عصر ظهور

«٢٦٢»اَلَّذِینَ‌ یُنْفِقُونَ‌ أَمْوالَهُمْ‌ فِی سَبِیلِ‌ اللّهِ‌ ثُمَّ‌ لا یُتْبِعُونَ‌ ما أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذىً‌ لَهُمْ‌ أَجْرُهُمْ‌ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌ وَ لا خَوْفٌ‌ عَلَیْهِمْ‌ وَ لا هُمْ‌ یَحْزَنُونَ‌ 
کسانى که اموال خود را در راه خدا انفاق مى‌کنند و سپس به دنبال آنچه انفاق کرده‌اند،منّت نمى‌گذارند و آزارى نمى‌رسانند،پاداش آنها برایشان نزد پروردگارشان(محفوظ‍‌)است و نه ترسى دارند و نه غمگین مى‌شوند. 
نکته‌ها: 
هدف اسلام از انفاق،تنها سیر کردن شکم فقرا نیست،بلکه این کار زیبا باید بدست افراد خوب،یا شیوه خوب و همراه با اهداف خوبى باشد. 
گاهى انسان گامى براى خدا بر مى‌دارد و کارى را به نیکى شروع مى‌کند،ولى به خاطر عوارضى از قبیل غرور یا منّت یا توقّع و یا امثال آن ارزش کار را از بین مى‌برد.با منّت،اثر انفاق از بین مى‌رود،چون هدف از انفاق تطهیر روح از بخل است،ولى نتیجه‌ى منّت،آلوده شدن روح مى‌باشد.منّت‌گذار،یا در صدد بزرگ کردن خود و تحقیر دیگران است و یا مى‌خواهد نظر مردم را به خود جلب کند که در هر صورت از اخلاص بدور است.مگر خداوند به خاطر همه‌ى نعمت‌هایى که به ما داده بر ما منّت گذاشته تا ما با بخشیدن جزئى از آن بر خلق او منّت بگذاریم. 
در مجمع البیان حدیثى روایت شده است که رسول اکرم صلى الله علیه و آله فرمودند:خداوند در قیامت به منّت‌گذاران،نگاه لطف‌آمیز نمى‌کند. 
پیام‌ها: 
١-شروع نیکو کافى نیست،اتمام نیکو هم شرط‍‌ است. «یُنْفِقُونَ‌... ثُمَّ‌ لا یُتْبِعُونَ‌... مَنًّا» 
٢-اسلام حافظ‍‌ شخصیّت محرومان و فقراست و کوبیدن شخصیّت فقرا از طریق منّت را سبب باطل شدن عمل مى‌داند. «لا یُتْبِعُونَ‌... مَنًّا وَ لا أَذىً‌» 
٣-اعمال انسان،در یکدیگر تأثیر دارند،یعنى یک عمل مى‌تواند عمل دیگر را خنثى کند.انفاق براى درمان فقر است،ولى منّت‌گذارى آن را مایه‌ى درد فقرا مى‌گرداند. «یُنْفِقُونَ‌... لا یُتْبِعُونَ‌... مَنًّا وَ لا أَذىً‌» 
٤-خداوند،آینده انفاق‌کننده را تضمین کرده است. «لا خَوْفٌ‌ عَلَیْهِمْ‌ وَ لا هُمْ‌ یَحْزَنُونَ‌» 
٥-کسى که بدون منّت و آزار و فقط‍‌ براى خدا انفاق مى‌کند،از آرامشى الهى برخوردار است. «یُنْفِقُونَ‌ أَمْوالَهُمْ‌ فِی سَبِیلِ‌ اللّهِ‌... لا خَوْفٌ‌ عَلَیْهِمْ‌ وَ لا هُمْ‌ یَحْزَنُونَ‌»