از دل خروش
می رســد از کعبــه آوایش بـه گوش
می برد از دل شکیب کعبه را
می کشد اول خطیب کعبه را
روی او آیینه روی خــداست
پشت او محکم به نیروی خداست
پیش رو خوبان عالم، لشکرش
پشت سر دست دعای مادرش
بـر سـرش عمـامه پیغمبر است
ذوالفقارش ذوالفقار حیدر است
پرچمش پیراهـن خـون خداست
نقش آن رخسار گلگون خداست
رشته هایش از رگ دل پاک تر
از گل پرپر شده صـدچاک تر
حنجـر او نینـوای زینبین
نعر? او «یا لثارات الحسین»
اشک چشمش خون هفتاد و دو تن
چهره: تصویـر حسین است و حسن
خیمـه اش آغـوش حی دادگر
مقدمش چشمِ قضا، دوش قدر
عدل از نـور جمـالش منجلی
پــایتختش کوفـه مـانند علی
حضرت ابوالفضل العباس نخستین فرزند از ازدواج حضرت امیر المؤمنین على(علیه السلام) و ام البنین بود ایشان در روز چهارم شعبان سال 26 هجرى در مدینه چشم به جهان گشودند.
قضیه ازدوادج مادر مکرمه اش ام البنین با حضرت على(علیه السلام) بدین گونه بود که پس از شهادت حضرت زهرا(علیها السلام) على(علیه السلام) برادرش عقیل که در علم نسب شناسى آگاهى کامل داشت و قبایل و خصلت هاى اخلاقى و روحى انها آشنا بود را به حضور طلبید و از وى خواست که براى آن حضرت همسرى شایسته و از قبیله اى که اجدادش از شجاعان و دلیر مردان باشند پیدا کند تا ثمره ازدواجشان فرزندانى شجاع و رشید باشند پس از مدتى عقیل زنى از طایفه بنى کلاب را به حضرت معرفى کرد که داراى آن ویژگى ها بود نامش فاطمه دختر حزام بن خالد بود و نیاکانش همه از دلیرمردان بودند. حضرت با وى ازدواج نمود و او نیز وظیفه مادرى و سر پرستى براى فرزندان حضرت زهرا(علیها السلام) را به عهده گرفت و آنان را چون فرزندان خود بلکه بیشتر از فرزندانش دوست مى داشت گویند وقتى وى را فاطمه صدا مى زدند وى گفت مرا فاطمه صدا نکنید زیرا فرزندان با شنیدن نام فاطمه به یاد غم هاى مادرشان مى افتند و ناراحت مى شوند بلکه مرا خادم خود بنامید. و حضرت على(علیه السلام) ولى را ام البنین یعنى مادر پسران نامید و به این نام شهرت یافت.
حضرت ابوالفضل نخستین فرزند از چنین بانوى با معرفت و حق شناسى بود تولد وى، خانه على(علیه السلام) و دل مولا را غرق نور و سرور ساخت وقتى که به دنیا آمد حضرت على(علیه السلام) در گوش او اذان و اقامه گفت نام خدا و رسول خدا را بر گوش وى خواند و نام او را عباس قرار داد.
با آن که این نوزاد بسیار خوش منظر و زیبا بود به طورى که وى را قمر بنى هاشم نامیده اند و به ماه شب چهارده تشبیه نموده اند و حضرت وى را به نام عباس نام نهاد و آن به این علت بود که عباس هم به معناى شیر شرزه و خشمگین است و هم به معناى عبوس و چهره گرفته زیرا که ایشان نسبت به ظالمان چهره اى خشمگین داشتند.
در روز هفتم تولدش گوسفندى را به عنوان عقیقه ذبح کردند و گوشت آن را به فقرا صدقه دادند.
با آن که هنگام تولد پدر خوشحالى مى کند، حضرت گاهى قنداقه عباس خردسال را در آغوش مى گرفت و آستین دست هاى کوچک او را بالا مى زد و بر بازوان او بوسه مى زد و اشک مى ریخت حضرت در پاسخ ام البنین نسبت به این کار فرمود این دست ها براى کمک و یارى به برادرش حسین قطع خواهد شد.
