همه مبهوت ومحو نمازش بودند

افق روز نوزدهم ماه رمضان غرق به خون گشت. 

خورشید پرتلالوی آسمان ولایت، اولین ولی امر مومنین "علی علیه السلام" با چهره ی خونین سر به سجاده عشق نهاد و آه از نهاد افلاکیان برآمد گویی قَدرش تنها میان آنها شناخته شده بود. 

فرمود: فُزتُ و رب الکعبه و چه خشنود بود که به آرزوی دیرین خود رسید و سبکبار از میان دنیایی از نیرنگ و دروغ رخت بر می بندد و به دیدار معشوق خویش نائل می آید. 

علی مرتضی بسان میزان شریعت و ترازوی طریقت است و پیکره ی ارزشها و پهنه ی فضائل و نماد مهر و محبت و عشق و شفقت و ایثار و منزلت به شمار می آید. 

و عشق به او برابر با عشق به همه ی خوبیها و خیرهاست و کین به او معادل تمامی تباهی ها و بزهکاری هاست. 

علی علیه السلام تَجلّی برگزیدن سرای باقی در خاکدان فانی و صورت مُجَسم ارزشهای الهی و إلهیت ارزش مدار و مُدارا ناپذیری با هر خداگریزی و دنیا گرایی است . 

دنیا در نگاه او به حقیقت از ماده ی دُنُو و پستی گرفته شده و از همین رو آن را بسان زنی سه طلاقه می پندارد که دیگر بازگشتی در آن نیست. 

سخن از فضایل او نه کار من و دیگر آدمیان و نه کروبیان و آسمانیانی است که جز خیر نمی شناسند و جز خوبی نچشیده اند، و از همین روست که شب ریخته شدن خون خوبی و عروج جان جانان، شب قدری شناخته می شود که به قدر ارادت به او، پاداش دهند. 

مناجات حضرت امیرالمومنین علیه السلام 

از سر شانه ی در حال نماز سحرش

چقدر بال ملک ریخته تا دور و برش

او بزرگ است و در این خاک نمی گیرد جا

آسمان است و رسیده است زمان سفرش...

دخترش نیز یقین داشت شب آخر اوست

کاسه ی آب نپاشید اگر پشت سرش

همه مبهوت و همه محو نمازش بودند

کاش این منبر و محراب نمی زد نظرش

این طرف دست توسل به عبایش که بمان

آن طرف حضرت صدیقه بود منتظرش