تفسیرقرآن:سوره بقره؛آیه248
«٢٤٨»وَ قالَ لَهُمْ نَبِیُّهُمْ إِنَّ آیَةَ مُلْکِهِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ التّابُوتُ فِیهِ سَکِینَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ بَقِیَّةٌ مِمّا تَرَکَ آلُ مُوسى وَ آلُ هارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلائِکَةُ إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیَةً لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ
و پیامبرشان به آنها گفت:نشانه‌ى حکومت او این است که تابوت(عهد) به‌سوى شما خواهد آمد،(همان صندوقى که)آرامشى از پروردگارتان و یادگارى از میراث خاندان موسى و هارون در آن است،در حالى که فرشتگان آن را حمل مى‌کنند،همانا در این موضوع،نشانه‌ى روشنى براى شما است،اگر ایمان داشته باشید. نکته‌ها:
براى اینکه یهود به فرماندهى طالوت اطمینان و یقین پیدا کنند،پیامبرشان به آنها گفت:
صندوق مقدّس بنى اسرائیل به آنها بازگردانده مى‌شود،تا نشانه‌اى براى انتخاب طالوت از سوى خداوند باشد.مراد از تابوت همان صندوق چوبى بود که مادر موسى،نوزاد خود را در آن گذاشت و به فرمان خدا در آب نیل انداخت و مأموران فرعون صندوق را گرفته و نوزاد را با آن به نزد فرعون بردند.آن صندوق همچنان در دربار فرعون بود.
وقتى موسى علیه السلام به پیامبرى رسید،الواح تورات را در آن قرار داد و به هنگام رحلت نیز زره و سایر یادگارهاى خود را در آن گذاشت و به وصىّ خود«یوشع بن نون»سپرد.این صندوق، به صورت صندوقى مقدّس که صندوق عهد نام گرفته بود،در میان بنى اسرائیل بود و آن را در جنگ‌ها پیشاپیش سپاه حمل مى‌کردند،ولى کم‌کم قداست آن شکسته و مفقود شد.این صندوق ربوده شده را در زمان ریاست طالوت،خداوند از طریق ملائک به آنان بازگرداند تا موجب آرامش و اطمینان خاطر آنان باشد. ١
پیام‌ها:
١-سرچشمه‌ى آرامش خداوند است،گرچه با وسائل باشد. «فِیهِ سَکِینَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ»
٢-انسان همیشه به آرامش نیاز دارد،به خصوص در آستانه رفتن به میدان جهاد.
«فِیهِ سَکِینَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ» ٢
٣-رهبر الهى،نشانه‌ى الهى لازم دارد.چون طالوت انتخاب شده از جانب خداوند بود،لازم بود نشانه‌اى الهى او را تأیید کند. «تَحْمِلُهُ الْمَلائِکَةُ»
٤-اگر صندوقى که با بدن موسى و الواح تورات تماس داشته،مقدّس و آرام‌بخش است،پس مقدّس شمردن صندوقى که بر روى قبر اولیاى الهى است، خلاف قرآن نیست.زیرا در همه آن صندوق‌هایى که در مشاهد مشرّفه است، «بقیّة ممّا ترک آل محمّد صلى الله علیه و آله»قرار دارد. «بَقِیَّةٌ مِمّا تَرَکَ آلُ مُوسى وَ آلُ هارُونَ»
٥-حفظ آثار انبیا،ارزش داشته و مایۀ آرامش خاطر و تبرّک است. «بَقِیَّةٌ مِمّا تَرَکَ»