حضرت عباس در خانه على(علیه السلام) و در دامان مادر با ایمان وفادارش و در کنار امام حسین رشد کرد و درس هاى بزرگ انسانیت صداقت و اخلاق را فرا گرفت تربیت خاص امام على(علیه السلام) بى شک در شکل دادن به شخصیت فکرى و روحى این نوجوان سهم عمده اى داشت روزى حضرت على(علیه السلام) عباس خردسال خود را نشاده بود و حضرت زینب(علیها السلام) هم حضور داشت امام به این کودک عزیز گفت به بگو یک عباس گفت یک فرمود بگو دو عباس خوددارى کرد و گفت شرم دارم با زبانى که خدا را به یگانگى خوانده ام دو بگویم حضرت از معرفت این فرزند خوشحال شد و پیشانى عباس را بوسید.
دلاورى هاى این نوجوان از زمان پدر بزرگوارش در جنگ هاى آن حضرت با مخالفین نمودار بود که برخى جلوه هایى از شجاعت این نوجوان را در جنگ صفین در تاریخ ثبت کرده اند. گویند: در یکى از روزهاى نبرد صفین نوجوانى از سپاه على(علیه السلام) بیرون امد که نقاب بر چهره داشت و از حرکات او نشانه هاى شجاعت، هیبت و قدرت هویدا بود از سپاه شام کسى جرأت نکرد به میدان بیاید معاویه یکى از مردان سپاه خود به نام ابى شقاء که دلاورى نام آور بود را گفت به جنگ این جوان برو وى گفت اى امیر شأن بالاتر از آن است که جنگ وى بروم بلکه من هفت پسر دارم و یکى از آنها را مى فرستم تا او را از پاى درآورد وى یکى از پسرانش را فرستاد که از پاى درآمد پسر بعدى اش را فرستاد که او هم به سرنوشت برادر قبل دچار شد تا این که هر هفت پسر در نبرد با او کشته شدند و در این هنگام پدر خود به میدان کارزار آمد و پس از رد و بدل شدن ضرباتى چند ابن شعثاء نیز بمانند فرزندانش به هلاکت رسید که این موجب تعجب حاضران شد حضرت على(علیه السلام) وى را فرا خواند و نقاب از چهره اش برداشت و پیشانى اش را بوسید و در این هنگام همگان دیدند که این نوچوان عباس بن على قمر بنى هاشم است.
و همچنین نقل کرده اند در جنگ صفین هنگامى که سپاه معاویه بر آب مسلط بودند و سپاه اسلام در تشنگى به سر مى برد جمعى را در رکاب امام حسین(علیه السلام) فرستاد که شریعه فرات را از سپاه دشمن پس بگیرند که در این جمع که موفق به باز کردن راه آب براى سپاه اسلام شده بودند حضرت عباس نیز حضور داشت.
پس از مرگ معاویه که حاکم مدینه مى خواست از امام حسین(علیه السلام) براى خلافت یزید بیعت بگیرد سى نفر از جوانان بنى هاشم به فرماندهى حضرت عباس با شمشیرهاى برهنه بیرون خانه و پشت در ایستاده بودند و منتظر اشاره امام بودند که اگر نیازى باشد مانع بروز هر حادثه اى شوند و اینان در تحت فرماندهى حضرت عباس قرار داشتند.
حضرت امام سجاد درباره حضرت عباس مى فرماید: خداوند عمویم عباس را رحمت کند که در راه برادرش ایثار و فداکارى کرد و از جان خود گذشت چنان فداکارى کرد که دو دستش قلم شد خداوند نیز به او همانند جعفر بن ابى طالب در مقابل آن دو دست قطع شده دو بال عطا کرد که با آنها در بهشت با فرشتگان پرداز مى کند عباس نزد خداوند مقام و منزلتى بسیار بزرگ دارد که همه شهیدان در قیامت به او غبطه مى خورد.
چنانچه شاعر نیز در این باب مى گوید:
چون اقتدا به جعفر طیار کرده ایم برد از ماست با پرِ جان در فضاى دوست
در پیروى زخط علمدار کربلاست دوستى که داده ایم به راه رضاى درست
امام صادق نیز در ستایش از حضرت عباس مى فرماید:
عموى ما عباس داراى بصیرة نافذ و ایمانى استوار بود همراه امام حسین جهاد کرد و آزمایش خوبى داد و به شهادت رسید.
وى تنها به عنوان یک قهرمان نامدار و دلاور مطرح نبود بلکه فضائل علمى، تقوایى او و دانش رفیع را از خردسالى از سرچمشه علوم الهى به دست آورده بود چنانچه برخى روایات اشاره به این نکته دارند که وى از زمان کودکى شروع به تغذیه علمى نموده است.
