نهج البلاغه:خطبه70؛شکوه ها با پیامبر
دوشنبه, ۳ تیر ۱۳۹۸، ۰۸:۴۷ ق.ظ
70- و قال (علیه السلام)
> فی سحرة الیوم الذی ضرب فیه <
مَلَکَتْنِی عَیْنِی وَ أَنَا جَالِسٌ فَسَنَحَ لِی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا ذَا لَقِیتُ مِنْ أُمَّتِکَ مِنَ الْأَوَدِ وَ اللَّدَدِ فَقَالَ ادْعُ عَلَیْهِمْ فَقُلْتُ أَبْدَلَنِی اللَّهُ بِهِمْ خَیْراً مِنْهُمْ وَ أَبْدَلَهُمْ بِی شَرّاً لَهُمْ مِنِّی.
# قال الشریف : یعنی بالأود الاعوجاج و باللدد الخصام ، و هذا من أفصح الکلام.#
خطبه 070-پس از ضربت خوردن
شکوه ها با پیامبر (ص)
همان گونه که نشسته بودم، خواب چشمانم را ربود، رسول خدا (ص) را دیدم، پس گفتم ای رسول خدا! از امت تو چه تلخیها دیدم و از لجبازی و دشمنی آنها چه کشیدم؟ پیامبر (ص) فرمود: نفرینشان کن. گفتم: خدا بهتر از آنان را به من بدهد، و بجای من شخص بدی را بر آنها مسلط گرداند. (کلمه (اود) یعنی کجی و انحراف و (لدد) یعنی دشمنی و خصومت، و این از فصیحترین کلمات است)