مقام فقهى او بسیار بالا بوده است و در نزد راویان مورد وثوق و اعتماد بوده است و از جهت پارسایى در درجه بالا قرار داشت چنانچه برخى از رجالیون درباره ایشان گفته اند: عباس از فقیهان و دین شناسان اولاد ائمه بود، عادل، مورد اعتماد، با تقوا و پاک بود و دیگران نیز وى را این گونه تعریف نموده اند که عباس از بزرگان و فاضلان فقهاى اهل بیت بود بلکه وى عالم استاد ندیده بود.
حضرت عباس همان جایگاه را نسبت به امام حسین(علیه السلام) داشت که حضرت على نسبت به پیامبر(صلى الله علیه وآله)داشت ایشان پشتوانه و تکیه گاهى براى امام حسین بودند چنانچه امیر المؤمنین چنین جایگاهى را نسبت به پیامبر داشت.
عباس همان طور که على(علیه السلام) همیان نان و خرما به دوش مى گرفت و براى مستمندان مى برد او نیز به اتفاق برادرش حسین(علیه السلام) بسیارى از گرسنگان مدینه را سیر مى کرد عباس همچنانکه على که باب حوائج دربار پیامبر بود و هر کس رو به ساحت ایشان مى کرد اول على(علیه السلام) را مى خواند وى نیز باب حوائج آستان امام حسین بود و هر کس براى رفع حوائج به دربار حسین مى شتافت عباس را مى خواند.
عباس مانند پدر که در بستر پیغمبر خوابید و فداکارى کرد در روز عاشورا براى اطفال و آوردن آب فداکارى کرد.
براى ایشان 16 لقب شمرده اند که هر کدام جلوه اى از فضائل، کرامات و عظمت وى را نشان مى دهد و ما برخى از آنها را برمى شمریم.
1 ـ عباس: چون مثل شیر حمله مى کرد دلیر بود ترس در دل دشمن مى ریخت و فریادهاى حماسى اش لرزه بر اندام حریفان مى افکند.
2 ـ ابوالفضل: نام پسرش فضل بود و هم این که وى پدر فضیلت و خوبى ها بود و فضل و نیکى زاده او و مولود سرشت پاکش بود.
3 ـ ابوالقربه: (پدر مشک) به خاطر مشک آبى که بر دوش مى گرفت و از کودکى میان بنى هاشم سقایى مى کرد.
4 ـ سقا: به خاطر این که آب آور تشنگان بخصوص در سفر کربلا بود.
5 ـ قمر بنى هاشم: وى در میان بنى هاشم زیباترین و جذاب ترین چهره را داشت و چنین ماه درخشان در شب تار مى درخشید.
6 ـ باب الحوائج: آستان رفیعش قبله حاجات و توسل به آن حضرت بر آورند و نیاز دردمندان است.
#شعر_مهدوی
عید هجــده آفتـاب نـوک نی
کرده نوک نی چهل معراج طی
عید طاهـا عید فرقان عید نور
عید قرص مـاه در خاک تنور
عید عزت عیـد مجد و افتخار
عید مردان بـــزرگ انتظـار
آی مهدی دوستـان! عید شمـاست
این شعاع حسن خورشید شماست
آنکـه باشـد عـدل و داد حیدرش
حـق نهـد تـاج امـامت بر سرش
وعده فیض حضور آید به گوش
مـژده روز ظهـور آیـد به گوش
تا کنـد محکـم اسـاس کعبه را
کعبـه پوشیـده لبـاس کعبــه را
می کشد چون شیر حق از دل خروش
می رســد از کعبــه آوایش بـه گوش
می برد از دل شکیب کعبه را
می کشد اول خطیب کعبه را
روی او آیینه روی خــداست
پشت او محکم به نیروی خداست
پیش رو خوبان عالم، لشکرش
پشت سر دست دعای مادرش
بـر سـرش عمـامه پیغمبر است
ذوالفقارش ذوالفقار حیدر است
پرچمش پیراهـن خـون خداست
نقش آن رخسار گلگون خداست
رشته هایش از رگ دل پاک تر
از گل پرپر شده صـدچاک تر
حنجـر او نینـوای زینبین
نعر? او «یا لثارات الحسین»
اشک چشمش خون هفتاد و دو تن
چهره: تصویـر حسین است و حسن
خیمـه اش آغـوش حی دادگر
مقدمش چشمِ قضا، دوش قدر
عدل از نـور جمـالش منجلی
پــایتختش کوفـه مـانند علی
